Ποιος διάλογος για ποια Παιδεία (ξανά);

… (ξανά[1])…

Του Βένιου Αγγελόπουλου[2]

Πάνω από τους μισούς Υπουργούς Παιδείας τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν εξαγγείλει «διάλογο». Συνήθως, επιδιώκοντας να επιβάλουν προαποφασισμένες ρυθμίσεις, υιοθετώντας ενδεχομένως μικρές διορθώσεις. Κάποτε ούτε καν: ο νόμος Γιαννάκου έφερε τόσες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, ώστε μηδέ τους τεχνοκράτες υποστηρικτές του δεν ικανοποιεί.

Αλλάζει κάτι με το σημερινό διάλογο «από μηδενική βάση»; Πιστεύω ναι. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να θέλει κάτι καινούργιο, θέλει να κερδίσει χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές, χωρίς μείζονες αντιδράσεις από την εκπαιδευτική κοινότητα, ελπίζοντας συνάμα σε μια συναίνεση με την αξιωματική αντιπολίτευση, εκεί που υπάρχει ιδεολογική συγγένεια: ιδιωτικοποίηση και τεχνοκρατία. Με το μαλακό.

Πώς έτσι; Αφενός η παγκόσμια κρίση, που φρενάρει διεθνώς τη νεοφιλελεύθερη προέλαση, αφετέρου (κυρίως, νομίζω) η μαθητική εξέγερση του Δεκέμβρη έδειξαν ότι η τακτική του οδοστρωτήρα κινδύνευε να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Εξού κι η αλλαγή υπουργού, εξού κι η αλλαγή στυλ.