Ο Παραλυτικός στα νερά της Βησθεδά τις ώρες των Πανελλαδικών εξετάσεων…

Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ,

βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν·

ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.

 

Η Ευρώπη στα μάτια των λαών βρίσκεται μέσα σε λιμνάζοντα ύδατα, η χώρα μας κι εμείς οι πολλοί – μέχρι και η μισή αστική τάξη – κολυμπάμε μέσα σε βρώμικα απόνερα, σχεδόν χωρίς οξυγόνο. Όπως το νερό, όταν κινείται με ενέργεια που παίρνει ουσιαστικά από το ηλιακό φως (αυτό που σηκώνει το νερό  ψηλά ως σύννεφο δίνοντάς του ενέργεια δυναμική), που κατεβαίνει και ακουμπά πάνω στη γη, αγκαλιάζεται με τον αγέρα  παίρνοντας οξυγόνο και μπαίνει σε κίνηση και έτσι δεν γίνεται βάλτος, έτσι οφείλουμε να λειτουργούμε κι εμείς, ως νερό κινούμενο και οξυγονούχο. Αυτό αποτελεί την «αναγκαία συνθήκη» για να πάψει η ζωή μας να μυρίζει μούχλα και λασπόνερα. Για να είναι όμως και «ικανή», όπως λέμε στα μαθηματικά, να νερά οφείλουν να αναδεύονται, να κινούνται, να ορμούν στην κατηφόρα.

Η ψηλάφηση του Θωμά, η διπλή απιστία εντός των κινημάτων αμφισβήτησης και η τριπλή υποκρισία στους υποστηρικτές του Κεφαλαίου – Μαμωνά

Μέρες τώρα τριγυρνούν από τη σκέψη μου μερικά απ’ αυτά που θα προσπαθήσω να εκθέσω παρακάτω. Καθυστέρησα. Βλέπετε δεν ζούμε σε .. έρημο με ησυχία, αλλά σε ένα εξίσου άνυδρο τοπίο, όπου όλα τα «στοιχεία δημοκρατίας» που επιβλήθηκαν μετά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο στο δυτικό κόσμο και μετά τη επτάχρονη χούντα ελλαδικά, εξαφανίζονται από τους ίδιους τους δήθεν φύλακές τους. Αντίθετα όλα τα αρνητικά στοιχεία που οδήγησαν τόσο στο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όσο και όσα οδήγησαν στην επτάχρονη δικτατορία αποτελούν τη βάση των σύγχρονων επαγγελματιών πολιτικών, οικονομικών παραγόντων, δημοσιογραφικών loby’ s,  συντεχνίας διανοουμένων, υποταγμένων επισκόπων, κλπ…

Και η διέξοδος απ’ αυτό το πλέγμα έχει ως προϋπόθεση το ξεκίνημα της εξόδου – πάλι και πάλι – και από το θεωρητικό πλέγμα μέσω του οποίου θα βρούμε το δρόμο της ψηλάφησης, αλλά και της επέκτασης της ψηλάφησης από τον μικρόχωρο στο μεγαλύτερο τοπίο, μη περιμένοντας απόλυτες καθαρότητες, γιατί αυτές είναι εξω-ιστορικές…

Ήταν όμως και κάτι άλλο. Εγώ ο ίδιος ήθελα να ζυγίσω λίγο καλύτερα αυτή τη σύνδεση. Τώρα έχω πολλά στοιχεία απ’ αυτά στα …χέρια μου.

Ι) Η απιστία και η ψηλάφιση του Θωμά:

Η διαλεκτική της ιστορίας, το «Κεράμιον Ύδατος» της Μ. Πέμπτης και η …εργατική Πρωτομαγιά

«… ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἰδοὺ εἰσελθόντων ὑμῶν εἰς τὴν πόλιν συναντήσει ὑμῖν ἄνθρωπος κεράμιον ὕδατος βαστάζων· ἀκολουθήσατε αὐτῷ εἰς τὴν οἰκίαν οὗ εἰσπορεύεται,..»

Αφορμή μου δόθηκε γι’ αυτή την ανάρτηση η σύμπτωση «της εργατικής Πρωτομαγιάς» χθες Μ. Τετάρτη και του Ευαγγελίου του Όρθρου της Μ. Πέμπτης με επικέντρωση στο «Κεράμιον ύδατος» που βάσταζε ο χωρίς όνομα «άνθρωπος». Ζώντας στο επίκεντρο μιας παγκόσμιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης τα αποτελέσματα της οποίας μέχρι στιγμής τα βιώνουμε οι λαοί και οι μικρές χώρες κυρίως και όχι το υπαίτιο (χρηματιστηριακό και λογιστικό κυρίως) κεφάλαιο χωρίς ακόμα (και στη χώρα μας) να βρούμε πυξίδα εξόδου προς τα εκεί που «ρέει μέλι και γάλα»…

Η ιδεολογία που προσπαθούν να επιβάλλουν οι παντός είδους «κατεξουσιαστές» αυτή την ιστορική περίοδο, επεκτείνουν και σχεδιάζουν να σταθεροποιήσουν (αν το επιτρέψουμε…) είναι το πρότυπο του «ατομικού ανθρώπου», με σύμβολο τις «ατομικές εργασιακές συμβάσεις» και τις «ατομικές ευθύνες» για την επιβίωση, την ατομική σκλαβιά, υποταγή και ανελευθερία. Ας το ονομάσουμε «πρότυπο» Ι. Όποιοι δεν το αντέχουν οδηγούνται προς την αυτοκτονία, δηλαδή το δρόμο του μηδενός. Κάποιοι μένουν μετέωροι στον ενδιάμεσο δρόμο αποκαμωμένοι με διαφόρων τύπων ψυχικές ασθένειες… Ας το ονομάσουμε «πρότυπο» 0.

Γνωρίζουμε όμως πως στην ιστορία και σε όλους τους λαούς υπήρξαν απόπειρες πολλών τύπων για «κοινοτικό» τρόπο επιβίωσης, με άτυπους αλλά και θεσμικούς τρόπους αλληλεγγύης, δημιουργώντας πλαίσια του συλλογικού ανθρώπου. Ας το ονομάσουμε  «πρότυπο» ΙΙ. Τεράστια κινήματα υπήρξαν, συχνά αποτυχημένα και κάποιες φορές επιτυχημένα, όπως η εργατική Πρωτομαγιά στο Σικάγο το 1886, που αποτελεί πάνω από ένα αιώνα σύμβολο της εργατικής τάξης στην πορεία από το «πρότυπο» Ι προς «πρότυπο» ΙΙ.