Ο Πνευματικός Αντύπας ο Μολδαβός

Επιμέλεια Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

(Μολδαβία 1816 – Ι. Μ.  Βαρλαάμ Ρωσίας 10-01-1882)

Α). Γέννηση – ανατροφή:

Ο Γέροντας γεννήθηκε στο χωριό  Καλαποδέστι της Μολδαβίας το 1816. Οι γονείς του ζούσαν σε μεγάλη φτώχεια, αλλά ήσαν πολύ ευσεβείς. Ο πατέρας του Γεώργιος Λουκιάν ήταν διάκονος στο ναό του χωριού τους, ενώ η μητέρα του Αικατερίνα αργότερα προσήλθε σε μοναστήρι και εκεί κοιμήθηκε με το μοναχικό όνομα Ελισάβετ.  Για πολλά χρόνια δεν είχαν παιδιά, αλλά με προσευχές απέκτησαν, με πρώτο τον Αλέξανδρο, μετέπειτα Αντύπα. Η μητέρα του μάλιστα τον γέννησε χωρίς πόνους, σημάδι θεϊκό ότι προοριζόταν να φύγει από τα στενά όρια της οικογένειας.

Στην παιδική ηλικία, όταν έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, έπιανε στα χέρια του δηλητηριώδη φίδια, χωρίς να τον δαγκώνουν… Ήταν πολύ απλοϊκός και ακτινοβολούσε κάτι το μη κοσμικό. Γι’ αυτό, παρότι ήθελε να μορφωθεί, δυσκολευόταν πολύ με τα γράμματα. Προσπάθησε πολύ γι’ αυτό και στο τέλος κατάφερε να του γίνονται καθημερινή τροφή τα … ιερά βιβλία.

Ο πατέρας του τον άφησε ορφανό και η μητέρα του τον έβαλε σε σχολείο για να γίνει βιβλιοδέτης. Τα κατάφερε και γυρνώντας στο σπίτι εργάστηκε με επιτυχία για να εξοικονομεί η οικογένεια τα προς το ζην  (ήταν το μεγαλύτερο παιδί).

Β). Το παράξενο φως…

Συνέχεια →

Θαβώρ: Οι πολλαπλές Τριάδες, τα φώτα και το Φως

Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού – Θεοφάνη του Κρητός, Ι.Μ. Σταυρονικήτα, 1546 μ.Χ.

Του Παναγιώτη Α.  Μπούρδαλα

1. Παλαιά και σύγχρονη κυβερνητική

Ζώντας στην τέταρτη τεχνολογική επανάσταση (κυβερνητική) μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η διακίνηση των πληροφοριών γίνεται σε κλάσματα δευτερολέπτων παντού σχεδόν στον πλανήτη μας μέσω των δορυφόρων και του όλου ηλεκτρονικού πλέγματος. Μάλιστα είμαστε ακόμα στην αρχή, αφού μόλις τώρα σχεδιάζεται πιλοτικά και στη χώρα μας το ηλεκτρονικό νέφος G5[1] σε επίπεδο πόλεων (Τρίκαλα, Πάτρα). Από την άλλη η ρομποτική είναι πλέον σε πλήρη ανάπτυξη, κυρίως στη βαριά βιομηχανία, αλλά προχωρά και στους μικροχώρους όπως η ιατρική και οι αγορές (ηλεκτρονικό χρήμα). Ταυτόχρονα το πλέγμα αυτό, πέρα της μείωσης των αναγκών σ’ εργατικά χέρια, έχει και μιά άλλη τεράστια επίπτωση στις κοινωνίες. Πρόκειται για τον παγκόσμιο έλεγχο.

Πριν την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου (κατά την ορθόδοξη χριστιανική θεολογία) το πλέγμα αυτό γινόταν με το δίκτυο των φρυκτωριών[2] στους λαούς της ευρύτερης περιοχής μας. Στη θέση των σημερινών υπερυψωμένων δορυφόρων ήταν οι κορυφές των βουνών και στη θέση των κεραιών οι κορυφές των λόφων. Αντί της αόρατης υπέρυθρης και λοιπής ακτινοβολίας γινόταν χρήση του ορατού φωτός από νυχτερινές φωτιές και μετάδοσης πληροφοριών μέσω κατάλληλων κωδικοποιήσεων. Έτσι μαθεύτηκε πολύ γρήγορα π. χ. η πτώση της Τροίας.

Συνέχεια →

Περί γάμου στη Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης: Προβλήματα, εκκλησιαστική οικονομία, αναστολές και τελικά συμπεράσματα, ενότητα 3η & τελευταία

Περί  γάμου στη Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης: Προβλήματα, εκκλησιαστική οικονομία, αναστολές και τελικά συμπεράσματα, ενότητα 3^η & τελευταία

Γάμος και συλλογικός άνθρωπος, ύστερες ιστορικές παγιώσεις και σύγχρονη ρευστότητα – Μέρος ΙΙΙ

Κριτικά υποστηρικτικά σχόλια για την Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης 2016

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Συνέχεια από το Ορθόδοξος Αρραβώνας & Γάμος, κωλύματα και κρατικές πολιτικές–Μέρος ΙΙΙ -Ενότητα 2η– Σχόλια για την Αγία & Μεγ. Σύνοδο της Κρήτης 2016

Προλογικά

Η 3^η και τελευταία Ενότητα, με γενικό τίτλο «Προβλήματα, εκκλησιαστική οικονομία, αναστολές και τελικά συμπεράσματα», περιλαμβάνει εν είδει επιλόγου, τα επόμενα τέσσερα μικρά κεφάλαια, μαζί με τις αναγκαίες παραπομπές, το παράρτημα με τις σχετικές αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης και την προαναγγελίας της επόμενης ανάρτησης:

VΙΙ. Η συγκατάβαση στο γάμο μεταξύ ορθοδόξων και ετεροδόξων

VIΙΙ. Η έμμεση συγκατάβαση για τον γάμο πρώην μοναχών

VΙΧ. Ζητήματα για το γάμο των ορθοδόξων κληρικών

1. Περί διαζυγίων και εσωτερικών προβλημάτων του γάμου

XΙ. Επιλεγόμενα

XΙΙ. Παράρτημα 2^ο

Παραπομπές

Επόμενη ανάρτηση

********

………………………………..

VΙΙ. Η συγκατάβαση στο γάμο μεταξύ ορθοδόξων και ετεροδόξων

Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος εδογμάτισε «ἐν τῇ βαθείᾳ ἐκκλησιαστικῇ αὐτοσυνειδησίᾳ» ότι «ἩὈρθόδοξος Ἐκκλησία,…»  αποτελεί την «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία…» (Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς λοιπόν χριστιανικόν κόσμον, παράγρ. 1). Επίσης θεωρεί ότι ο συνδυασμός «ορθής πίστης» (1^ο προαπαιτούμενο) και «αγάπης» (2^ο προαπαιτούμενο) μπορεί να οδηγήσει στην «τελική αποκατάστασι … της ενότητος…». (Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς λοιπόν χριστιανικόν κόσμον,  παράγρ.  12). Ταυτόχρονα αυτή «…ἡ ἑνότης ἡ ὁποία ἀναζητεῖται ἐν τῷ Π.Σ.Ε. δέν δύναται νά εἶναι προϊόν μόνον θεολογικῶν συμφωνιῶν, ἀλλά καί τῆς ἐν τοῖς μυστηρίοις τηρουμένης καί βιουμένης ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἑνότητος τῆς πίστεως». (Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς λοιπόν χριστιανικόν κόσμον, παράγρ. 18).

Στο πλαίσιο αυτό όρασης και συνείδησης για τον εαυτό της και τους ετεροδόξους αποφάσισε  και για τους λεγομένους μικτούς γάμους. Οφείλουμε όμως να σημειώσουμε, ότι όταν αποφάνθηκε για τον Ορθόδοξο γάμο, ουσιαστικά μίλησε για την διπλή ιερολογία του γάμου (μνηστείας και στεφάνων, δηλαδή αρραβώνα και γάμου), δηλαδή για ακολουθίες που εδώ και εκατονταετίες τελούνται έξω από την Ευχαριστιακή Σύναξη κατά κανόνα.

Συνέχεια →

«Εθνο-φυλετισμός» και «εθνο-μηδενισμός» απέναντι στην οικουμενικότητα και στην τοπικότητα

«Εθνο-φυλετισμός» και «εθνο-μηδενισμός» απέναντι στην οικουμενικότητα και στην τοπικότητα

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

 «…Ούτε βήμα πίσω από την δημοκρατική αρχή ότι δεν απαιτείται εθνική συνείδηση για την απόκτηση ιθαγένειας, αλλά απλή απόδειξη των δεσμών με την ελληνική κοινωνία…»

«Κύριος διασκεδάζει βουλάς εθνών, αθετεί δε λογισμούς  λαών και αθετεί βουλάς αρχόντων, η δε βουλή του Κυρίου εις τον αιώνα μένει, λογισμοί της καρδίας αυτού εις γενεάν και γενεάν».

Ψαλμ. 32, στίχ. 10-11

Ανάμεσα στα πολλά που έχει ανοίξει η πολυποίκιλη κρίση του καπιταλισμού, της ευρωπαϊκής ιδέας και της πολιτικής-οικονομικής-δημοσιογραφικής-ακαδημαϊκής-συνδικαλιστικής-πνευματικής ηγεσίας της χώρας μας, είναι και τα ζητήματα που αφορούν τη σχέση εθνών και λαών, αλλά και από πλευρά (ορθόδοξα) χριστιανική τη σχέση εθνών-λαών και έθνους-γένους χριστιανών.

Από τη βιβλική/χριστιανική πλευρά η τοπικότητα των πιστών εκφράζεται μέσα στην οικουμενικότητα. Έτσι ο εθνοφυλετισμός καταδικάστηκε κυρίως στην 1^η αποστολική σύνοδο παρά την διαφορετική αρχική προσέγγιση Παύλου και Πέτρου. Ξανακαταδικάστηκε σχετικά πρόσφατα από τη Μεγάλη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 1872¹.

Η τοπικότητα και ο σχετικός πατριωτισμός που αναπτύσσεται ομαλά απέναντι στις διάφορες μορφές «ιμπεριαλισμού» των διεθνών ισχυρών ελίτ διαχρονικά πολλές φορές εκπίπτει σε ένα (νοσηρό) εθνικισμό έναντι της «εθνικής ανεξαρτησίας» και σε ένα ιδεολογικό ανιστόρητο εθνοφυλετισμό έναντι του δι-εθνισμού. Κάποιες φορές ο δι-εθνισμός εκπίπτει λόγω ιδιοτελών συμφερόντων σε (νοσηρό) κοσμοπολιτισμό από τους οπαδούς του σύγχρονου καπιταλισμού ή σε ανιστόρητο εθνο-μηδενισμό από επαναστατικές ομάδες ή σέχτες…..

 

Εξανάστησον!!!

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ν’ αφήσω θέλω σκέψεις

πίσω μου,

τα όνειρα, πάνω απ’ τα μαύρα σύννεφα,

ισχύς εγγύς πάλι, φρέσκο εφόδιο.

Τοπικότητα, Εθνικότητα και Οικουμενικότητα κατά την Προϋπάντηση (Υπαπαντή) του Ιησού XC

Στις μέρες που πέρασαν, ανάμεσα σε πολλά γεγονότα, σημαδευτήκαμε ιδιαζόντως από δυο μικρά νησάκια στο Ανατολικό Αιγαίο. Το Ανατολικό Αιγαίο, από τότε που αποτελεί οιονεί σύνορο μεταξύ κρατών και όχι λίμνη μιας επικράτειας, στιγματίζεται από γεγονότα.

Νοτιοανατολικά του Αιγαίου πριν από 2000 χρόνια και κάτι ο σαράντα ημερών Ιησούς, πρωτότοκος γιος της Μαρίας, εφάρμοζε δια των γονέων του για άλλη μια φορά τον Ιουδαϊκό Νόμο, ώστε να τον υπερβεί. Η υπέρβασή του όμως αποτελεί και προσωπικό, μα και συλλογικό κατόρθωμα ομάδων, λαών και εθνών.

Σήμερα Κυριακή συμπίπτει (με το νέο ημερολόγιο) η γιορτή της Υπαπαντής (Προϋπάντησης) του Ιησού από τον πνευματοφόρο Συμεών* με την ελικοειδή Αναστάσιμη επιμονή των ορθοδόξων. Η έλλειψη υπέρβασης του Νόμου όμως σηματοδοτήθηκε καίρια:

«Τομές στο χρόνο», η 8η μέρα και η Περιτομή του Ιησού

“…Οἱ μόνοι ἀληθεῖς οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα. Πλήν, ἂν ὑπάρχωσιν ἄλλοι συμβολικοί, ἐναέριοι ἢ ἐπίγειοι οἰωνοί, ἔρχονται ἐπικουρικῶς μόνον, διὰ ν’ ἀνοίξουν τὰ ὄμματα τῶν τυφλῶν, ὅσοι δὲν βλέπουν τὰ πράγματα….”, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εφημερίδα Ακρόπολις την 01 Ιανουαρίου 1896. [1]

******

Αφορμή μου έδωσε για τη σημερινή ανάρτηση ένα προχθεσινοβραδινό ντοκιμαντέρ στον τηλεοπτικό Σκάι με θέμα μια περίληψη για την πρώιμη ζωή του κοσμολόγου, φυσικού και μαθηματικού Στήβεν Φρ. Χώκινγκ (Steven W. Hawkins). [2]

Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα/χθές είναι/ήταν πολιτική Πρωτοχρονιά και εκκλησιαστικά εορτάζεται η «δεσποτική» εορτή της Περιτομής και ονοματοδοσίας του Ιησού XC. Επομένως το ντικιμαντέρ έχει σχέση με την «τομή» των ημερολογιακών ετών, δηλαδή με μια πολιτική τομή του χρόνου. Εδώ θα παρουσιάσουμε, όχι και τόσο συνοπτικά, κάποια εισαγωγικά στοιχεία για το χρόνο, τα πολιτικά ημερολόγια και κάποιες από τις συμβολικές χρήσεις στον (ορθόδοξο) χριστιανικό εκκλησιαστικό – εορτολογικό χρόνο.

******

Ο χρόνος δεν θεωρείται πλέον στην φυσική επιστήμη ως ένα τελείως ανεξάρτητο μέγεθος-ποσότητα, αλλά συναρτάται με τις κινήσεις των μορφών της ύλης (υλοενέργειας) και τη δημιουργία του χώρου (χωροχρόνου). Το αν ο χρόνος έρχεται από το προϊστορικό άπειρο, αν έχει όρια, τομές ή δεν υπάρχει επ’ άπειρο αποτελεί ένα από τα πιο συναρπαστικά ζητήματα. Αυτά ξεπερνούν τα «σύνορα» της φυσικής, της κοσμολογίας και αλληλοπεριχωρούνται στα «χωράφια» της φιλοσοφίας, όσο και της επιστημονικής-καταφατικής αλλά και της αποκαλυπτικής-αποφατικής θεολογίας.

Η βία, η ενέργεια και η ψυχή – Μέρος Ι

Τις τελευταίες μέρες κοντεύουμε να τρελαθούμε εντελώς. Ξαφνικά οι χειριστές σχεδόν κάθε μορφής βίας και «βίας» μας βιάζουν να είμαστε «εναντίον κάθε μορφής βίας»!!! Και αναγκάζομαι να γράψω μετά από πολύ καιρό… Ευτυχώς μου έδωσαν αφορμή και ψυχική ενέργεια δυο μου μαθήτριες, που είχα να κάνω μάθημα μαζί τους περί τα 2, 5 χρόνια….

– «Κύριε τι είναι η ενέργεια;» ρωτά η Δώρα, μόλις χτύπησε το κουδούνι για το πολυπόθητο διάλειμμα.

Το Ευαγγέλιο αποτελεί μήπως πολιτική πρόταση;

Ο γνωστός από το απώτερο παρελθόν πρώτος υποβολέας όντως είπε από στήθους και από καρδιάς, την Κυριακή που μας πέρασε στο γνωστό εκκλησάκι, ενδιαφέροντα, καίρια και αισιόδοξα πράγματα. Είπε όμως – «εν τη ρύμει του λόγου»; – και μια αρνητική πρόταση, η οποία έχει αναπαραχθεί από πολλά παλαιορθόδοξα, νεορθόδοξα, συντηρητικά, αλλά και  εκσυγχρονιστικά  ρεύματα που είτε πολιτικά προσπαθούν και να θεολογούν διακριτικά, είτε θεολογούν και πολιτικολογούν επίσης είτε απροκάλυπτα, είτε με κάλυψη: «Το ευαγγέλιο ΔΕΝ αποτελεί πολιτική πρόταση, αλλά πρόταση ήθους».

Η μέρα εκείνη, εκτός από Κυριακή της Ε΄ Νηστειών που προετοιμάζει ποιμαντικά τους πιστούς και «πιστούς» για την γνωστή πολιτική είσοδο προς την Πόλη των Ιεροσολύμωντου Ιησού ως «Μεσία» – «… ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται…» -, κατά σύμπτωση ήταν και αποφράς, ως 21^η Απριλίου. Γι’ αυτό ο ίδιος πρώτος υποβολέας «πέταξε» κάποια στιγμή αναφέροντας άλλο, αλλά όντως σχετικό αποστολικό χωρίο, «…νάτο εδώ το Πραξικόπημα…»!

Η διαίρεση των εθνών, το κριτήριο της Ουράνιας Πόλης και η ορθόδοξη ταξικότητα: Η κρίση της Κυριακής των απόκρεω

«…καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη,

καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων…»

και

«…αγάπα τον πλησίον σου, ως εαυτόν…»

 Για άλλη μία φορά τα ευαγγέλια της Εκκλησίας βάζουν σε πρώτο φόντο τους λαούς και τα έθνη συνολικά και όχι τον ατομικό άνθρωπο. Όπως η αποστολή των μαθητών για την μεταλαμπάδευση και «σπορά» της καλής αναστάσιμης αγγελίας ήταν προς «πάντα τα έθνη», έτσι και σήμερα την ημέρα της τελικής «συγκομιδής», ο Ιησούς συγκεντρώνει «πάντα τα έθνη».

Στα έθνη θα δούμε πολιτισμούς διαχρονικούς, ίσως και φυλές και γένη, θα δούμε όμως και φιλοσοφίες, ιδεολογίες,  θρησκείες, θεολογίες, εκκλησίες. Ανάμεσα και η Εκκλησία των Αγίων, το «Έθνος άγιον». Εάν όμως προσέξουμε καλά, όλα τα έθνη τέμνονται κάθετα στο εσωτερικό τους, όπως σε διαπροσωπικό επίπεδο κόπηκε κάθετα η σχέση μεταξύ του θρησκευόμενου και θεσμικού γυιού και του συνειδητοποιημένου «ασώτου». Γιατί απλούστατα ο διαχωρισμός είναι ποιοτικός και όχι θεσμικός.