Το σχολείο στο δόκανο της MRB;

Είναι ηλίου φαεινότερο για όσους έχουν παιδιά στο σχολείο (ακόμη σε Δημοτικό και νηπιαγωγείο) ότι το σημερινό σχολείο δεν είναι, όχι αγαπητό, αλλά ούτε και πολύ ανεκτό στους μαθητές του.

Αντιστοιχεί σε μια άλλη – περασμένη κοινωνικά – εποχή, τη βιομηχανική. Εκεί η πληθώρα των εργατών και των χειρωνάκτων εκφράστηκε με την πληθώρα των μαθητών στα τμήματα. Η «αλυσίδα παραγωγής» πέρασε στα στρατιωτικού τύπου θρανία εντός της αυστηρής τάξης. Η γνώση και η τεχνολογία ήταν το «μακρύ τεχνολογικό χέρι» του δυνάμει και ενεργεία εργάτη.  Όσοι συζητούσαν για το συνεργατικό σχολείο ήταν οι ριζοσπάστες.

Σήμερα που ο άνθρωπος τείνει να θεωρηθεί από το νέο καπιταλισμό ως «η μακριά ζωντανή προέκταση των μηχανών και του net», που η πλειοδοσία στα «ατομικά δικαιώματα» είναι συμβατή με τον εξατομικευμένο άνθρωπο, πολίτη και εργαζόμενο, το σχολείο «βογγά».

Τι θα περίμενε λοιπόν κανείς από μια δημοσκόπηση, όταν συνειδητά το σχολείο  αφήνεται στο παλιό μοντέλο με μερικές μόνο αυτονόητες επιφανειακές μεταρρυθμίσεις;