4 περιτριγυρίσματα πολιτικής θεολογίας

O Aρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄, ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, ο παπα Φιλόθεος Φάρος και ο λαϊκός Χρ. Γιανναράς προσπάθησαν τις τελευταίες μέρες, μετά τον Στ. Ράμφο, να ψηλαφίσουν, να ερμηνεύσουν, να αυτοκριτικαριστούν και να προτείνουν λύσεις υπό μορφή ορθόδοξης «πολιτικής θεολογίας», με αφορμή και την νεανική εξέγερση που είχε και άγριες μορφές απέναντι σε επιλεγμένους στόχους του καπιταλιστικού «φαίνεσθαι».

Δεν γνωρίζω πόσο θα περιμένουμε για την άρθρωση φωνής για τα ευρύτερα σχέδια  στην καθ’ ημάς Ανατολή, που έχουν επίκεντρο τώρα το Ισραήλ-Παλαιστίνη…

Καθαρίστριες και εκκαθαρίσεις σε πόλεις και Γάζες

Έχουν όντως αναλογίες και ομοιότητες τα φαινόμενα. Όχι επειδή  η καθαρίστρια – συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα[1] πυρπολύθηκε με  βιτριόλι[2]

και οι άμαχοι μαχητές της Λωρίδας της Γάζας πνίγονται πρωτόγνωρα «… μετά την πρωτοφανούς έκτασης ισραηλινή επίθεση με απολογισμό πάνω από 280 νεκρούς και περίπου 800 τραυματίες…»[3].

Η έκρηξη της λαϊκής (κυρίως) αραβικής και όχι μόνο οργής[4] παντού  αναμενόμενη, όμως που θα οδηγηθεί η κατάσταση;

Η λύση στην κρίση;

Ο μεσσιανικός μαρξισμός-λενινισμός, ο κοινωνικός Χριστιανισμός

Του Φιλαλήθη

Εισαγωγικά

Σχετικά με την εν εξελίξει διεθνή, χρηματοπιστωτικής προελεύσεως, κρίσι στην οικονομία του κόσμου, είδαμε από κάποιες μεριές ριζοσπαστικές, την επίκλησι του Καρλ Μαρξ. Διοργανώθηκαν εκδηλώσεις πολλαχού, π.χ. στον πανεπιστημιακό χώρο, εξώφυλλα πολιτικού περιεχομένου περιοδικών εκδόσεων μας μίλησαν για την προσέλευσι στον Μαρξ, και διάφοροι «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι, πλην του J. M. Keynes, μας είπαν και για τον Μαρξ, που τον «έβλεπαν να έρχεται».

Εδώ θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε ένα βασικό ιδεόγραμμα των λόγων που δεν μπορεί ο μαρξισμός, πολλώ δε μάλλον ο δογματικός μαρξισμός, να είναι η πλήρης και επαρκής λύση, και επί πλέον όχι σε λειτουργικό και τακτικό, αλλά σε στρατηγικό επίπεδο, όραμα. Ακόμη θα καταγράψουμε και ορισμένα καταφανή αμαρτήματά του προς το ριζοσπαστικό «σοσιαλιστικό» κίνημα.

Χριστού-γεννα όντως;

Ο επικίνδυνος Χριστός,  για τον κάθε  Ηρώδη οποιασδήποτε παγκοσμιοποιημένης εποχής, γεννάται ό,τι και αν σκαρφιστεί, στα μύχια σπήλαια των συνειδήσεων των ανθρωπίνων υπάρξεων, αρκεί μια μικρή γωνιά αμόλυντη από κτηνώδεις παθογένειες να βρεθεί.

«…Αύτη η αρίστη τάξις, να προηγείται η δικαιοσύνη από τη δύναμη. Αυτό αρμόζει αληθινά στην αγαθή διακυβέρνηση του κόσμου, όχι στην καταπιεστική επιβολή: να ακολουθεί η δύναμη, αφού πρώτα επιβληθεί η δικαιοσύνη[1]…»[2].

Ζούμε όμως μέσα σε ένα παγκόσμιο παραμύθι, με ισονομία που κηρύσσεται αποβλητέα και ευγνωμοσύνη που θεωρείται ηλιθιότητα. Στη νέα γενιά, τα παιδιά μας, προσφέρουμε ελάχιστα για να ζήσει μέσα στο διογκούμενο  υπαρκτικό, παιδευτικό, οικονομικό και οικολογικό σκότος και αυτή, όπως κάθε γενιά, προσπαθεί να επιζητήσει το αυτονόητο οξυγόνο, φως,  νόημα, ζωή[3].

Χανιά και Παρίσι δίνουν στίγμα στην εξέγερση

Έγινα και εγώ αποδέκτης δυο σημαντικών άρθρων δυο ακόμα ανθρώπων της γενιάς του Πολυτεχνείου από Παρίσι και Χανιά.  Ερμηνεύουν την οργισμένη εξέγερση της νεολαίας και προτείνουν δείκτες προοπτικής πέρα από τα κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς.

Ο Νίκος Ηλιόπουλος από το Παρίσι (μέλος της επιτροπής κατάληψης του παραρτήματος της Πάτρας το Νοέμβρη του 1973 και διωχθείς το Μάρτη του 1973)  θέτει τελικά στην ανάλυσή του το ζήτημα της αναζήτησης δημοκρατίας παντού και μιας άλλης στάσης ζωής: «…Η δημοκρατία πρέπει να είναι παντού, αλλιώς δεν θα την βρίσκουμε πουθενά. Μια άλλη στάση ζωής είναι από τώρα αναγκαία, και εφικτή…».

Ο Δημήτρης Πατέλης από τα Χανιά, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και διεθνής θεωρητικός του μαρξισμού θέτει το ρόλο των εκπαιδευτικών επί τάπητος: «…Ο δάσκαλος δεν διδάσκει μόνο με τις πληροφορίες και τις γνώσεις που κοινοποιεί στους μαθητές του. Διδάσκει με την όλη στάση ζωής του, με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, ιδιαίτερα στις κρίσιμες καμπές της ιστορίας. Κατά την ρήση ενός αληθινά σοφού στοχαστή, ο παιδαγωγός οφείλει επίσης να διαπαιδαγωγείται…».

Διαβάζοντας συχνά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή[1], τον θεολόγο – φιλόσοφο- μάρτυρα, που διατύπωσε το διαλεκτικό δρόμο της προόδου «…είναι, εύ είναι, αεί εύ είναι[2]..» κατανοώ λοιπόν  ότι και αυτή η εξέγερση δεν βολεύεται στο «είναι» και επιθυμείται  το «εύ είναι».

Η νεανική εξέγερση: μια δημόσια συζήτηση στην Πάτρα

Η συζήτηση έγινε τέσσερις μέρες μετά τη νεανική -κυρίως- εξέγερση σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Χώρας. Η εξέγερση συνεχίζεται, αλλά με πιο ήπια και πιο συνειδητά χαρακτηριστικά. Η δολοφονία του Αλέξη αποτέλεσε το «φυτίλι», ως αφορμή για αναίτια αφαίρεση ζωής – και μάλιστα 15χρονου – από κρατικό χέρι.  Οι αιτίες είναι βαθύτερες και οφείλουμε να τις αναζητήσουμε σε όλα τα επίπεδα.

Παραθέτω έξι  από τα βασικά χαρακτηριστικά της, ενδεικτικές φωτογραφίες από Πάτρα  και  φυσικά  σε βίντεο μια σημαντική συζήτηση:

Πολιτικό Καφενείο Tele Time Νεανική Εξέγερση 10-12-2008.

Σημαντική προσφορά στη σκέψη μας νομίζω ότι αποτελεί η ενδιαφέρουσα συζήτηση σε τοπικό κανάλι της Πάτρας (Tele Time). Πρόκειται για συζήτηση στην εκπομπή «Πολιτικό Καφενείο» του Μιχ. Μπαϊρακτάρη με δυο πατρινούς της πατρινής γενιάς του Πολυτεχνείου το βράδυ της Τετάρτης 10-12-2008 . Οι συζητητές είναι ο φυσικός Μιχάλης Κόμης και ο εκπαιδευτικός – συνδικαλιστής Παναγιώτης Μπούρδαλας. Στην εκπομπή υπήρξαν και δυο παρεμβάσεις.

Η ακηδία και τα σπασίματα ή η γονιμότητα του μηδενός.

Διαβάζοντας το κείμενο του πιο «μεταλλαγμένου» Έλληνα φιλοσόφου της εποχής μας στη καθημερινή και στις ανιχνεύσεις, κατανόησα αρκετά τόσο τις μύχιες σκέψεις αντίδρασης των συντηρητικών πολιτών, όσο και τις  υπερτονισμένες ελπίδες των προοδευτικών, με αφορμή τη νεανική[1] εξέγερση και την όποια κοινωνική έκρηξη των ημερών.

Το κείμενο του Στέλιου Ράμφου μπορείτε να το διαβάσετε στην Καθημερινή 14-12-2008 ή στις …anixneuseis.gr, ή στις υποσημειώσεις[2] του ποστ. Τα δικά μου σχόλια ως αφετηρία για πιο φιλοσοφική συζήτηση, που φυσικά απολήγουν τόσο σε προσωπικό προβληματισμό, όσο και σε πολιτικές απολήξεις για το όποιο κίνημα συνδεθεί στο άμεσο μέλλον με αυτή την εξέγερση.

UP DATE, 25-12-2008

O γνωστός φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Ανιχνεύσεις» την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου.
Αφορμή τα τελευταία γεγονότα αλλά επιχειρήσαμε να θίξουμε και άλλα φαινόμενα του νεοελληνικού βίου που μπορεί να είναι οι αιτίες του ξεσπάσματος των νέων. Δείτε εδώ ΟΛΗ την εκπομπή:

http://www.antifono.gr/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=826:-17-3-2300&catid=93&Itemid=252

Το βασικό του επιχείρημα συμπυκνώνεται στη φράση:

Υπάρχουν θεσμικοί «κουκουλοφόροι»;

Τσαλακώθηκε ο μικροαστισμός και ο αστοχριστιανισμός μας, αλλά αναπάντεχα; Κατηγορούμε τους «γνωστούς άγνωστους» με τους διαμεσολαβητές μας μεγαλοδημοσιογράφους και νομίζουμε ότι έχουμε στο χέρι μια δράκα «μπάχαλων»;

Είναι έτσι; Φυσικά και όχι, εκτός και αν έχουμε «μάτια ερμητικά κλειστά[1]… Για προσέξετε ποιοι εξαίσιοι  μεγαλοσχήμονες φορούν κουκούλα εδώ και χρόνια…

Η κοινωνική βία και ο Ιησούς: κάποιες νύξεις

Η βίαιη εξέγερση της τελευταίας εβδομάδας που ακολούθησε την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη (Γρηγορόπουλου) δίχασε τα σπίτια, την ελληνική κοινωνία, τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα. Στο διαδίκτυο τα σχετικά ποστ και οι συζητήσεις έχουν φουντώσει, όπως και στα ΜΜΕ. Δεν είναι επομένως τυχαίο κάποια σχόλια να έχουν και ακραίες εκφράσεις και σ’ αυτό το ποστ.

Θεωρώ ότι είναι η ώρα να γίνουν οι πρώτες νύξεις για το ζήτημα της βίας με αφορμή τη στάση του Ιησού Χριστού, η οποία αποτελεί τον «υπογραμμό» στην πορεία «κάθαρσης, φωτισμού και θέωσης» στο βίο και πολιτεία των πιστών, αλλά και το «κριτήριο» για την ανάγνωση, αποκωδικοποίηση, αιτιολόγηση και ερμηνεία των κοινωνικών συγκρούσεων.

Δυστυχώς πολλοί δεν κατανοούν ότι η δημιουργία του αστοχριστιανισμού, που συχνά μετατρέπεται σε καθεστωτικό, αλλοιώνει το περιεχόμενο της Πίστης, αλλοιώνει επομένως και τη δυνατότητα κάθαρσης και αφήνει το πεδίο ανοικτό να ασκούν τις ελπιδοφόρες «κραυγές», όχι οι αγιασμένες καρδιές, αλλά οι πέτρινες[i]!

Η στάση του Ιησού απέναντι στη κοινωνική βία χαρακτηρίζεται κυρίως από  τρία γεγονότα, στα οποία συμμετείχε με τρεις διαφορετικούς τρόπους και τα οποία έχουν εσωτερική συνοχή.

Όχι άλλο «Τεμπονέρα» στην Πάτρα: Καταγγελία!

Έφτασαν από πολλές πηγές καταγγελίες που κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα. Με λεωφορεία έχουν φτάσει παρακρατικοί και σήμερα Τετάρτη στην Πάτρα, με στόχο που μπορεί να φτάσει μέχρι και μακελειό, μέχρι το «φάγωμα». Θα περιμένουμε η ζωή … να αποδείξει ότι είναι αλήθεια;