Βλέπουμε, οργιζόμαστε, ηρεμούμε, νήπτουμε και ψηφίζουμε!

Η Ανάληψη του Ιησού, οι πρωτοβουλίες των πολλών και ο ρόλος του Πνεύματος

Θα προσπαθήσουμε σήμερα να κάνουμε μερικές «πολιτικές» θεολογικές νύξεις στη μεγάλη γιορτή της Ανάληψης του αναστημένου Ιησού.

Στην ιστορική συνείδηση των Ισραηλιτών, αλλά και όλων σχεδόν των ανθρώπων  Μεσσίας σημαίνει ένα είδος πολιτικού Αρχηγού που ηγείται των πολλών, αφήνοντας τους χωρίς πρωτοβουλίες, για την επανάκτηση μιας συλλογικής πολιτικού, ταξικού ή εθνικού τύπου ελευθερίας. Πρόκειται για το είδος του Ηγέτη που κυρίως αυτός παίρνει τις αποφάσεις και ίσως τις επιβάλλει στους πολλούς. Η χειρότερη εκδοχή είναι η ναζιστική άποψη, σαν αυτή του Χίτλερ ή της Χρυσής Αυγής: Ο Μεσσίας – Ηγέτης αυτού του προτύπου «κατανοεί τη βούληση του λαού» (των πολλών) και  με σπαρτιατική πειθαρχία την επιβάλλει. Ο Ιησούς όμως είναι άλλου τύπου ηγέτης.

Οι περίεργοι κοσμοπολίτες στην περίοδο των εκλογών και η … ΔΗΜΑΡ!!!

Αυτό που συνέβη στην Βουλη αυτές τις μέρες με ολιγόλεπτη φυγή της Μαρ. Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη είναι η αφορμή γι’ αυτή την ανάρτηση όταν η κατ’ ελάχιστον ανοικτή Βουλή στις 19 Μαΐου έκανε ενός λεπτού σιγή για την Ποντιακή Γενοκτονία…..

Είναι αποκαλυπτικό ενός ευρύτερου σχεδίου ενάντια στα εθνικά κράτη, ειδικά σ’ αυτήν εδώ την περίοδο, που ο σύγχρονος άγριος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός οδηγεί λαούς και χώρες στις μεγάλες περιφερειακές, καπιταλιστικές βεβαίως, ολοκληρώσεις. Σε μας το σχέδιο προβλέπει απομείωση, συρρίκνωση και τέλος της διάλυση των εθνικών κρατών και μετατροπή των μερών τους σε επαρχίες της Γερμανικής Ευρώπης.

Σε κάθε εθνικό κράτος οι ομάδες κρούσεις χρησιμοποιούν τα κατάλληλα εργαλεία. Στα καθ’ ημάς έχουμε τις δανειακές συνθήκες με αφορμή το δημόσιο χρέος. Πέρα από την πορεία διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, μισθών, συντάξεων, μικρομεσαίων και δημόσιων αγαθών έχουμε στη 2η δανειακή συνθήκη το αγγλικό δίκαιο, την επιτροπεία, το ειδικό ταμείο. Κυρίως όμως έχουν δρομολογηθεί οι κατ’ ευφημισμό,  «Ελεύθερες επιχειρηματικές Ζώνες» [Ε.Ο.Ζ.]  που σε συνδυασμό με τις 13 περιφέρειες, που έχουν ήδη αιρετή-πλειοψηφική διοίκηση, μπορούν να μετατραπούν στο εκρηκτικό μίγμα τεμαχισμού της χώρας.

Εκ γενετής τυφλοί, η δική μας κολυμβήθρα και οι σημερινοί καθεστωτικοί τρομοκράτες

Η ευαγγελική περικοπή της αυριανής Κυριακής ήταν καθοριστική για την μετάβαση της εμπειρικής παιδικής μου θεολογίας στην με Λόγο θεολογία. Όντας φοιτητής στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είχα γοητευθεί από το σφύζον φοιτητικό και εν γένει νεολαιίστικο κίνημα της αμφισβήτησης. Ζούσαμε σε απογείωση την οριζόντια ανθρωπιστική, κοινωνική και πολιτική φιλοσοφική σκέψη. Αυτή όντως – την εποχή εκείνη – με έθελγε, αφού δεν ήταν πεπερασμένη και αφού έφτανε στα όρια της ατέρμονης ουτοπίας της ανθρώπινης πλήρους και περιεκτικής – θα λέγαμε σήμερα – άμεσης δημοκρατίας, παρά τις σταλινικές οργανώσεις της πολυποίκιλης αριστεράς της εποχής.

Η έλλειψη όμως βαθιά ριζωμένης κατακόρυφης και ατέρμονης υπαρξιακής διάστασης δεν καλυπτόταν στη δική μου συνείδηση με τον διαλεκτικό υλισμό. Μου φαινόταν λίγος αφού εγκλωβιζόταν και τελείωνε στο πεπερασμένο της ιστορίας. Είχε όμως ως βάση μια μεγάλη αλήθεια: την υλική βάση σε μια διαλεκτική εξελικτική διαδικασία, αλλά της έλλειπε το Πνεύμα.

Απάντηση σε μένα δεν μπορούσαν να μου δώσουν ούτε οι αναρχικοί φίλοι μου, ούτε οι διαβαστεροί μαρξιστές, μα ούτε οι συντηρητικοί χριστιανοί συνάδελφοί μου. Την απάντηση την πήρα από την (αυριανή) ευαγγελική περικοπή  «της θεραπείας του «εκ γενετής τυφλού».

Τέσσερις βασικοί άξονες της περικοπής μου έλυσαν τον φιλοσοφικό-θεολογικό «γόρδιο δεσμό» και από τότε έχουν χαραχθεί στα κεντρικά κιτάπια της ενσυνείδητης θεολογικής μου αντίληψης:

Ξηλώνεται η Μεταπολίτευση, αλλά και η Κυριακή αργία;

Με αφορμή την κορυφαία αυριανή θεσμική πολιτειακή πολλαπλή συνάντηση με τους επικεφαλής των πολιτικών κομμάτων, αναφέρεται στα  καθεστωτικά ΜΜΕ:

“…Για το ραντεβού την Κυριακή προϊδέασε η δήλωση του κ. Παπούλια στους δημοσιογράφους πριν μπει στην αίθουσα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος: «Θα πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο και για να δουλεύουμε περισσότερο πρέπει να δουλεύουμε και τα Σαββατοκύριακα»….”[Εδώ]

Δεν θα ήθελα σήμερα να κάνω μεγάλες και μακροσκελείς αναλύσεις, γιατί κουράζουν. Θα κάνω όμως μια διπλή σειρά παρατηρήσεων και αν θέλετε συνεχίζουμε με σχόλια. Μια για την συνάντηση αυτή καθ’ εαυτή και μια για τη δήλωση.

Μετά τις εκλογές: «Καρότο, μαστίγιο» και «Χρυσή Αυγή» ή ανοίγουμε δρόμο;

Θα δούμε σύντομα: Ο εκβιάσας τον εκβιάσαντα και ο «κλέψας του κλέψαντος»…

Και έγινε ημίφως! Το τέλος της μεταπολίτευσης σφραγίστηκε οριστικά με τις χθεσινές εκλογές. Το νέο είναι μπροστά μας με ένα ημίφως αντιφατικό, δύσκολο,  αλλά και πιθανά ελπιδοφόρο εάν βάλουμε πλάτη σε τρία επίπεδα: Σε επίπεδο λαϊκής δημοκρατικής αυτοοργάνωσης (θεμέλια), σε επίπεδο πολιτικής (κατεύθυνση) και σε επίπεδο πολιτικής ηγεμονίας (κεντρική πολιτική σκηνή).

Στις χθεσινές εκλογές πήραμε τις πρώτες απαντήσεις σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά όχι στα δυο πρώτα που είναι μπροστά μας και οφείλουμε να ψηλαφίσουμε….  Μαζί και* … «εγέρθητι»…

Εκλογές 6 Μάη 2012: Ας πάμε ανάποδα. Ποιες οι διαφορές με τις εκλογές της μεταπολίτευσης και ειδικά με τις τελευταίες της με ενδιάμεσο σταθμό – για να μη ξεχνιόμαστε – τις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές το Νοέμβρη του 2010.

Τα κυριότερα διακυβεύματα των εκλογών στις 6 Μάη 2012

….από την σκοπιά των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού

Το πολιτικό σκηνικό πιά έχει αλλάξει οριστικά στη χώρα μας, παρότι δείχνουν οι δυνάμεις της κατεστημένης πολλαπλής εξουσίας να μην παραδίδονται εύκολα στην νέα ασαφή, αντιφατική, αλλά και ελπιδοφόρα και αναδυόμενη «αντιμνημονιακή πλειοψηφία».

Είμαι απ’ αυτούς που εκτιμά ότι οι ερχόμενες εκλογές δεν αποτελούν μια νέα δημιουργική αρχή, αλλά σφραγίζουν το τέλος ενός σαπισμένου αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, που ξεκίνησε καθυστερημένα με ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας και κατέληξε με την διαλυτική πτώχευση των δυνάμεων του λαού, του πολιτισμού και επομένως της χώρας.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν, καταλήγουν να είναι «τι τελικά διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές»; Απαντώ με μια κατά κάποιο τρόπο «ιεραρχική» σειρά και με βάση την βέβαιη κατάρρευση των μονοκομματικών κυβερνήσεων, στηριγμένων μάλιστα μέχρι τώρα και σε μια σειρά πολιτικών τεχνικών, όπως πελατειακές σχέσεις με ανταλλαγή ψήφου, ενισχυμένη αναλογική (αυτή τη φορά με προκαταβολική κλοπή 50 εδρών χωρίς καν κατώτατο όριο στο 1^ο κόμμα) και πλαφόν 3% για την αποδυνάμωση νέων πολιτικών φορέων με την λογική της «χαμένης ψήφου»: