Ο Οικουμενικός στον Φραγκίσκο – Μπερτόλιο και η Διαρκής στην προεδρία της «Δημοκρατίας» της διπλής Τρόϊκας…

Κυριακή της Ορθοδοξίας 2013:

Ο ευαγγελισμός της ανθρωπότητας στις μυλόπετρες εξουσίας και ανέχειας   

Αυτή η Κυριακή της Ορθοδοξίας ήταν  ιδιαιτέρως πονεμένη με το επερχόμενο δράμα του Κυπριακού λαού και της συγκύπτουσας στην Τρόικα Κύπρου. Πολλοί Κύπριοι λένε ότι οι επιπτώσεις θάναι ίσως βαρύτερες και από τους Αττίλα Ι και ΙΙ, αλλά προσπαθούν να δουν τον εαυτό τους … στον καθρέπτη*. Την  ίδια μέρα η ελλαδική Διαρκής 12μελής Ι. Σ. και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β΄ συνέχιζαν την καθιερωμένη, μετά την ημιτελή εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του ’21, να συντρώγουν με τον ακόμα Πρόεδρο της κάπως Δημοκρατίας… Τυχαίο; Δεν νομίζω. Ζητά πολλά; Ίσως….

Κύπρος πάλι ώρα μηδέν: Να βγούμε αύριο στις 6.00 μμ όλοι στις πλατείες και στους δρόμους

Στην Κύπρο ήχησε με εθνική νότα ένα 2^ο μεγάλο ΟΧΙ, μετά το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, αυτή τη φορά από τη Βουλή πριν λίγη ώρα: 36 ΟΧΙ (αντιπολίτευση), 19 Αποχές (ΔΗΣΥ) και μια Απούσα (ΔΗΣΥ).

Ο διπλός θησαυρισμός, η ντόμπρα και η υποκριτική νηστεία και ο αναστάσιμος δρόμος της συγ-χώρεσης: πινελιές στο ευαγγέλιο της Τυροφάγου

«…Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς,

ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει,

καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι…»

 

Ενώ από αύριο οι Ορθόδοξοι μπαίνουμε όλοι μαζί στο δρόμο της ομαδικής πολλαπλής νηστείας και άσκησης για να φτάσουμε και πάλι να γευτούμε καρπούς από το ζωοποιό αναστάσιμο δέντρο,  χτυπήθηκαν από την Ε.Ε. και οι καταθέσεις στην Κύπρο προχθές. «Οι Ρώσοι έχασαν σε μια μέρα έως και 3,5 δισ. ευρώ» σημειώνει η ρωσική έκδοση του αμερικανικού περιοδικού Forbes στο δικτυακό τόπο του.

Ο σκόρος στις αποθήκες των πλούσιων αποταμιευτών και οι παντοειδείς κλέφτες των υλικών αγαθών δεν έχουν χάσει ποτέ τη δουλειά τους. Γι’ αυτό ο Ιησούς στη σημερινή  εὐαγγελική περικοπή* της Τυρινής Κυριακής – Ματθ., κεφ. στ΄, στίχ. 14 έως21 –, μέρος της «επί του όρους ομιλίας» Του θέτει  τρεις αναγκαίες και ικανές συνθήκες ώστε το στάδιο της Μεγάλης σαρακοστής να έχει θετικό νόημα. Ένα νόημα ώστε να οικοδομείται σε σώμα ο κατακερματισμένος ατομικός άνθρωπος και να  πραγματοποιείται ο αιώνιος συλλογικός θε-άνθρωπος.

Η διαίρεση των εθνών, το κριτήριο της Ουράνιας Πόλης και η ορθόδοξη ταξικότητα: Η κρίση της Κυριακής των απόκρεω

«…καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη,

καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων…»

και

«…αγάπα τον πλησίον σου, ως εαυτόν…»

 Για άλλη μία φορά τα ευαγγέλια της Εκκλησίας βάζουν σε πρώτο φόντο τους λαούς και τα έθνη συνολικά και όχι τον ατομικό άνθρωπο. Όπως η αποστολή των μαθητών για την μεταλαμπάδευση και «σπορά» της καλής αναστάσιμης αγγελίας ήταν προς «πάντα τα έθνη», έτσι και σήμερα την ημέρα της τελικής «συγκομιδής», ο Ιησούς συγκεντρώνει «πάντα τα έθνη».

Στα έθνη θα δούμε πολιτισμούς διαχρονικούς, ίσως και φυλές και γένη, θα δούμε όμως και φιλοσοφίες, ιδεολογίες,  θρησκείες, θεολογίες, εκκλησίες. Ανάμεσα και η Εκκλησία των Αγίων, το «Έθνος άγιον». Εάν όμως προσέξουμε καλά, όλα τα έθνη τέμνονται κάθετα στο εσωτερικό τους, όπως σε διαπροσωπικό επίπεδο κόπηκε κάθετα η σχέση μεταξύ του θρησκευόμενου και θεσμικού γυιού και του συνειδητοποιημένου «ασώτου». Γιατί απλούστατα ο διαχωρισμός είναι ποιοτικός και όχι θεσμικός.

Η «ατομική» σωτηρία απέναντι στη συνάντηση του ασώτου

 “…Έτι δε αυτού μακράν απέχοντος

είδεν αυτόν ο πατήρ και εσπλαχνίσθη,

και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού

 και κατεφίλησεν αυτόν…”*

Η κρυμμένη στον αντικομουνισμό, καλβινικού τύπου, «αίρεση» της «ατομικής» σωτηρίας πάλι στην επιφάνεια…

Είναι γνωστό ότι από τη δεκαετία του 1970 το παλιό «χριστιανοδεξιό» ρεύμα, που κυριάρχησε στον τόπο μας για μια σειρά από ιστορικούς και θεολογικούς λόγους, αυτό που εμφυλοχώρησε και στήριζε φανερά και τη χούντα της επταετίας, άρχισε να σκάει και θεολογικά μύτη με αφορμή τότε δυο γεγονότα:

1) Την συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου Μακάριου στο τιμόνι της Κύπρου με επικεφαλής τον γνωστό και προβεβλημένο Κων/νο Μουρατίδη της Θεολογικής της Αθήνας και

2) Την προβολή και στην Ελλάδα της λατινοαμερικανικού τύπου «Θεολογία της Απελευθέρωσης».

Ο νεοναζισμός και στο εκκλησιαστικό στόχαστρο

Παρά το γεγονός ότι η καπιταλιστική επίθεση σε διπλό ταμπλό συνεχίζεται και στη χώρα μας με την «ευκαιρία της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης» (αναδιαρθρώσεις εις βάρος των δημόσιων αγαθών και δομών και καπιταλιστικές βίαιες ολοκληρώσεις εις βάρος των περιφερειακών χωρών) ο νεοναζισμός βγαίνει στο προσκήνιο.

Δεν αποτελεί μια κάποια λύση βεβαίως στο πρόβλημα, ούτε μόνο μια συντηρητική ακροδεξιάς λογικής ανάκαμψη. Αποτελεί μέρος του σχεδιασμού και η τελευταία λύση εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο που τότε φτάνουμε στα ακραία όρια της κοινωνικής και πολιτικής ζωής όπως στη δεκαετία του 1930.

Τώρα πρέπει να προλάβουμε. Αντιστεκόμαστε στη λαίλαπα που βιώνουμε, ετοιμαζόμαστε για λαϊκή ανατροπή από τα κάτω με όραμα την ήττα του κεφαλαίοι και τη νίκη του συλλογικού ανθρώπου με περισσότερη και αμεσότερη δημοκρατία. Δεν συγκαλύπτουμε την επίθεση με νεοναζισμό.