Αν τελικά αποφασίσω να γράψω λίγες κουβέντες στην πορεία – κάθοδο προς τον Άδη, έχω στο νου μου να σχολιάσουμε μαζί, όχι με πολλές κουβέντες, το λειτουργικό νόημα της κάθε μέρας.
Σήμερα ημέρας νίκης με δάφνες χαράς, ο λαός υποδέχτηκε το Βασιλέα των «βασιλέων» και τον Κύριο των «κυρίων», αλλά δεν κατανόησε βαθιά ότι τελικά ο δρόμος περνάει απ’ τον Άδη….
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω την γνώμη, σχολιάζοντας τη κάθε μέρα, να δίνω αφορμή και από ένα σύγχρονο γεγονός. Ας ελπίσουμε ότι θα βάζουμε δυο – τρεις σκέψεις και εδώ, μένοντας πιο πολύ σιωπηλοί στα βιωτικά μας πράγματα …
Σαν μια χαλαρή εισαγωγή, σήμερα παρουσιάζω μια τέχνη … πάνω στο δέντρο – κάρβουνο.
Βγάζω έτσι και την υποχρέωση, στο κάλεσμα που δέχτηκα στις 22 Φλεβάρη (ναι – ναι δεν διαβάσατε λάθος) από το φίλο των … τραίνων: Ανεμολόγιο. Βλέπετε δεν είχα κάποια φωτογραφία μέχρι τώρα άξιας λόγου και εμφάνισης, ενός δηλαδή παράξενου αντικειμένου, που απαιτεί το παιχνίδι:
Σας δείχνω λοιπόν μια φωτογραφία που φανερώνει μια ζωγραφιά σε καμένο δέντρο, σε δρόμο κοντά στη Δημητσάνα. Την φωτογράφισα στις 12-04-2008, κατά την επιστροφή μου, από την εξόδιο πορεία του μακάριου γέροντα Θεοκτίστου.
Καλώ λοιπόν να συνεχίσουν το παιχνίδι (όχι απαραίτητα με τους δικούς μου ρυθμούς) τον ardalion, το egolpio… tou diadiktyou, το λημέρι, τους ιθαγενείς, και …τον σα!
Καλή πορεία προς τον έσω ‘Αδη μας!
Filed under: Δημόσιοι Χώροι,Εναλλακτικά,Εορταστικά,Θεολογία,Ορθόδοξη Εκκλησία,Ορθόδοξη Ζωή,Οικολογία,Παιχνίδια,Πολιτισμός,Τέχνη |
Το Μανιτάρι του Βουνού 
πραγματικά μυστήρια εικόνα. Θυμίζει … εγκυμοσύνη (δεν ξέρω γιατί). Μυστήριο!!!
Ι.
Πολύ καλύτερη η εμφάνιση του Μανιταριού!
Καιρός ήταν!
Όταν εισήλθε στην καρδία μου,όλοι εκραύγαζαν «ωσαννά» και η χαρά της Εκκλησίας ήταν έκδηλη, κι εγώ μωρό… πέρασαν χρόνια κι εγώ συνεχίζω να είμαι μωρός στον νού μου, και μικρόψυχος…
Δίνω έμφαση στόν νού μου,που δουλεύει ασταμάτητα, και ασχολείται με όλα,χρήσιμα κατά το κοινώς αποδεκτό,και σκουπίδια για την αναχώρησή μου απ΄τα επίγεια…
Η καρδία μου ανενεργός.. στάσιμη.. σαν να μην υπάρχει.. εισήλθε ο Χριστός μετα βαίων και κλάδων, κατα την βάπτισή μου.. δεν ανεστήθη όμως ποτέ.. με κοιτάζει σαν νυμφίος στην καρδία μου, κι εγώ ασχολούμαι με τον νού μου έξω στρεφόμενος..δέν τον «είδα» ακομη σαν πρόσωπο, αλλά σαν αόριστη και ακαθόριστη νοητικά παραχθείσα εικόνα…μάλλον το έξω είναι ο άδης, και το μέσα είναι ο απολεσθείς του Αδάμ Νυμφίος…
@ ikd
μπορεί να άργησα στην πρόσκλησή σου, αλλά μου αποκαλύφτηκε στο δρόμο αυτη η ζωγραφιά – μυστήριο, σε καμένο κορμό.
Ε, και αν μοιάζει με εγκυμοσύνη ας δωσουμε τότε και μια συμβολική χροιά με την «εγκυμοσύνη» του Αδη…(Εις Άδου κάθοδο και Ανάσταση).
@ Αναστασία
ναι – ναι. Πολλοί με παρακαλούσαν να λλάξω φόντο. παρόλο ότείναι προκάτ, να δούμε αν θα παραμείνω σ΄αυτη τη όψη του ιστολόγιου.
Καλή σας Μεγάλη Εβδομάδα.
Manitari
Να μην σου βαζω λογισμους, αλλα πως να το πω…
Τα μαυρα τα βγαζουν το Μεγάλο Σαββατο!
Βιαστηκες λιγακι.
@ Theoprovlitos
ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς, πέρα απ΄αυτο που έγραψες…
Μήπως βιάστηκες εσύ;
@ Αναχωριτής
ο Αδης είναι παντού, έξω καιμέσα.
Κυρίως μέσα. Και ο Νυμφίος έρχεται στον Αδη…Κατά το «κράτα το νου σου σου στον αδη και….»
Για το blog λεω.
Ωραιο ειναι ασπρο, αλλα μαυρο ταιριαζε περισσοτερο στην Μεγαλοβδομαδα. Τα μαυρα και τα μωβ τα βγαζουν στις εκκλησιες Μεγαλο Σαββατο.
Γι αυτο λεω οτι βιαστηκες να το αλλαξεις.
@ Theoprovlitos
Τώρα κατάλαβα. Εκανα υπακοή σε παρακλήσεις αναγνωστών. Ε, δεν πειράζει που βγήκε λίγο νωρίτερα.
Κανα σχολιάκι πάντως στις μέρες της Μ. Βδομάδας το εχουμε ανάγκη.
Σχολιακι;
Χμ…
Τι να πω. Στερεψα.
ΝΤΟΠΑΡΙΣΜΑ χρειαζομαστε μανιταρι για να νοιωσουμε πως ειναι Μεγαλοβδομαδα. ΝΤΟΠΑΡΙΣΜΑ.
Χωρις αναβολικα δεν πετυχαινουμε τιποτα. Εκει καταντησα/με.
Από τωρα σκεφτομαι το πασχαλινο τραπεζι και τα πανυγηρια. Η Μεγαλη Εβδομαδα εχει 5 μερες. Τις εξης δυο. Την Κυριακη.
Μεγαλη βδομαδα περναει εδω και 9 μηνες ενας γνωστος στην Πατρα, ο Νικος, που ειναι κλεισμενος σε ενα δωματιο παραλυτος μετα από εγκεφαλικο στα 47 του. Παρακαλά να γινει λιγο καλυτερα να μπορεσει να βγει στο μπαλκονι να κανει Ανασταση. Χρεη και λιτοτητα. Έξι ατομα ζουν απο την συνταξη του παππου. Σε λιγο θα αρχισουν να βγαζουν και κατι χωραφια στο σφυρι.
Αυτο ειναι Μεγαλοβδομαδα.
Η αχαριστια μας όμως δεν μας δινει ουτε ενα δακρυ ευγνωμοσυνης στον Θεο, που θα παμε με τα δυο μας ποδαρακια, θα τσαλαπατηθουμε στην ενορια από την υπερβαρη κυρατσα που σπρωχνει, που θα σκανδαλιστουμε απο το ντεκολτε της διπλανης και απο τα κουτσομπολια που ακουγονται διπλα μας, θα ακουσουμε τον παραφωνο ψαλτη και θα κατησουμε το κερι με το Αγιο φως με το χερι μας.
Αυτα τα θεωρουμε σαν αυτονοητα και σαν να μας τα χρωσταγε ο θεος. Γκριναζουμε που δεν ειμαστε και πρωτο τραπεζι πιστα στις ακολουθιες. Ενω ο αλλος λαχταρα να μπορεσει να βγει στο μπαλκονι στο καροτσακι να δει τα πυροτεχνηματα της Αναστασης. Αυτον να ρωτησουμε τι θα πει Μεγαλοβδομαδα. Αλλα δεν μπορει ουτε να μιλησει.
Εγω παντως για να ντοπαριστω με το ζορι σκαλισα εκει τα αρχεια μου και πηγα πισω στο 1999 σε ενα αξεχαστο Πασχα, τοτε που εριχναν οι Αμερικανοι πυροτεχνηματα στα κεφαλια του κοσμου.
Βλεπε και σχετικη αναρτηση στο blog μου.
http://theoprovlitos.blogspot.com/2008/04/9.html
Οταν ντοπαρεσαι, τα δικα σου τα βαρη τα σηκωνεις πιό ευκολα τελικά.
Δεν ξέρω για «ντόπα», αλλά το ζήτημα της υποκρισίας είναι καμπανάκι…
Καμπαναρα ειναι. Δεν θα το ελεγα ομως υποκρισια.
Μαλλον ελλειψη του γνωθι σε αυτον ειναι και σιγουρα αχαριστια προς ενα Θεο που μας χαρισε την ζωη μπαινοντας Εκεινος στην θεση μας.
Καμμια φορα το να πασχεις ο ιδιος ειναι πιο ευκολο από το να ΣΥΜπασχεις πραγματικα. Εκει ειναι το μεγαλο ερωτημα. Ποσο συμπασχουμε με τον διπλανο μας, ποσο συμπασχουμε με εναν Θεο που πασχει και ποσο πασχουμε κανοντας μια ενδοσκοπηση που φανερωνει τα χαλια μας.
Αν δεν το κανουμε αυτο την Μεγαλοβδομαδα, θα το πετυχουμε αραγε τον υπολοιπο χρονο;
Mεγάλη Δευτέρα , ώρα οκτώ παρά, στο γραφείο.
Μανιτάρι καλησπέρα,
οφείλω να σου πω ότι χαμογέλασα με τη διευκρίνιση σου «όχι απαραίτητα με τους δικούς μου ρυθμούς…»
Μια χαρά είναι οι ρυθμοί σου, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι αυτοί της ψυχής σου. Αλλιώς: είναι αυθεντικοί. Εκεί είναι η ουσία(για μένα) του ‘παιχνιδιού».
Θέλω να πιστεύω, πως εσύ, και όσοι τέλος πάντων από τη μπλογκοπαρέα τα καταφέρνετε και παρακολουθείτε την Ακολουθία κάθε απόγευμα της Μ Εβδομάδος, θυμάστε στις προσευχές σας και το δικό μου όνομα. Δυστυχώς, δουλεύω πάντα μεσημέρι-βράδυ και έτσι είμαι «εκτός».
Η μεγαλύτερη δυστυχία μου είναι να ακούω την καμπάνα της Ζωοδόχου Πηγής να χτυπα και γω να δουλεύω μη μπορώντας παρά να κάνω μια ολιγόλεπτη κοπάνα, ίσα για να αναψω ένα κερί και να γυρίσω. Είναι τόσο ειρωνικό… να θέλω και να μην μπορώ, σε αντίθεση με άλλους συναδελφους που έχουν άλλο ρεπορτάζ και σχολούν νωρίτερα, και όταν τους ρωτάω «τί θα κάνετε μετά», απαντούν ‘δεν ξέρω, κανά καφέ ίσως θα πάω να πιω»..
Πέρυσι, Μ Τρίτη, θυμαμαι ότι «μ αφησαν» να πάω κατά τις 8μισι να αναψω ένα κερί και «πετυχα» το τροπάριο της Κασσιανής και είχα νιώσει περισσή χαρα, που δεν άκουσα όλη την ακολουθία, αλλά τουλαχιστον άκουσα «την Κασσιανή».
Αυτά… Ως προς τον εσω Αδη, θα μπορούσα πολλά να πω . πολλά και τίποτα. Πολλά γιατί έχω πολύ περισσότερα κοινά με τη Μάρθα παρά με τη Μαρία και τίποτε γιατί αυτές τις μέρες, ίσως και λόγω της πίεσης του να δουλεύω όταν οι άλλοι προσευχονται στην εκκλησία, στις λιγοστές ώρες τις «προσωπικές» που μου απομένουν, δεν εκφράζομαι τόσο στους άλλους, όσο «μου βγαίνει’ και εκφράζομαι σε Εκείνον. Είναι η στιγμή που , ξέρεις Μανιτάρι, βλέπεις Εκείνον που Του μεθοδεύουν το Γολγοθά , και λες «ΟΚ μεγάλη, τέρμα τα αστεία, λάβε θέση , τοποθετήσου, απέναντι στον εσώτερο εαυτό σου και απέναντί Του. Ε, οπότε , δεν λέω πολλα σε -με άλλους, ακόμα και για πνευματικές αναζητήσεις. Μου βγαίνει βουβαμάρα και ψιθυρίζω μονάχα στην Εικόνα Του.
Πες πως με πιάνουν «¨οι κλειστές» μου.
Θα σου πω ωστόσο κάτι. Και δεν θαναι τίποτε άλλο από την ίδια σου τη φράση:(με όλη μου την καρδιά) Καλή πορεία στον έσω Αδη.Μέχρι να τον λιώσει η Ανασταση.
Μαριάννα
@ Μαριάννα,
δεν έχω να προσθέσω τίποτα στο κείμενό σου. Απλά να πώ ότι έτσι όπως είναι τα ωράρια -κοσμικά και εκκλησιαστικά – πρέπει κάτι να γίνει.
Να σήμερα στην Πάτρα διαμρτύρονται κάποιοι εργαζόμενοι στα εμπορικά με το ωράριο του εμπορικού συλλόγου. Ε, ας πάρει και η Ιεραρχία καμιά επαναστατική απόφαση….
Καλή μας Ανάσταση…
@Mariandr
Ειπες «βλέπεις Εκείνον που Του μεθοδεύουν το Γολγοθά».
Με τσακισε αυτη η σκεψη.
Νομιζω πως σημερα ζουμε κατ εξοχην στην εποχη που ο Γολγοθας μεθοδευεται. Τα παντα μεθοδευονται. Απο το ποιος θα πεινασει μεχρι το ποιος θα πεθανει. Απο το ποιος θα μεινει ανεργος μεχρι το ποιος θα δεν θαχει να φαει. Από το ποιος θα παει φυλακη μεχρι το ποιος θα μενει απ εξω. Απο το ποιος θα μαθει γραμματα μεχρι το ποιος όχι. Από το ποιος θα παρει το χρυσο μεταλλειο μεχρι το ποιος θα παρουσαστει ως καθαρμα στο Πραιτωριο των ΜΜΕ.
Παλια οι δικτατορες ηταν ξεκαθαροι. Αποφασιζουμε και διατασουμε για αυτο και αυτο τον λογο. Δεν χρειαζοντουσαν τοσες κουτοπονηριες και μεθοδευσεις.
Τωρα, στην εποχη της Παγκοσμιας Δημοκρατιας ο Βαραβας καθισταται και εξεχων προσωπο της καλης κοινωνιας.
Οσο για Χριστο;
Ο Γολγοθας της διπλανης πορτας, που καποιοι τον μεθοδευσαν, μας Τον θυμιζει καθε στιγμη.
Ακομα και εαν δεν συσταυρωθουμε ας γινουμε τουλαχιστον Κυρηναιοι…
ΧΑ! Μόλις σου χαμογέλασα πικρά Θεοπρόβλητε (όλη μέρα καλημέρα, σου γραφω πρωί) : και γιατί νομίζεις ότι είναι ευκολότερο /εύκολο και το να γίνουμε Κυρηναίοι; Θέλει ΤΗ μαγκιά που να μην είναι και «τζαμπα» αλλα συνειδητοποιημένη…
Παρακληση όμως: να μην επιτρέπεις σε καμία σκέψη να σε τσακίζει, σε καμμία σκέψη! Εφόσον «κατά πάντα και διά παντα» κοιτάς – μ όλα σου τα σφάλματα και τις αδυναμίες- Εκείνον! Σημασία έχει να ΠΑΛΕΥΕΙΣ να γίνεις Κυρηναίος , είτε τελικά τα καταφερεις είτε όχι.
Σε επίπεδο τώρα κοινωνικής μεθόδευσης, εκεί δεν χρειάζονται καν σκέψεις γιατί οι σκέψεις κλέβουν χρόνο από τη δράση, όπου δραση σημαίνει να μην ξεχνάμε το προσωπικό μερίδιο ευθύνης μας (remember Θεόκτιστο;)Κι όταν δεν ξεχνάς, ξέρεις και τίπρέπει να (μην) κάνεις.
Μπα δεν ειπα οτι ειναι ευκολο. Ισως ειναι λιγο ευκολοτερο απο το να σταυρωθουμε, αρκει και αυτο να γινεται με ειλικρινεια οπως λες και να μην κοροιδευουμε τον εαυτο μας και να μην το κανουμε ανωδυνα και ανεξοδα.
Διαφορετικα θα ειμαστε σαν εκεινα τα Χριστουγεννιατικα, τα παλαβά… «Με καθε χαμπουργερ που θα χλαπακιασετε εμεις θα δωσουμε 0,10 λεπτα στο ιδρυμα ταδε.» ‘Ή με καθε αγορα της χλωρινης Χ εμεις θα μπροσφερουμε 0,10 λεπτα στο δεινα ορφανοτροφειο.
Οποτε ειμαστε ευχαριστημενοι και εμεις που εφησυχασαμε την συνειδηση μας και ο επιχειρηματιας που εκανε μια καλη πραξη με το αζημιωτο και οι διευθυντες του ιδρυματος που μπηκε παρας μεσα και θα αναβαλουν να γινουν ζητουλες από το κρατος για κανενα εξαμηνο. Δεν ξερω για τα παιδακια βεβαια αν χαρηκαν που τα επισκεφθηκε η… Χλωρινη στο ιδρυμα.
Ασε που προερχομενος από τη Διαφημιση μπορω να φανταστω ότι το κοστος της διαφημιστικης καμπανιας ειναι μεγαλυτερο από το ποσο που παιρνει το ιδρυμα. Στην ουσια με αυτες τις χριστουγεννιατικες αγαθοεργιες αυτο που πρωτα απ ολα επιδοτουμε ειναι ο επιχειρηματιας, η διαφημιστικη και τελευταιο το ιδρυμα.
Σε ευχαριστω για την ενθαρρυνση. Δεν τσακιζομαι ευκολα ομως. Εχω πορωθει και λιγο (με την καλη εννοια). Θελει καποια ισορροπια βεβαια να μη μετατραπει η ευθυνη σε ενοχη η οποια θα σε κατατρωγει σαν ερυνια και θα μετατρεψει την σχεση σου με τον Θεο σε «ενα σιχαμερο σκουλικι που ζητα μονιμως ελεος». Αν τον Θεο τον νοιωθεις φιλο δεν τον ντρεπεσαι ουτε τον φοβασαι. Οπως δηλαδη μιλας και με εναν καλο φιλο προς τον οποιο δεν νοιωθεις την αναγκη ούτε να κρυψεις τα χουγια σου, ουτε να παραστησεις τον αψογο αλλα ουτε και να καμαρωνεις πως καποιος εισαι.
Οποτε αν αισθανεσαι ανετα και δεν πας για πρωταθλητισμο κανεις τον αγωνα σου, όπως λες και εσυ, και οτι πιασεις. Αν σου κατσει και κανενα μεταλλιο ακομα καλυτερα. Αν οχι, συμμετειχες σε εναν αγωνα με οσες δυναμεις είχες.
Τωρα για τη δραση που λες, εκει με κολλας. Γιατι καλο ειναι να ενταχθει ο ανθρωπος και σε καποιο σχημα. Οχι απο ανασφαλεια, αλλα φανταζομαι πως δεν χρειαζεται να το αναλυσει κανεις.
Το ζητημα ειναι ποιο και τι θα ειναι αυτο το σχημα. Θα ειναι η ενορια, θα ειναι η γειτονια, θα ειναι μια οργανωση. Τι στην ευχη θα ειναι. Εκει εχω βραχυκυκλωσει χοντρα.
Φίλοι μου Χρόνια Πολλά !
Μ Πέμπτη σήμερα..αξιώθηκα να κάτσω να σας απολαύσω , έστω για λίγο.
Θεοπρόβλητε, το καλό που σου θέλω: ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΑΙ ΤΟ ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΜΑ!! Να στο πω αλλιώς: Όταν είσαι αυθεντικός ανθρωπος και μ όλες σου τις αμαρτίες, παραμένεις όμως αγωνιστής και πιστός, το πού και πώς θα δράσεις ….για να δράσεις… στο δείχνει ο Θεός με τον δικό Του τρόπο. Δεν χρειάζεται να σπαζοκεφαλιάζεις! Και αυτό που κάνουμε τώρα μορφή δράσης είναι και , αν θες τη ρομαντικήμου γνώμη, πιο «επικίνδυνη» από την αποκαλούμενη ¨ενοπλη»!!
Καλή Ανάσταση σε όλους και στις οικογένειές σας!!
Μαριάννα
@ Marianna @ Theoprovlitos
Πέστα κορίτσι μου. Το «μου» έστι το είπα μη παρεξηγηθω οικογενειάρχης άνθρωπος….
Θεού θέλοντος μπορει να βγει κανα αρθρίδιο ακόμα… Αν όχι. Καλή Ανάσταση!!!
Μετά την ΚΑΤΡΙΝΑ … από δρυ με αλυσοπρίονο.
http://www.waymarking.com/waymarks/WM20Z3
@ Aris P.
Χριστός Ανέστη Αρ(ιστοτέλ)η μας!!! Τις αναστάσιμες ευχές μας σε όλη την οικογένειά σου και από όλους μας. Η φωτογραφία σου καταπληκτική η οποία και .. εκλάπη.