«Τομές στο χρόνο», η 8η μέρα και η Περιτομή του Ιησού

“…Οἱ μόνοι ἀληθεῖς οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα. Πλήν, ἂν ὑπάρχωσιν ἄλλοι συμβολικοί, ἐναέριοι ἢ ἐπίγειοι οἰωνοί, ἔρχονται ἐπικουρικῶς μόνον, διὰ ν’ ἀνοίξουν τὰ ὄμματα τῶν τυφλῶν, ὅσοι δὲν βλέπουν τὰ πράγματα….”, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εφημερίδα Ακρόπολις την 01 Ιανουαρίου 1896. [1]

******

Αφορμή μου έδωσε για τη σημερινή ανάρτηση ένα προχθεσινοβραδινό ντοκιμαντέρ στον τηλεοπτικό Σκάι με θέμα μια περίληψη για την πρώιμη ζωή του κοσμολόγου, φυσικού και μαθηματικού Στήβεν Φρ. Χώκινγκ (Steven W. Hawkins). [2]

Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα/χθές είναι/ήταν πολιτική Πρωτοχρονιά και εκκλησιαστικά εορτάζεται η «δεσποτική» εορτή της Περιτομής και ονοματοδοσίας του Ιησού XC. Επομένως το ντικιμαντέρ έχει σχέση με την «τομή» των ημερολογιακών ετών, δηλαδή με μια πολιτική τομή του χρόνου. Εδώ θα παρουσιάσουμε, όχι και τόσο συνοπτικά, κάποια εισαγωγικά στοιχεία για το χρόνο, τα πολιτικά ημερολόγια και κάποιες από τις συμβολικές χρήσεις στον (ορθόδοξο) χριστιανικό εκκλησιαστικό – εορτολογικό χρόνο.

******

Ο χρόνος δεν θεωρείται πλέον στην φυσική επιστήμη ως ένα τελείως ανεξάρτητο μέγεθος-ποσότητα, αλλά συναρτάται με τις κινήσεις των μορφών της ύλης (υλοενέργειας) και τη δημιουργία του χώρου (χωροχρόνου). Το αν ο χρόνος έρχεται από το προϊστορικό άπειρο, αν έχει όρια, τομές ή δεν υπάρχει επ’ άπειρο αποτελεί ένα από τα πιο συναρπαστικά ζητήματα. Αυτά ξεπερνούν τα «σύνορα» της φυσικής, της κοσμολογίας και αλληλοπεριχωρούνται στα «χωράφια» της φιλοσοφίας, όσο και της επιστημονικής-καταφατικής αλλά και της αποκαλυπτικής-αποφατικής θεολογίας.

Η περιτομή της ογδόης ημέρας και το «Ποτέ την Κυριακή»

Τώρα που οι πρωτοχρονιάτικες κοσμικές και θεσμικές φανφάρες πέρασαν, ας γυρίσουμε την σκέψη μας στο χθές, για να προσεγγίσουμε  εκκλησιολογικά το νόημα του σήμερα και του αύριο. Επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των κηρύκων, των συγγραφέων και των … ιστολόγων ακουμπά το νόημα της μέρας στον (όντως σπουδαίο) Μέγα Βασίλειο, εμείς θα ακολουθήσουμε άλλο μονοπάτι. Της περιτομής!

Οι σημερινές μεγάλες ιστορικές δυσκολίες στην Ευρώπη και στη χώρα μας, πέρα από τον ακραίο ταξικό χαρακτήρα που έχουν με τις βαθιές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τον νέου τύπου ιμπεριαλισμό ακόμα και από «εταιρικές Χώρες» της Ε. Ε., με τις δημιουργούμενες εκτεταμένες «Αποικίες Χρέους», έχουν και νέου τύπου πολιτισμικά χαρακτηριστικά.

Αλλοιώνουν τις φυσιογνωμίες των λαών–πολιτιστικές ταυτότητες βίαια, αλλά και δημιουργούν νέο τύπο ανθρώπου. Πρόκειται για τον δουλοπάροικο – άνθρωπο λάστιχο για τον οποίο δεν θα υπάρχει ούτε η δυνατότητα ως «χριστιανού» η «Κυριακή αργία». Το αν το καταφέρουν είναι κυρίως δικό μας ζήτημα. Γι’ αυτό αφιερώνουμε και την σημερινή μας ανάλυση, η οποία, παρά τις προθέσεις μας, δεν ήταν συνοπτική…