Και τώρα κουλτούρα κεφαλαιοποίησης;

Και τώρα κουλτούρα κεφαλαιοποίησης;

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Μικρή ποιοτική ιστορία του ασφαλιστικού

Με την παγκόσμια υποχώρηση του οράματος για μια αταξική κοινωνία ο σύγχρονος καπιταλισμός στο τέλος της δεκαετίας του 1980 μπήκε στο δήθεν όραμα «του τέλους της ιστορίας». Μέρος του αποτελεί και το πείραμα της «Σχολής του Σικάγου» περί των «τριών πυλώνων» για το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό στη Χιλή (Πινοσέτ 1973). Τώρα ξέρουμε το αποτέλεσμα: Οι χιλιανοί συνταξιούχοι ψάχνουν να ζήσουν από τα παιδιά τους και βγαίνουν στους δρόμους… Ένα κομμάτι αποτελεί μια μικρή «εθνική σύνταξη» που εγγυάται όπως-όπως το κάθε εθνικό κράτος, ένα άλλο θα αποτελεί μέσω των «επαγγελματικών ταμείων» ή παραπλήσιων μορφών χρήσης των κρατήσεων κι το τελευταίο -για όσους μπορούν- η ιδιωτική ασφάλιση.

Το κράτος -«το λιγότερο κράτος» κατά τον Κ. Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο- άρχισε να απομακρύνεται ως ο ένας από τους τρεις χρηματοδότες των ασφαλιστικών αναγκών και των συντάξεων κατά το αναδιανεμητικό σύστημα, δια μέσου της φορολογίας των «ισχυρών». Οι άλλοι δύο ήταν οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι. Με το νόμο Σιούφα (1992) της τότε Κυβέρνησης (Κωνστ. Μητσοτάκη-ΝΔ) τέμνονται οι εργαζόμενοι του δημοσίου σε πριν το 1993 και από το 1993, ενώ παράλληλα μπαίνει λογιστικά η κράτηση 6,67% των εργαζομένων επί του βασικού μισθού και του χρονοεπιδόματος (πριν 1993) και όλου του μισθού (από 1993). Βλέποντας προς τα πίσω κατανοούμε λοιπόν με τον επανυπολογισμό του ν. Κατρούγκαλου ποιο κομμάτι θα θεωρείται συντάξιμος μισθός από το 2002.

Συνέχεια: http://www.tomtb.com/kai-tora-coultoure-anakefalaiopoiisis-pam/

Συναντήσεις, του Παν. Α. Μπ.

Συναντήσεις

 Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Θρηνώ και οδύρομαι,

όταν εννοήσω το σκότος το ισχυρό,

που κείται κάτω από χαλιά, χιλιοπατημένα,

αγορασμένα των πολλών, των δήθεν κανονικών.

Συνέχεια →

 

Νηστεία και αλληλεγγύη, διάκριση και Ευχαριστία κατά τόπους, σχόλια για την Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης 2016– Μέρος ΙΙ

Νηστεία και αλληλεγγύη, διάκριση και Ευχαριστία κατά τόπους – Μέρος ΙΙ:   

Κριτικά υποστηρικτικά σχόλια για την Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης 2016

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Α.  Τροφή και «συλλογικός άνθρωπος»

Έχει γραφεί ότι «είμαστε ό,τι τρώμε». Η τροφή ως δια-τροφή, μετά την αναπνοή και το νερό, αποτελεί το αναγκαίο μέσο συντήρησης και ανάπτυξης της βιολογικής ζωής. Γι’ αυτό και η εύρεση και η κατανάλωση της τροφής είναι ενστικτώδης ευθύς εξ αρχής. Επομένως η εύρεση και η λήψη της τροφής αυτή καθ’ εαυτή είναι ευλογημένη, αφού χωρίς τη βιολογική ζωή δεν μπορεί να υπάρξει ούτε συλλογική / κοινωνική ζωή, ούτε βεβαίως οποιαδήποτε «πνευματική» ζωή.

Το πρόβλημα που υπάρχει είναι, επειδή είναι γεγονός κατ’ αρχήν ενστικτώδες και χωρίς την κατάλληλη αγωγή, μπορεί να παρεκτραπεί εύκολα σε «ατομική» υπόθεση. Και κάθε «ατομική» υπόθεση αποτελεί «αλλοτρίωση» από τον «συλλογικό άνθρωπο». Έτσι μπορεί μετά να οδηγήσει στον ανταγωνισμό, στον εξουσιασμό, στην καταπίεση, στην συνεχιζόμενη αδικία και στο τέλος στην θρησκευτική και πολιτική νομιμοποίηση  κάθε «σύνδεσμου αδικίας» και  κάθε «στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων»…

Συνέχεια →

Το άτομο ως «ομφάλιος λώρος» των εφαρμοστικών νόμων στο δημόσιο

Το άτομο ως «ομφάλιος λώρος»  των εφαρμοστικών νόμων στο δημόσιο

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Είναι καιρός να δούμε και πίσω «από την κουρτίνα» μισθών και συντάξεων των νέων εφαρμοστικών νόμων, με αφορμή και το 3ο «μνημόνιο» στην περίοδο της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού. Αυτή τη φορά μας δίνεται η ευκαιρία να υπογραμμίσουμε κάποιες τομές που κάνει η κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα, ειδικά η 2η, και να τις αποτιμήσουμε με βάση τον «ποιό τύπο ανθρώπου» ευνοεί και προωθεί ακόμη πιο βαθύτερα και πλατύτερα.

α) Στο λεγόμενο σχέδιο «Γ. Κατρούγκαλου», που είναι η αφορμή να ξεδιπλωθεί ένα ιδιόμορφο κίνημα γεμάτο και με αντιφάσεις, δεν έχουμε μόνο το κτύπημα των μικρομεσαίων στρωμμάτων, ούτε μόνο τη »δημοσιονομική» πλευρά, οποία επιφέρει νέες μεγάλες μειώσεις.Έχουμε μια γενικευμένη εξάπλωση του ανταποδοτικού τρόπου υπολογισμού των συντάξεων.Με το νόμο Λομβέρδου-Κουτρουμάνη του 2010 γνωρίζαμε την πρόνοιά του ότι από την 1/1/2016 θα εφαρμοζόταν ο »αναλογικός» τρόπος υπολογισμού των συντάξεων και με πρόβλεψη να έχει  αναδρομική εφαρμογή από 1/1/2011. Κρατά μάλιστα τη βάση μιας προνοιακής σύνταξης τύπου ΟΓΑ μετά την ηλικία των 67 ετών και τη μισή νωρίτερα σε περίπτωση αναπηρίας, για λόγους «ανθρωπισμού».

Συνέχεια →

 

Η απόλυση και η παράταση

Η απόλυση και η παράταση

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Παίζουν μαζί σου ζητώντας πάλι

ΑΜΚΑ, προτιμήσεις και αξιοπρέπεια.

 ****

Όταν ο «εχθρός» μας γίνεται «διπλανός», αλληλέγγυος και «σύντροφος»-Ευαγγέλιο του Σαμαρείτη

Σχόλια πολλά στο Σαμαρείτη του ευαγγελίου

«…τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι

τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς;

 ὁ δὲ εἶπεν· ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ’ αὐτοῦ.

εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως»

 

Η σημερινή μέρα είναι σημαδιακή για το ΜτΒ: Κλείνουμε ως ιστολόγιο έξι χρόνια και μπαίνουμε στον έβδομο. Θα τιμήσουμε τη μέρα πάλι με θέμα του Κυριακοδρόμιου, αφού  συμπίπτει το γενέθλιο με Κυριακή και μάλιστα με ένα πολύπλοκο και πολυεπίπεδο Ευαγγέλιο.

Ένα ευαγγέλιο που έχει ως φόντο την μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου καταλήστευση «ανθρώπου από άνθρωπο» και όχι απλά την «εκμετάλλευση». Ένα ευαγγέλιο όπου αποκαλύπτεται η «εν τοις πράγμασι» απαξία των θεσμικών και οργανικών ιερατείων και διανοούμενων, ενώ αναδύεται η θετική έκπληξη από έναν εθνικά και θρησκευτικά νομιζόμενο «εχθρό» των Ιουδαίων. Μιλάμε για το λεγόμενο ευαγγέλιο του «καλού» Σαμαρείτη*¹.

Θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε συνοπτικά και τα τρία επίπεδα της Παραβολής, την συγκυρία που έδωσε την αφορμή και κάποιες διαστρεβλώσεις.

Περίπτωση Κώστα Σακκά: Μια υποσημείωση στα περιθώρια της ιστορίας

ΜτΒ: Μετά από καιρό δημοσιεύω άρθρο επιλεγμένο από την καθημερινή αρθογραφία. Απέναντι στην ανάπτυξη της κατακόρυφης ανθρωποφαγίας από το σύστημα κεφαλαίου και εξουσίας στην «ευρω-λιγούρικη» Ελλάδα και την ανάπτυξη της οριζόντιας, λόγω φόβου και μικρής κορμοστασιάς, κάποιοι – επιλεγμένοι; – όντως κοινωνικοί αγωνιστές που βρίσκονται στις φυλακές – παρά τις ιδεολογικές, πολιτικές και πρακτικές διαφορές – ορθώνουν ανάστημα, έστω και προσωπικό.

Η αλληλεγγύη μας αποτελεί ύψιστο χρέος και αρχή μετάνοιας, μπρος στην αυτοεξορία μας από τον όντως Παράδεισο… Με αυτό το πνεύμα η αναδημοσίευση αποτελεί έλαχιστη προσφορά και υπόκλιση στον αγωνιζόμενο ποικιλότροπα Κώστα Σακκά.

*****

Του Αντώνη Αντωνάκου

Ο Παραλυτικός στα νερά της Βησθεδά τις ώρες των Πανελλαδικών εξετάσεων…

Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ,

βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν·

ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.

 

Η Ευρώπη στα μάτια των λαών βρίσκεται μέσα σε λιμνάζοντα ύδατα, η χώρα μας κι εμείς οι πολλοί – μέχρι και η μισή αστική τάξη – κολυμπάμε μέσα σε βρώμικα απόνερα, σχεδόν χωρίς οξυγόνο. Όπως το νερό, όταν κινείται με ενέργεια που παίρνει ουσιαστικά από το ηλιακό φως (αυτό που σηκώνει το νερό  ψηλά ως σύννεφο δίνοντάς του ενέργεια δυναμική), που κατεβαίνει και ακουμπά πάνω στη γη, αγκαλιάζεται με τον αγέρα  παίρνοντας οξυγόνο και μπαίνει σε κίνηση και έτσι δεν γίνεται βάλτος, έτσι οφείλουμε να λειτουργούμε κι εμείς, ως νερό κινούμενο και οξυγονούχο. Αυτό αποτελεί την «αναγκαία συνθήκη» για να πάψει η ζωή μας να μυρίζει μούχλα και λασπόνερα. Για να είναι όμως και «ικανή», όπως λέμε στα μαθηματικά, να νερά οφείλουν να αναδεύονται, να κινούνται, να ορμούν στην κατηφόρα.

Ο Σταυρός των αναπήρων εκπαιδευτικών και ο Σκασμός των επιόρκων…

Οι μέρες που περνάμε έχουν μια διπλή, τουλάχιστον, δοκιμασία για τους έλληνες ορθοδόξους. Από τη μια βρισκόμαστε λίγο πιο μετά από το μέσο ακριβώς της Μεγάλης Σαρακοστής (ήδη υπερβήκαμε την σταυροπροσκυνηματική εβδομάδα και  περπατάμε την εβδομάδα του Μεγάλου Κανόνα). Από την άλλη, την Κυριακή που μας πέρασε, μέρα τιμής στον μέγιστο νηπτικό Ιωάννη το Σιναΐτη, η ευ-αγγελική περικοπή μας υπενθύμισε και τόνισε πως ξεπερνιέται η μέγγενη του πονηρού πάνω στα νέα παιδιά που στενάζουν: [«καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ»]*. Ποια Προσευχή και ποια όμως Νηστεία;

Δεν ανήκω προσωπικά, και το εξομολογούμε προκαταβολικά, ούτε στους νηπτικούς της Προσευχής (ακόμα το ψάχνω), ούτε στους μεγάλους νηστευτές. Επομένως ό,τι σημειώσω με αφορά πρωτίστως, αλλά οφείλω και να σημειώσω ότι με αφορά τόσο στο πλάτος τους, όσο και στη γνησιότητά τους. Και επειδή «έσπασα» τη συλλογική νηστεία για λόγους υγείας και δεν έχω ακόμα κανένα εμφανές σημάδι εσωτερικής πληροφόρησης για αληθή Προσευχή, θα ανοίξω το θέμα από τη γνωστή σε μένα μέθοδο: Την κοινωνική… για την άνοδο στη γνωστή Κλίμακα…

Για το τροϊκανό σχέδιο Π. Δ. αξιολόγησης εκπαιδευτικών: προσέγγιση 1η

Αντιγράφω από το συν-στολόγιο «ΙΧΝΗΛΑΣΙΕΣ*» τον παρακάτω σχολιασμό στο σχέδιο Π.Δ.** (ένα ακόμα…) για την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών σε εποχές μάλιστα καταλήστευσης των εργαζομένων, διάλυσης των δημόσιων αγαθών και εμπραγμάτως (14-01-2013) υποθήκευση της όλης χώρας… Στο τέλος θα καταθέσω και ένα απλό σχόλιο…

****

«Δεν ξέρω τι πάνε ακριβώς να κάνουν, αλλά φαντάζομαι ότι οι ίδιοι γνωρίζουν, αφού όπως διαβάζω στο άρθρο 2 “σκοπός της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι η βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου, προς όφελος των μαθητών και της κοινωνίας”. Εδώ η λέξη βελτίωση και όφελος σαν αυτονόητες αρχές, σαν αυτοδίκαιες αξίες, λες και δεν χρήζουν επιστημονικής υποστήριξης ή τουλάχιστον εννοιολογικής διασαφήνισης, οπότε τίθενται δίκην apriori καντιανών κατηγοριών ως βάση ενός συστήματος που διατείνεται ότι τις υπηρετεί, και ας μην μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς τις εννοεί.