Σώπα θα σημάνουν οι καμπάνες – Ο εθνικοαπελευθερωτικός ύμνος ακούστηκε ενάντια στη Νέα Κατοχή!

Πάτρα, η άλλη Παρέλαση, 28 Οκτώβρη 2011 – αφού ο λαός  πριν έδιωξε ειρηνικά και αποφασισμένα τους «επίσημους» και έγινε πρώτα η μαθητική παρέλαση και μετά η λαϊκή  μετά μουσικής…

Μια πρώτη εξήγηση γιατί αλλιώς γιορτάστηκε το ΟΧΙ φέτος – Σουργελιανό κράτος

Παρελάσεις οργής σε όλη τη Χώρα!!!!*

• Λεφτά υπάρχουν το 2009
• Λεφτά δεν υπάρχουν το 2010
• Το χρέος (120% ΑΕΠ) δεν είναι βιώσιμο το 2009
• Το χρέος (160% ΑΕΠ) είναι βιώσιμο το 2011
• Το χρέος δεν θα ήταν βιώσιμο (180% ΑΕΠ) το 2012, αλλά θα είναι βιώσιμο (120% ΑΕΠ) το 2020

Το κούρεμά μας, o Markos και το ΟΧΙ στη Νέα Κατοχή

Ι) «…Οι τραπεζίτες αποδέχθηκαν τους όρους του «γαλλογερμανικού άξονα» για κούρεμα των ελληνικών ομολόγων κατά 50%. Δέσμευση Μπερλουσκόνι για έκτακτα μέτρα στην Ιταλία. Συμφωνία για ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών. Σχέδια ενίσχυσης του EFSF, ενδεχόμενο βοήθειας από την Κίνα…»: Η απόφαση ελήφθη. Το χρέος κουρεύτηκε 50%

Λόγος αντίστασης για την παραλογία των δοσιλόγων και παραλόγων

 Της Νίνας Γεωργιάδου από την Β΄ ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου: ποιοι τούτοι που διαφεντεύουν και διαλύουν… Ποια είναι η δική μας πατρίδα …  για το μεγάλο ξεσηκωμό και τη μεγάλη ανατροπή

Που … ΠΑΜΕ με σχεδόν κατοχική βουλή;

Τιμάμε πριν απ’ όλα ένα δολοφονημένο από τα χημικά του υποτελούς-κατοχικού κράτους εργάτη. Ενός λεπτού σιγή για το Δημήτρη Κοτζαρίδη*. Κλίνουμε με σεβασμό το πνεύμα μας και το κορμί μας, έστω και εκ του μακρόθεν στους δεκάδες τραυματίες του αγωνιζόμενου πλήθους στο σύνταγμα στις 20-10-2011. Όχι μόνο πίσω από το οργανωμένο μπλοκ του ΠΑΜΕ, αλλά και του «Δεν πληρώνω» και φυσικά πολλών σωματείων ή ανένταχτων…

Να καταδικάσουμε το μπάχαλο κοκτέιλ ανώριμων πιτσιρικάδων, αποπροσανατολισμένων χουλιγκάνων, πλανεμένων αντιεξουσιαστών και παρακρατικών παραφυάδων ή αρχηγίσκων, συχνά κάτω από κουκούλες…

Τα μεγάλα  προβλήματα όμως για το πώς θα νικήσει ένα κίνημα αντίστασης και αντεπίθεσης του επίσημα κηρυγμένου ταξικού πολέμου κατά των ανθρώπων της εργασίας, της γνώσης και του πολιτισμού παραμένουν.

Υποστολή και της σημαίας της Ε.Ε. στην Περιφέρεια Δυτ. Ελλάδας στην Πάτρα

Το μεγαλειώδες συλλαλητήριο που ξεκίνησε από το Εργ. Κέντρο της Πάτρας και ακολούθησε τα συντονιζόμενα πρωτοβάθμια σωματεία και πολλούς φοιτητικούς συλλόγους κατέλεξε αυτή τη φορά όχι στο νεκρό εργασιακά κέντρο της Πάτρας, αλλά στην περιφέρεια Δυτ. Ελλάδας για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση.

Θα πέσουν δυο χαρακώματα μαζί οσονούπω ή θα συμβεί το αναπάντεχο;

Κλείσαμε δυο χρόνια με τον Εφιάλτη που έφερε το Pasok του GAP που με τη ληστοσυμμορία του, αφού πρώτα έκανε «πραξικόπημα» στο εσωτερικό του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, έφερε το «Σοκ και Δέος» στο μαγαζί γωνία, που λέγεται ακόμα… Ελλάδα.

Αυτές τις μέρες ετοιμάζουν οι σοασια-λΗστές να παραδώσουν ΠΛΗΡΩΣ δυο μεγάλα – από τα τρία εναπομείναντα – δημόσια χαρακώματα της χώρας μας και εμάς, του Λαού δηλαδή:

Έχουν και οι φυλακισμένες ως τρομοκράτισσες μανάδες ανάγκες και δικαιώματα – Έκκληση

Ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορετικές πολιτικές απόψεις που έχουμε για την κρατική ή ατομική τρομοκρατία, δεν μπορούμε να αποτελούν άλλοθι, ώστε να μη δούμε, να μην εξετάσουμε, να μη προσευχηθούμε και εν τέλει να μη δράσουμε για τα δικαιώματα μιας κατηγορούμενης ως τρομοκράτισσας. Ειδικά όταν βρίσκεται στις φυλακές (Κορυδαλλού) μαζί με το παιδάκι της….

Νομίζω ότι, κάθε της παράπονο ή καταγγελία που έχει βάση – ειδικά για το μικρό παιδί της – οφείλει να κινητοποιήσει τους ανθρώπους του πνεύματος και του Πνεύματος…   Και φυσικά τους επιφορτισμένους ειδικά ή μη της Ιεραρχίας και της Ι. Μητρόπολης Πειραιά. Ακούει κανείς εκεί στο «κέντρο» ή στο «απόκεντρο»; Η αντιγραφή έγινε από το «Ποντίκι»*.

Καταγγελία της Πόλας Ρούπα, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα

Επιστολή- καταγγελία για τις συνθήκες κράτησής της έστειλε στο «Π» η Πόλα Ρούπα, η οποία παραμένει φυλακισμένη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα.

Η επιστολή έχει ως εξής:

«Μέσα στο χρονικό διάστημα που βρίσκομαι φυλακισμένη εγώ και το παιδί μου, έρχομαι επανειλημμένα αντιμέτωπη με αναρίθμητους κινδύνους που απειλούν όχι μόνο την υγεία και την ψυχολογική ισορροπία του παιδιού μου, αλλά απειλούν και την ίδια του τη ζωή.