Η ευθύνη μας
ΑΡΘΡΟ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ξεκίνησε την συνέντευξη του στην εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή», εκφράζοντας θλίψη και ανησυχία, για τα όσα διαδραματίστηκαν στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, μετά το τραγικό συμβάν, που οδήγησε στον αδόκητο θάνατο ενός νέου παλικαριού.
Την οδύνη μου, ως πατέρα που βίωσε τον άδικο θάνατο ενός παιδιού του από το οπλισμένο χέρι ενός άλλου παιδιού του, ήρθαν να εντείνουν και να συμπληρώσουν αισθήματα πικρίας και αγωνίας, καθώς οι βιαιότητες, οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές, οι λεηλασίες και οι εμπρησμοί τραυματίζουν βάναυσα την ψυχή και το σώμα της πατρίδας μας.
Βεβαίως η εύκολη λύση είναι να περιοριστούμε σε καταδικαστικά και επικριτικά σχόλια, επιρρίπτοντας όλη την ευθύνη σε όσους υπερέβησαν τα όρια της εύλογης διαμαρτυρίας.
Δεν δικαιούμαστε, όμως, να ομιλούμε αν δεν αναλάβουμε πρώτα τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα μας, με αυτοκριτική και με πνεύμα μετανοίας. Δεν είναι δυνατόν να θεωρητικολογούμε χωρίς καν αναφορά στο ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αφαίρεση μιας ανυπεράσπιστης νεανικής ζωής, όταν μετά το μοιραίο χωρούν μόνο η συντριβή και η μετάνοια.
Τα παιδιά μας δεν είναι εξαγριωμένα χωρίς λόγο. Η προσωπική επαφή μου με τους νέους μου δίνει το δικαίωμα να δηλώσω μετά λόγου γνώσεως ότι το σύνολο σχεδόν της νέας γενιάς δεν είναι εναντίον των αρχών, των αξιών και των ιδανικών που ενέπνευσαν και εξέθρεψαν το γένος μας, αλλά εναντίον όλων ημών που τους τα διδάσκουμε και συγχρόνως τα προδίδουμε ανερυθρίαστα και ασύστολα. Τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια αλλά την προδοσία της. Τα παιδιά μας είναι θυμωμένα μαζί μας επειδή μας αγαπούν και αισθάνονται προδομένα. Η νεολαία νοιώθει όχι μόνο το ασφυκτικό παρόν που φτιάξαμε εμείς οι φυσικοί ή θεσμικοί γονείς τους, αλλά, κυρίως καταγγέλλει την υποθήκευση, αν όχι την κλοπή, και την καταστροφή του μελλόντός της.
Βέβαια, οι βανδαλισμοί, η καταστροφή των περιουσιών, η πυρπόληση του μόχθου εργοδοτών και εργαζομένων, χωρίς συναίσθηση των κοινωνικών συνεπειών, και η εξάντληση των δυνάμεων της νεολαίας μόνο για την εκτόνωση της οργής απλώς ανοίγουν περισσότερες πληγές και θρέφουν τον φαύλο κύκλο της παρακμής. Όμως, πως να καταδικάσεις τον αδικημένο για τα λάθη του, αν δεν αναζητήσεις πρώτα τρόπους και λύσεις που να δίνουν ελπίδα και να προσκαλούν σε αξιοποίηση των δυνάμεων, που τώρα σπαταλιούνται στην εκτόνωση της πικρίας και της απογοήτευσης, συμβάλλοντας εντέλει στο περαιτέρω ρήμαγμα της ήδη παραπαίουσας, ηθικώς, πολιτικώς και κοινωνικο-οικονομικώς πατρίδας μας;
Για πόσο ακόμα μπορούμε να στεκόμαστε, κλήρος και λαός, αδιάφοροι ή αυτοκαταστροφικά βολεμένοι απέναντι σε φαινόμενα τα οποία όλοι γνωρίζουμε, όλοι συμφωνούμε ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίζονται, όλοι δηλώνουμε ευκαίρως – ακαίρως τη δυσφορία μας και συγχρόνως τα συντηρούμε ή τα ανεχόμαστε ως παθητικοί δέκτες της ίδιας μας της αυτο-υπονόμευσης.
Πως να πείσουμε τους νέους ότι η Εκκλησία είναι ο χώρος της αγάπης, της ελπίδας, της παρηγοριάς, της σμιλεύσεως ήθους και ιδανικών και της αντιπαράθεσης στην αδικία, την ανομία και τη διαφθορά, όταν δίνουμε δικαιώματα στον λαό του Θεού να φοβάται ότι μετατρέψαμε τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου; Όταν δεν τολμάμε πια να υψώσουμε φωνές σαν εκείνες του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όταν τόλμησαν στο όνομα του Χριστού να αντιπαρατεθούν με τα κατεστημένα συμφέροντα της εποχής τους, που καταρράκωναν τα ουσιώδη του βίου του ποιμνίου τους;
Πως να πείσουμε τους νέους για τα μείζονα και ουσιώδη του πολιτισμού και την αξία της αφιέρωσής τους στις σπουδές τους, όταν η παιδεία χρόνια τώρα συρρικνώνεται στα ασφυκτικά στενά και αφυδατωμένα όρια μιας άνευρης εκπαίδευσης, χωρίς ουσιαστική μέριμνα για την κατοχύρωση του επαγγελματικού μέλλοντος και την υποδούλωση της αξιοπρέπειας στους μηχανισμούς χαριστικών και αναξιοκρατικών πρόσκαιρων βιοποριστικών απασχολήσεων;
Πως να ζητήσουμε κατανόηση και θυσίες από τον λαό μας για τη σοβούσα οικονομική κρίση, όταν οι εσαεί προτεινόμενες επί δεκαετίες λύσεις επαναλαμβάνουν κυνικά σενάρια μονόπλευρης λιτότητας; Όταν οι περιορισμοί και οι θυσίες επιβάλλονται μονομερώς, εξαιρώντας προκλητικά εκείνους προς τους οποίους θα έπρεπε καταρχήν να απαιτηθεί η συνεισφορά τους στην υπέρβαση της κρίσης;
Πως να ζητήσουμε την εμπιστοσύνη του λαού στους θεσμούς, τους φορείς και τους εκφραστές και υπηρέτες τους, όταν κωφεύουμε στα στοιχειώδη αιτήματα για δικαιότερη κοινωνική πραγματικότητα, για την προστασία του λαού από την κατάχρηση της εξουσίας, για την εξασφάλιση του αισθήματος ασφάλειας που προκύπτει από την εμφανή και αδιαμφισβήτητη προστασία της αξιοπρέπειάς μας από τα ποικίλων ειδών πελατειακά δίκτυα, που συνιστούν πρόσφορο έδαφος για την επικράτηση της φαυλότητας και την υπονόμευση της δημοκρατίας;
Πως να ζητήσουμε από τον λαό μας υπομονή και ολιγάρκεια, όταν η απληστία έχει γίνει ρυθμιστής της ζωής μας, των τάχα μου οραμάτων και ψευδεπίγραφων υποσχέσεων; Όταν η απληστία αποτελεί το υπέδαφος επί του οποίου ριζώνουν αποδομητικά φαινόμενα, όπως η διαφθορά, η διαπλοκή, η κατασπατάληση των οικονομικών πόρων και η ατιμωρησία όσων προς ίδιον όφελος εκμεταλλεύονται τα πόστα τους και γίνονται εν τέλει δολιοφθορείς της Εκκλησίας, του Έθνους και της Δημοκρατίας;
Ποιος μπορεί να κατηγορήσει για φωνασκία όσους δικαίως κραυγάζουν απαιτώντας διαφάνεια, κοινωνική λογοδοσία και αποθάρρυνση της δημιουργίας τοπικών ή φιλικών φατριών; !!!!
Ποιός μπορεί να κοιτάξει στα μάτια χωρίς ντροπή τον άρρωστο που δοκιμάζει την κατάσταση που επικρατεί στη δημόσια υγεία εδώ και χρόνια; Τον συνταξιούχο που αδυνατεί να πληρώσει τα φάρμακά του; Τον άνθρωπο του μόχθου που αδυνατεί να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών του; Τον σπουδαστή που βιώνει την ερήμωση της παιδείας από τα οράματα και ιδανικά;
Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι η δικαίωση των βανδαλισμών, αλλά ούτε και η απάνθρωπη καταστολή κάθε διαμαρτυρίας. Η διαμαρτυρία είναι ανάγκη και δικαίωμα. Όμως ο καταστροφικός θυμός που οδηγεί σε λεηλασίες και βανδαλισμούς δεν είναι λύση. Η βία θρέφει τη βία και οι επιτήδειοι βρίσκουν ευκαιρία να επιβάλουν λύσεις που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στα αιτήματα και τις ανάγκες των αδικημένων.
Πριν από κάθε λόγο και τοποθέτησή μας, πρέπει να αναλογισθούμε λοιπόν με το μερίδιο των ευθυνών μας. Πρώτιστα των δικών μας ευθυνών ως Ποιμαίνουσας Εκκλησίας, που δεν έχει πλέον την πολυτέλεια του εφησυχασμού. Η κρισιμότητα των καιρών επιτάσσει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας – με τρόπο ορατό και έμπρακτο – απέναντι στον λαό του Θεού και να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους, ώστε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε κοινό αγώνα για την ειρηνική ανατροπή της καθοδικής πορείας που απειλεί τη χώρα μας.
ΣΑΒΒΑΤΟ 13-12-2008, «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ»
Το Μανιτάρι του Βουνού 
Εξαιρετικό.
Ενα ωραιο παραμυθι
(Απόσπασμα από κείμενο στο σαιτ των αναρχικών)
από Loden 1:54μμ, Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
Ενα ωραιο παραμυθι
Ένα ωραίο παραμύθι αφιερωμένο στους εκάστοτε κυβερνώντες και τις πολίτικες δυνάμεις του χτες του σήμερα και του αύριο.
Μια ωραία ήμερα ήτανε θαρρώ, τότε το 1981 όταν είδα το φως του ήλιου να μπαίνει απειλητικά από τα παράθυρα για πρώτη φορά. Και έτσι ήρθαν σε αυτό τον κόσμο μαζί δυο μικρά μωράκια εγώ και ο δίδυμος, και ναι ήμασταν χαρούμενα από τότε, είχε πέσει προ πολλού η “Χούντα” και ήμασταν και ευρωπαϊκά μωρά, από τα πρώτα. Όλοι μας έπαιρναν αγκαλιά και μας κανάκευαν……
Για να μη πω κάνα ψέμα ( το απαγορεύει και ο νομός και οι 10 εντολές βλέπεται) οι αναμνήσεις από τα 4 – 5 πρώτα χρόνια της ζωής μου είναι πολύ αχνές. Τα μονά πράματα που θυμάμαι είναι να πετώ κάτι αντικείμενα από τον 5ο στο πεζοδρόμιο (πως δεν με συλλάμβανε για αυτό είναι άλλη ιστορία) και να παίζω με τον δίδυμο. Και όλοι οι μεγάλοι έχανε διπλή χαρά μαζί μας, βλέπετε ήμασταν και δυο, και έτσι πέρασαν τα πρώτα χρόνια της αθωότητας και ήρθαν τα σχολειά με τα παρελκόμενα τους.
Τα πρώτα χρόνια στο σχολειό δεν τα άντεξα, ήμουν πολύ “αναρχικός” και δεν ήθελα καν να πάω σε εκείνο το άχαρο κτήριο για να μάθω ούτε το Α, ούτε το 1. Τι να κάνει η δύσμοιρη η μανά μου; με τα χίλια ζόρια και τα παρακάλια άρχισα και εγώ σαν σωστό παιδί να πηγαίνω στο σχολειό. Μέχρι να τελειώσω το δημοτικό ούτε πάλι θυμάμαι τίποτα ιδιαίτερο, το μονό σωστό που εμαθα ήταν ότι η Ελλάδα γέννησε ένα σωρό πράματα και θαύματα, και πως οι Τούρκοι είναι κακοί και μας φάγανε την Πόλη. Χωρίς να τις διασταυρώσω τις πληροφορίες τις έχαψα και αυτές όπως και διαφορές άλλες, 1 + 1 = 2 για παράδειγμα. Και έτσι φτάσαμε 12 χρονών να πηγαίνουμε για μεγάλα πράματα , το γυμνάσιο ήταν προ των πυλών.
Στο γυμνάσιο θυμάμαι κάτι κωλόπαιδα ιδιαίτερα που καναν τους νταήδες, πολλές φόρες παίζαμε τις κατραπακιές (μέχρι και εγώ ήσυχος χαρακτήρας γενικά) και άλλοι κάπνιζαν. Οι καθηγητές ήταν στον κόσμο τους πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, μέχρι και μερικές ψηλές είχε φάει ο διευθυντής από έναν νταή μαθητή. Κοίταγα να αποφύγω αυτά τα βαρετά μαθήματα του σχολειού και διάβαζα ιστορία και υπολογιστές που μου άρεσαν. Έξι χρόνια σύνολο έκανα γαλλικά και δεν ξέρω ούτε μια πρόταση, η μετάδοση της γνώσης και η τεχνική ήταν εξαιρετική. Γενικά η παιδεία ήταν για οποίον γούσταρε την παιδεία ως ήταν, όποιος παραήταν «κωλόπαιδο» απλά δεν μάθαινε τίποτα. Οι καθηγητές επί το πλείστον ήταν απλά ανύπαρκτοι.
Στο γυμνάσιο είδα και αλλά πράματα, είδα τα τσιγάρα (μεγάλη μαγκιά) , τα ποτά και άρχισα να παρακολουθώ τους μεγάλους και να μαθαίνω. Όσο αναφορά την πολιτική ήταν όλα αισχρά, από μικρός αισθανόμουν ότι οι πολιτικοί δουλεύουν την νοημοσύνη μου με αυτά που λένε. Κοιτάζαμε που και που στις ειδήσεις, πόλεμους άδω , πόλεμους εκεί και ρωτάγαμε; “Μπαμπά γιατί σκοτώνονται στον Κόλπο, και την Γιουγκοσλαβία;” Και περνάμε την απάντηση ότι για όλα φταίνε οι Αμερικανοί, για όλα φταίει ο Καπιταλισμός. Και αναρωτιόμουν τι κρίμα είναι να σε σκοτώνουν μέσα στο σπίτι σου με βόμβες αεροπλάνων. Θυμάμαι επίσης μια τρεχάλα που είχαμε εκείνες τις εποχές για κάτι μεγάλα “φακελάκια” που είχαμε δώσει σε κάτι γιατρούς., ή τα έσκαγες ή αλλού χειρουργείο ειχα ακούσει τους μεγάλους να λένε. Απλά έλεος να παίζουν με μια ζωή έτσι , αηδίασα. Τα παράθυρα στο κουτί γέμιζαν με τους ιδίους που λεγανε τα ιδία συνεχεία, κάποιος να κλείσει την κασέτα , βαρέθηκα….
Με τα πολλά φτάσαμε στην ηλικία του λυκείου, έφηβοι πια με πολλές ορμές από όλες της απόψεις δεν είχαμε μυαλό καθόλου για διάβασμα. Είχαμε λιώσει στο γήπεδο του μπάσκετ ( ποιος ξέχνα το 87) και στην βόλτα. Άρχισαν και τα τσιγάρα σιγά σιγά και τα ξενύχτια τα καλοκαιριά, ζούσαμε υπέροχα και ας δεν χαλούσαμε δεκάρα τσακιστή εκτός του φαγητού που τρώγαμε. Εκείνες τις μέρες είδαμε τα Ίμια, είδαμε πάλι πόλεμους. Είδαμε μερικούς να αγοράζουν κάτι με 1 δραχμή και να το πουλάνε με 20 δραχμές, δεν βλέπαμε και συχνά αποδείξεις από τις ταμειακές αλλά λέγαμε “δεν $#@%@# , σιγά μη καταγγείλουμε τον καθένα, που είναι οι έλεγχοι;” . Τα κουτιά δεν έχανε πάψει να έχουν την ιδία εικόνα – Οι ίδιοι να λένε τα ιδία και τα ιδία. Και ρωτήσαμε τους μεγάλους “Γιαγιά γιατί λένε πάλι τα ιδία” και μας έλεγε ότι τα λένε από το 1920 που γεννήθηκε. Άρα έλεγα πρέπει να υπάρχει μια κασέτα που τα παίζει συνεχεία, είναι μια επανάληψη. Θυμάμαι επίσης μερικούς δημοσίους υπάλληλους που πήγαιναν για δουλεία όποτε γούσταραν.. Κτυπάγανε κάτι κάρτες για την ακρίβεια και πήγαιναν για καφέ μετά, και έλεγα από μέσα μου ο χαζούλης τότε “ωραία δουλεία αυτή, δεν θα με χαλαρέ”. Εκείνα τα χρόνια είδα επίσης ότι τα βιβλία ιστορίας γράφουν μαλακιές, γιατί διάβαζα και αλλά βιβλία εξωσχολικά ιστορίας και υπήρχαν γκρίζες ζώνες σε πολλά καίρια σημεία.
Τότε με το που τελείωσε το λύκειο και οι δέσμες που σαν κακοί μαθητές δεν περάσαμε στο πανεπιστήμιο, ήρθε το τέλος της αθωότητας. Ο πατέρας μας πέθανε 45 ετών μονό , και με μηδενικό εισόδημα η οικογένεια έπρεπε να δουλέψουμε και γρήγορα κιόλας. Άρχισα να δουλεύω και ακλούθησα αυτό που μου άρεσε πηγαίνοντας σε ένα Ι.Ε.Κ. σε τομέα που μου άρεσε. Υπήρξε στενοχώρια αλλά το παλέψαμε και προσπαθούσαμε για το καλύτερο. Όμως τα μάτια έχανε ανοίξει και πολύ μάλιστα. Είδα τους φίλους που δεν ζήσανε σαν παΐδια να περνανε στα Πανεπιστήμια και περιέργως είναι ακόμα εκεί ζώντας εκείνα που δεν έζησαν. Είδα πως δουλεύει ένα κοινό κατάστημα στην σύγχρονη Ελλάδα, αλλά λογά απειρίας και μη υπευθυνότητας το κλείσαμε στο τέλος.
Αφού τελείωσε η ιστορία με το κατάστημα και τα Ι.Ε.Κ. Πήγα και εγώ σαν Έλληνας να υπηρετήσω τη πατρίδα μου. Τα έγραψα όλα στα παλιά μου τα παπούτσια και πέρασα καλά, καμία έννοια , κανένας προβληματισμός για το τίποτα, αυτό χρειάστηκε μονό. Θυμάμαι και γελώ μερικά πράματα που κάναμε χωρίς αίτια και σκοπό, χωρίς καμία λογική. Είδα πολλούς να περνανε καλύτερα, είδα πολλούς να γλύφουν και να χώνουν εις βάρος των “συναδέλφων” τους και τσαντίστηκα. Είδα να διακινούνται και να μου προσφέρονται παράνομες ουσίες, αλλά δεν είμαι τόσο χαζός να το ρίξω στην τρέλα, ήθελα να ζήσω. Βλέπαμε σε αναφορές “θανάσιμος αυτοτραυματισμός οπλίτη” και βάζαμε σχεδόν τα κλάματα, βλέπαμε μερικούς να μην έχουν καμία άμυνα σε όλο αυτό και να γίνονται “σουρωτήρια”. Αυτά με τα στράτα …….
Και αφού τελείωσε η εφηβεία, ο στρατός είχε έρθει η στιγμή να πιαστώ με την ειδικότητα που μου άρεσε και την εργασία. Για να ζήσω , για να κάνω οικογένεια – παιδιά κλπ κλπ….. Στην αρχή σαν άπειρος βρήκα κάπου με ένα 300 ευρώ μηνιάτικο, τότε δεν είχα και πολλές ανάγκες και πήγα για να μάθω κιόλας. Εννοείτε δεν μου κόλλησαν ένσημα , ούτε ενδιαφερθήκαν να με βοηθήσουν λιγάκι παραπάνω. Όποτε και εγώ μετά από ένα εξάμηνο έγινα φύλλο και φτερό. Δουλεία εδω , δουλεία εκεί , πουθενά μια δουλεία της προκοπής γαμωτο. Τι να κάνω λέω; Και πήρα δρόμο να πάω σε μια αρχαία, σε μια ιστορική πόλη , την Αθηνά. Και εκεί δεν άλλαξε τίποτα, λίγο καλύτερα λεφτά αλλά τα αφεντικά ήταν τα χείριστα, μη πω για νοίκια και το κόστος της ζωής . Μετά από έναν χρόνο επέστρεψα τρέχοντας σπιτάκι μου. Απολογισμός ούτε τα μισά ένσημα δεν έχω πάρει αυτά τα έξι χρόνια, τουλάχιστον θα έχω κάτι να απασχολούμαι μέχρι τα 70 μου, δεν είμαι άτυχος όπως ο γείτονας που παίρνει τώρα στα 50 του σύνταξη. Εκείνα τα γαλαζοπράσινα παΐδια πάντως όλο και κάπου τα βλέπω χωμένα γαμέτη, μήπως τελικά έκανα μαλάκια που δεν χώθηκα σκάφτομαι? Μπα αξιοπρέπεια πάνω από όλα, δεν πρόκειται να φιλήσω κανενός την πόδια. Με τα όργανα της τάξης μια φορά χρειάστηκα να μιλήσω και εξαγριώθηκα από την συμπεριφορά τους, στο τέλος έφαγα μεγαλύτερη κλήση των 700 ευρών σύνολο και ας είμαι άνεργος. Καλά λέει η μανά μου τη το ανοίγεις το ρημάδι…..
Και φτάνω τώρα στο παρών να κοιτώ τα ιδία κουτιά να παίζουν την ιδία κασέτα συνεχεία. Να βλέπω νεολαία χωρίς την παραμικρή παιδεία να μιλεί για “χούντες” επί του παρόντος , να λέει κινήσεις όπως η πώληση Δημοσίων επιχειρήσεων Σοσιαλιστικές. Βλέπω νέους που απλά αγνοούν την αλήθεια , που απλά δεν έχουν δύναμη να κάνουν τίποτα άλλο από το να κοιτάνε σε ένα κουτί και να χαίρονται με 5 μέρες διακοπές το χρόνο. Βλέπω νέους να μη πιστεύουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει , να παρακαλούν για μια δουλειά , να αγχώνονται και να δυστυχούν για ένα ξεροκόμματο. Βλέπω νέους να ζουν μέσα σε κάτι αλλά κουτιά με πολλά κουμπιά με καμιά επαφή με το περιβάλλον, άλλους να λένε ότι φταίει η Αμερική για όλα .Και μερικούς να φωνάζουν συνεχώς, αλλά ο ήχος να μην βγαίνει καν από τα στόματα τους ή να βγαίνει παραμορφωμένος από ένα “σύστημα” που μονό ρυπαίνει τον χώρο. Να δω ποτέ θα έρθει ο υδραυλικός που τόσο καιρό τον παρακαλώ να το φτιάξει μονό………
Στο μέλλον βλέπω έναν μεγάλο τοίχο μπροστά μου, που θα πάει όμως; θα μάθω και άλμα επί κοντό και θα τον πηδήξω κανονικά.
Τα γεγονότα δεν έχουν καμία σχέση με το χάος και της μαύρες τρύπες, κάθε ομοιότητα με καταστάσεις στην ελληνική κοινωνία είναι απλά παραπλανητική. Απαγορεύεται ρητός η μη αντιγραφή του κειμένου καθώς και η πώληση του κάτω των 200 ευρών.
και μια απάντηση στον κ. Αρχιεπίσκοπο
Αγαπητέ Σεβασμιοτατε: Προτείνεις λύσεις και θεωρείς ότι σπαταλάμε άσκοπα τις δυνάμεις μας που «βανδαλίζουμε». Απλά θα σου απαντήσω με ένα παράδειγμα από την ιστορία που μας διδάξατε (διδάσκοντας μας να μισούμε και όχι να αγαπάμε τους γειτονικούς μας λαούς)….
Ο μέγας αλέξανδρος (μακεδόνας ,έλληνας κινέζος δε με αφορά ,άνθρωπος ήταν..) όταν είδε ότι δε μπορούσε να λύσει το γόρδιο δεσμό, έκανε κάτι πολύ απλό.Τον έκοψε.Αυτό ακριβώς κάνουν οι μολότοφ των παιδιών.Κόβουν τους γόρδιους δεσμούς που εσείς πλέξατε. Και είναι αποφασισμένοι να τους κάψουνε μέχρι να ελευθερωθούμε. Μπουχτίσανε από λύσεις…Ζητάμε την ευλογία σας…
Βαρυσήμαντο έως συγκλονιστικό άρθρο. Ευτυχώς η Εκκλησία βρήκε λόγο ν’ αρθρώσει!
Ευχαριστίες για την δημοσίευση!
http://parathemata.blogspot.com/2008/12/blog-post_16.html
υ.γ. Κατ’ αυτάς ο Αρχιεπίσκοπος βρίσκεται στα μέρη μας. Βλ. στο ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ
Μακαριώτατε
«Αμ’ έπος, αμ’ έργον». Ωραιότατα τα λόγια. Με τα έγα τι γίνεται; Ωραία λόγια μας έλεγε και ο μακαριστός Χριστόδουλος. Και υποσχέσεις πολιτικάντικες έδινε. Για «άνοιγμα της Εκκλησίας προς το λαό»! μιλούσε. Αλλά δεν τα πίστευε και ούτε έκαμε τίποτε.
Αν εσείς τα πιστεύετε αυτά, που λέτε, ανασκουμπωθείτε:
Η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία στο λαό. Όχι να παραμένει άχρηστη ή να την εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι ή να την αρπάξουν οι πλιατσικολόγοι πολιτικάντηδες…
Και παράλληλα προωθείστε τον εκδημοκρατισμό της Εκκλησίας, ξηλώνοντας το αντίχριστο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Ενεργοποιείστε όλα τα μέλη της Εκκλησίας. Γιατί ο Θεός έδωσε χαρίσματα σε όλους. Κι όχι μονάχα στους 80 δεσποτάδες. «Το πνεύμα όπου θέλει πνει». Και προτιμάει τους απλούς ανθρώπους. Ενώ αποστρέφεται τις παπικές τιάρες και τις δεσποτικές μίτρες. Αλλά φοβούμαι ότι ισχύει κι εδώ και τώρα, όπως πάντα το: «Άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε»!…
Στο προγούμενο σχόλιο ξέχασα το κυριότερο: Το άνοιγμα του Χριστόδουλου στη νεολαία Εκείνο το «ελάτε, όπως είστε». Να πάνε πού; Στο πουθενά! Λόγος να γίνεται. Και δουλειά να μη γίνεται.
Ο π. Ιερώνυμος τα ίδια και αυτός. Αλλά «σε αργή κίνηση».Ίδια γεύση.
Δεν τα γράφω, για να αποθαρρύνω και να απογοητεύσω. Αλλά, για να προειδοποιήσω-λόγω πείρας- προκειμένου να μην τρέφουν οι νέοι ψευδαισθήσεις.
Θέλετε αλήθειες έμπρακτες; Διαβάστε τα γραφόμενα του παιδιού, που γιορτάζουμε τη Γέννησή του αυτές τις μέρες. Που, πέρα απ’ την αυταξία τους, τα υπόγραψε και με το αίμα του…
Η εκκλησία με τον Ιερώνυμο ξαναβρίσκει τον καλό εαυτό της. Ο πεσιμισμός του παπά Ηλία μου φαίνεται υπερβολικός
Η διοικούσα Εκκλησία από τότε που εντάχθηκε στην κρατική δομή, επί Θεοδοσίου του Μεγάλου, είχε πάντα τα προβλήματα που έχουν οι εξουσίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες: διαπλοκή για χρήμα, δύναμη και ενίοτε σεξ.
Ο παπα Ηλίας έχει ζήσει και την εποχή Σεραφείμ και την εποχή Ιερώνυμου του Α και ξέρει κι εκκλησιαστική ιστορία γι αυτό και είναι δικαιολογημένα απαισιόδοξος.
Ωστόσο παρόλη την παρακμή της ανθρώπινης διοίκησης ή και τού ποιμνίου η Εκκλησία παραμένει το αληθινό Σώμα του Ζώντος Θεού κι αυτό αποδεικνύεται από την ύπαρξη, σε κάθε εποχή, τών θεουμένων οι οποίοι και κρατούν τον κόσμο με τις ευχές τους.
Η διαφωνία είναι δημιουργική και αισιόδοξη. Ενώ η συμφωνία σε όλα μπορεί να καταντήσει πληκτική.
Ως κείμενο η παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου είναι θαυμάσια. Όμως…Η μέχρι τώρα πείρα – η ιστορική και η σύγχρονη-διδάσκει ότι, πέρα απ’ τα λόγια, η κατάσταση παραμένει στατική.Και διαιωνίζεται.
Και αληθεύει μεν το ότι: «Παρόλη την παρακμή της ανθρώπινης διοίκησης ή και τού ποιμνίου, η Εκκλησία παραμένει το αληθινό Σώμα του Ζώντος Θεού». Αλλά το θέμα της διοίκησης δεν είναι ούτε ήσσονος σημασίας ούτε αμελητέο.
Γιατί η Εκκλησία διαθέτει τεράστια πνευματική και ηθική δύναμη. Η οποία όμως παραμένει ανενεργός, λόγω της περιθωριοποίησης του λαϊκού της στοιχείου.
Ενώ μια δημοκρατική Εκκλησία θα ήταν ένα μεγάλο ηθικό αντίβαρο απέναντι στις οποιεσδήποτε καταχρήσεις της κοσμικής εξουσίας. Στις οποίες συχνά σήμερα γίνεται συνεργός η δεσποτοκρατία. Έστω και αν στα λόγια φαίνεται να διαφωνεί.
Ωστόσο εύχομαι η συνέχεια να με διαψεύσει. Και σεις οι νεότεροι να δείτε και να ζήσετε αυτά, που δεν αξιωθήκαμε να ζήσουμε εμείς. Αλλά…
[…] […]
Πάρα πολλοί μου ζήτησαν εκ των υστέρων την συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου και μάλιστα άνθρωποι «θεωρητικά» μακράν της Εκκλησίας. Την αναδημοσίευσα στο ιστολόγιό μου adallas.wordpress.com εκφράζοντας τις θερμές μου ευχαριστίες για τον κόπο σας.
Πραγματικά πολύ καλό το εν λόγω άρθρο με σημαντικότερη παρακαταθήκη από πλευρά διοίκησης της εκκλησιίας της Ελλάδος η, όπως τουλάχιστον διαφαίνεται, αυτοκριτική διάθεση.. Βέβαια μην περιμένουμε μετά από ένα άρθρο ξαφνικά να αλλάξει το σύνολο της εκκλησιας καθώς θα ήτανε οτοπικό μιας και όλοι μας την αποτελούμε και θα έπρεπε να δίναμε λογαριασμό, όχι μόνον οι διοικούντες.
Κατ αρχάς οφείλω να πω ότι η τοποθέτηση του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου αποτέλεσε για μένα αρχικά έκπληξη.
Και αυτό γιατί είχαμε συνηθίσει όλο το προηγούμενο διάστημα τις τοποθετήσεις του Χουντόδουλου ο οποίος πάντα έπαιρνε ανοιχτά θέση υπέρ των συντηριτικών και αντιδραστικών στοιχείων, σε όλα τα θέματα…
Αλλά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η τοποθέτησει του παπα Ηλία…
Γιατί αν όντως ο Αρχιεπίσκοπος πιστεύει ότι αιτία της εξέγερσης των νέων είναι η κοινωνική αδικία η φτώχια και η εξαθλίωση, τότε γιατί δεν προχωρά στην κοινωνικοποίηση της μοναστηριακής περιουσίας?
Γιατί δεν προτίνει τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας-Κράτους (αίτημα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης) έτσι ώστε η χρηματοδότηση των ιερέων να γίνεται απο τους πιστούς και όχι από όλους τους πολίτες που κάποιοι απο αυτούς δεν είναι και χριστιανοί…
Για να μην παρεξηγηθώ δεν πιστεύω οτι με αυτόν τον τρόπο θα λυθούν τα προβλήματα, αλλά θα μας έδειχνε ο Αρχιεπίσκοπος ότι δεν είναι μεγαλόστομος αλλα κάνει και πράξεις…
Η κοινωνική αδικία, η φτώχια η ανεργεία η εξαθλίωση είναι χαρακτηριστικά αυτής της κοινωνίας και για να εξαλείψουν πρέπει να κοπούν απο την ρίζα τους…
Υ.Γ.
Παπα Ηλία είμαι 22 χρονών και απο τα 17 μου διεξάγω αντικληρική και αντιθρησκευτική πάλη όσο όμως τοποθετήσε ανοιχτά υπέρ της κοινωνικοποίησης της μοναστηριακής περιουσίας και του διαχωρισμού Εκκλησίας- Κράτους θα είμαι στο πλευρό σου…
@ Ερυθρος Οβελίξ
Δυστυχώς, φίλε, και συναγωνιστή επίσης, το αστοχριστιανικό άγος των καθώς – πρέπει αντορθόδοξων Φαρισαίων δεν μας έχει επιτρέψη να δοθή η σωστή και η όντως Ορθόδοξη θέση στον Κόσμο. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έλεγε, ότι αν επιτύχουμε την Χριστιανική αυτοοργανωτική κομμουνιστική υπερδημοκρατία των πρώτων αιώνων ( http://www.oodegr.com/oode/pateres1/xrysostomos/koinoktimosyni1.htm ), που επετεύχθη και άλλοτε και αλλαχού, θα έχουμε κάνη την Γη Ουρανό. Οι προφητείες της Παναγίας στο κατά Λουκά, του Δανιήλ, του πατροκοσμά Αιτωλού κ.α., συνηγορούν ξεκάθαρα σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (εκτός και αν είναι ψευδοπροφητείες, όπερ άτοπον)!
Και αυτό, επειδή ορισμένοι ευσεβιστές αστοχριστιανοί τα συγχέουν ανεπίτρεπτα το λέω, είναι Ορθόδοξη, Πατερική, Παράδοση και ουδόλως είναι Χιλιασμός. (Οι ψευδο-ΜτΙ πιστεύουν, μαζί με Πεντηκοστιανούς κ.α. αμερικανοκινήτους αιρετικούς, ότι θα κυβερνήση ο …… ίδιος ο Χριστός – και οι Άγιοι θα είναι υπουργοί ή κάτι συναφές -, θα έχουμε Χριστοκρατία δηλαδή, που θα διαρκέση Χίλια – εξ ου και χιλιασμός – έτη.)
Να θυμίσω, ότι ο χωρισμός Διοικούσας Εκκλησίας-Πολιτείας είναι Συνοδική Επιταγή, ομοίως και η (αμεσο)δημοκρατική αξιοποίηση της εκκλησ. περιουσίας προς όφελος των πτωχών και αδυνάτων, κατά τις ανάγκες του καθενός (πρβλ. Πράξεις 4:35)!!!!! Η διαφορά είναι, ότι δεν τα έχει το Κράτος.
Αυτά και ελπίζω να σε εκπλήξουμε περισσότερο οσονούπω, ειδικότερα (και) με ένα σχετικό κείμενο που εγώ συνέταξα και που αφορά την κοινωνικοπολιτική Ορθοδοξία, αλλά και εφηρμοσμένο κοινωνικό Χριστιανισμό. Καλώς ήλθες και μείνε ….. συντονισμένος, λοιπόν, φίλε, αν θελης…! 🙂
Κατ΄αρχάς οφείλω να ζητήσω ένα συγγνώμη για την καθυστέρηση μου να απαντήσω στο σχόλιο σου.Η καθυστέρηση αυτή οφείλεται στο ότι δεν είχα προσβαση στο internet .
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να ανοίξουμε μια συζήτηση στα όσα μου προτίνεις αλλά δεν πιστέυω ότι είναι σωστό να διεξαχθή εν ήδη σύντομων σχολίων κάτω απο την ανακοίνωση του Ιερώνυμου…
Παρακολούθησα λίγο διάφορα κείμενα του ιστολογίου και διαπίστωσα κάποιες διαφωνίες με κείμενα που αφορούν τον επαναστατικό μαρξισμό που χρίζουν κατα την αποψή μου μια μεγαλύτερη συζήτηση….
Θα παραμείνω συντονισμένος καθώς δεν σκέπτομαι δογματικά και μου αρέσει να θέτω στην δοκιμασία του διαλόγου τα επιχειρηματά μου…
Αν υπάρχουν κείμενα που πιστεύεις οτι θα άξιζανε μια συζήτηση στα θέματα που σου θίγω μπορείς να μου τα στείλεις και με e-mail στο xarisko@yahoo.gr
Ο Μεγαλέξανδρος δεν θα μπορούσε να είναι ούτε Κινέζος ούτε Έλληνας. Ήταν Μακεδόνας (όχι όμως σικέ από αυτούς που τους ρωτάς τι σημαίνει Αλέξανδρος και σε κοιτάνε με το βλέμμα της χαζής αγελάδας, καταλάβατε φαντάζομαι, ε;) και σίγουρα ήταν άνθρωπος. Αλλά άνθρωπος ήταν και ο Χριστός, και ο Χίτλερ και ο Χαριτοδιπλωμένος (όλα από «Χ» σύμπτωση λέτε;). Όλοι άνθρωποι είμαστε. Γι’ αυτό και όταν σπάτε βιτρίνες και λεηλατείτε μαγαζιά να σκέφτεστε ότι κάποιοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ με μόχθο και μεράκι βγάζουν το μεροκάματο και ζούνε τις οικογένειές τους από εκεί μέσα. Άμα είστε μάγκες και καραμπουζουκλήδες να πάτε να κάψετε τις τράπεζες και την βουλή. Αλλά να αφήσετε ήσυχους τους μικροεπαγγελματίες γιατί κάποια μέρα θα βρεθεί κάνας βαρεμένος που δεν αντέχει την δική σας παράλογη λογική και θα σας περιμένει από μέσα με κάνα δίκανο γεμάτο με σκάγια για αγριογούρουνα και τότε το αποτέλεσμα σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστο.
Α! και σύμφωνα με νεώτερες μελέτες που διεξήγαγε η ομάδα της Ρεπούση στο Γόρδιο η διεθνής ιστορική κοινότητα ανακοίνωσε ότι ο Αλέξανδρος ώς γνήσιος gay σιχαινόταν τα όπλα και την βία (για άλλους βιά) και ΠΟΤΕ δεν έκοψε τον γόρδιο με το σπαθί του. Αντιθέτως, είχε όρεξη για sex και είπε στον εξ αριστερών του στεκόμενο Ηφαιστίωνα: » Δεν μου ‘ρίχνεις μία’ » αλλά ο Ηφαιστίωνας που δεν άκουγε από το δεξιό αυτί λόγω τραυματισμού από την μάχη στον Γρανικό παράκουσε και κατάλαβε «δεν του ρίχνεις μία» τράβηξε λοιπόν το σπαθί και τον έκοψε αυτός τον Γόρδιο δεσμό. Όλα αυτά φυσικά δεν επιδέχονται καμμίας αμφιβολίας και τα προσυπογράφει και το υπουργείο αρχαιοκαπηλείας της τουρκίας.
Κατά τ’ άλλα ΔΕΝ ΓΑΜΙΕΣΑΙ Ν’ ΑΣΠΡΙΣΕΙΣ ΡΕ «ΒΟΛΕΜΕΝΕ» !!!
Αι στο διάολο με τον κάθε κομπλεξικό με τα απωθημένα του, πια !!!
@ Αντι-ακραίος.
Όπως θα πρόσεξες, σ αυτό το κείμενο δεν επενέβην, πλη της παρουσίασης. Αλλα στο δικό σου σχόλιο δυο παρατηρήσεις ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ:
1) Ο Χριστός δεν είναι μόνοι Ιησούς. Είναι και Κύριος. Είναι θεάνθρωπος (για εμάς και δισεκατομύρια άλλους και άλλες). Σε όποιον δεν αρέσει ή θα σεναστεί ή τουμπεκί.
2) Γράφεις ως επιστέγασμα:
Θα μπορούσα άνετα να το είχα διαγράψει. Αλλά επειδή χαρακτηρί=ζει περιεχόμενο το αφήνω για να εκτίθεσθε αγαπητέ μου «κύριε»…