Το μυστήριο του αίματος, ο τριπλός νεοπαγανισμός και το όραμα υπέρβασης

Η αντίθεση μεταξύ Ισχύος και Αγάπης, Δύναμης και Αλληλεγγύης, Ημετέρων και Ξένων, Κεφαλαίου και Εργασίας, Κράτους και Πολιτισμού είναι αυτά που όλα μαζί έρχονται στην επιφάνεια και στο δικό μας «πρώτο κόσμο», πριν και κυρίως κατά την παρούσα καπιταλιστική κρίση.

«Αίμα και Γη»

α) Αίμα και Πνεύμα: Όλα τα μέλη του «ζωϊκού βασιλείου» μεταφέρουν στα κύτταρά τους τη [βιολογική] ζωή (οξυγόνο, μέταλλα, νερό και χρήσιμες θρεπτικές ουσίες) μέσω του αίματος, αλλά και μέσω αυτού καθαρίζουν τα κύτταρα. Με το αίμα μεταφέρεται η ζωή στα έμβρυα και με αυτό καθαρίζει και η μήτρα. Ο άνθρωπος ως ζώο (θεούμενο για τα καθ’ ημάς) πραγματοποιεί τα ίδια.

Κατά την ιστορία της ανθρωπότητας αναπτύχθηκαν οι γνωστές ομάδες αίματος με τις υποομάδες τους. Και παρά την αρχική τους γεωγραφική συγκέντρωση, διαχύθηκαν και διεσπάρησαν σε όλη τη γη.  Το ίδιο συμβαίνει και με  τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του DNA, μόνο που αυτό βρίσκεται και στο ζωντανό ιστό του αίματος, αλλά είναι διάσπαρτο και σε όλους τους άλλους (ακόμα και στις τρίχες). Το αίμα λοιπόν αξίζει την τιμή μας για τη βιολογική ζωή που μας χαρίζει.

Το αίμα στην ορθόδοξη θεολογία συμβολίζει του Πνεύμα που ρέοντας δημιουργεί, αλλά και ζωογονεί το ζων εκκλησιαστικό Σώμα, όπως και κάθε ζων προσωπικό του κύτταρο. Γι’ αυτό το Μυστήριο του Μυστικού Δείπνου συνδέεται με το Μυστήριο του αίματος, αλλά όχι του ζωώδους. Ο κόκκινος οίνος που με ολόκληρη εργασιακή και πολιτισμική διαδικασία παίρνεται από τον καρπό της αμπέλου και με το αγιάζον Πνεύμα μετασχηματίζεται σε «αίμα Χριστού».

Υφίσταται επομένως μια τεράστια υπερμεγέθης διαφορά μεταξύ του ζωώδους αίματος και του ευλογημένου από το Πνεύμα οίνου: Το πρώτο διατηρεί ολόκληρη την ιδιαιτερότητά του (DNA, ομάδα, φυλή, κλπ), ενώ το δεύτερο ενώνει φυλές, ομάδες και κάθε ανθρώπινη ιδιαιτερότητα με ένα Κοινό «αίμα» χωρίς να εξαφανίζει το επί μέρους. Αίμα και Πνεύμα ενώνονται σε μια διαρκή δυναμική σύζευξη. Έτσι το αίμα δεν αξίζει μόνο την τιμή μας, αλλά το αίμα με το Πνεύμα αξίζει την μέγιστη Τιμή μας για ενότητα όλων των ανθρώπινων διαφορών, ξεπερνώντας κάθε έννοια «ημέτερου». Αυτή είναι μια πρώτη μέγιστη διαφορά μεταξύ «παγανιστικής» λογικής και (πρωτο) χριστιανικής υπερεθνικής πρακτικής.

β) Γη και Λόγος: Μπορεί να υπάρχει μια συνεχής κίνηση των ζωντανών οργανισμών (και όχι μόνο αυτών του ζωϊκού βασιλείου) σε πλανητική κλίμακα μέσω των αποδημιών λόγω  των κυλιόμενων καιρικών συνθηκών, αλλά και των οριστικών μεταναστεύσεων λόγω των κλιματικών εξελίξεων. Έτσι σε κλίμακα ιστορική οι αποδημίες δεν είναι αντίθετες από την ενδημικότητα και την τοπικότητα, παρά τη συνεχή κίνηση των ζώων. Αντίθετα σε κλίμακα γεωλογικών διαστάσεων η ενδημικότητα αλλάζει.

Έτσι η τοπική γη γίνεται η βάση των οικοσυστημάτων και της ζωής, ενώ η παγκόσμια πλανητική γη γίνεται ο χώρος όλων των δυνατών οικοσυστημικών αλλαγών και διεργασιών. Το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους, για τους οποίους οφείλουμε να σημειώσουμε τις πολλαπλασιαστικές δυνατότητες με τις τεχνολογικές εφαρμογές, τις περιοδεύουσες τέχνες, τις φιλοσοφικές ενδοεπικοινωνίες και τις θεολογικές αναβάσεις. Ο ανθρώπινος λόγος κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις εξαίρετα ανθρώπινες δυνατότητες και δημιουργείται το ανθρώπινο πολιτικό ζωικό ποικιλόμορφο «οικοσύστημα». Η μάννα γη λοιπόν αξίζει την τιμή μας για τη φιλόξενη «διάθεσή της».

Η απανταχού Εκκλησία είναι η Γη της Επαγγελίας, εκτεινόμενη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και αγκαλιάζει τα ανθρώπινα οικοσυστήματα σε πλανητική κλίμακα και μπολιάζει με το Λόγο. Πατά στην τοπικότητα, αναπτύσσεται σε τόπους, αλλά ορίζεται ως Σώμα σε σχέση με τους «Πλησίον» που γίνονται οι άλλοι, οι ξένοι δηλαδή που γίνονται αδελφοί. Γι’ αυτό ο επίσης εργασιακά και πολιτισμικά παρασκευαζόμενος άρτος αγιάζεται και γίνεται παγκόσμιο Σώμα, Γη της Επαγγελίας του Λόγου. Η υπερεθνική τοπικότητα τιμά τον τόπο, αλλά χαρίζεται στους τόπους. Πρόκειται για τη δεύτερη μέγιστη διαφορά μεταξύ παγανιστικής τοπολατρείας και ευαγγελικής αποστολής μέχρι τα πέρατα της γης – οικουμένης.

Εθνομηδενισμός και βιολογισμός ή οι σκύλοι του κεφαλαίου και ταύροι του ναζισμού

α) «Οι τέσσερες ελευθερίες του Κεφαλαίου»: Σήμερα σε περίοδο βαθιάς δομικής κρίσης  ο παγκοσμιοποιούμενος καπιταλισμός σπαράσσει λαούς και χώρες, δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, νιάτα και ανήμπορους, θεσμούς και δικαιώματα κατά το δοκούν ως ύαινα. Η παγκόσμια πολυποίκιλη ελίτ με τα περιφερειακά της παραρτήματα και παρά τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς που δημιουργούν και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις  ομονοεί στην εφαρμογή των «4 ελευθεριών», που καμία της δεν διαπνέεται από Πνεύμα και δεν δημιουργεί Σώμα. Κεφάλαιο, Υπηρεσίες, εμπορεύματα και δουλοπάροικοι μετακινούνται με χειρότερους όρους απ’ ότι τα αποδημητικά ζώα. Στη χώρα μας, στην Ήπειρό μας, αλλά και στο σταυροδρόμι των τριών Ηπείρων βιώνουμε του λόγου το αληθές. Ο μηδενισμός όλων των στοιχείων που μεταμορφώνουν τον αιματοφόρο άνθρωπο σε συλλογικό αλληλέγγυο υποκείμενο αποτελεί την άλλη όψη  του (καπιταλιστικού) νεοπαγανισμού. Επομένως αποτελεί βούτυρο στο ψωμί τους κάθε μηδενιστική φιλοσοφία που βάζει «μπλάνκο» σε κάθε πολιτισμική γραφή στους τόπους και τους χρόνους της ιστορίας.

β) «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή»: Ποιος όμως είναι ο δυνάμει αντίπαλος παρά ό,τι δημιουργεί Σώμα και πνέεται από Πνεύμα; Δυστυχώς, οφείλουμε να παρατηρήσουμε, ότι από τη μια μέσα στο οικοδόμημα της ιστορικής και θεσμικής εκκλησίας τα παγανιστικά χαρακτηριστικά ευδοκιμούν, όπως και αντίστροφα ευδοκιμούν εμβρυακά ευαγγελικά χαρακτηριστικά έξω απ’ αυτήν με κίνδυνο όμως να ξεραθούν στην Έρημο – συχνά από Πνεύμα και Σώμα – κατακερματισμένη κοινωνία του πλήθους.

Αποτελεί όμως απάντηση η επιστροφή στο αίμα; Αποτελεί εχέγγυο η αναφορά σε τιμή στα σύμβολα της τοπικότητας και της βιολογικότητας; Φυσικά και όχι. Ο φυλετισμός, ο εθνικισμός, ο νεοναζισμός όχι μόνο δεν αποτελούν απάντηση στον καπιταλισμό των «4 ελευθεριών», αλλά το αντίθετο. Αποτελούν τη σιδηρά του εκδοχή, την πλήρη αυταρχική του εφεδρεία, αφού έχουν κοινό παγανιστικό υπόβαθρο.

Η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα – και οι αντίστοιχες στην γερασμένη Ευρώπη –  δεν απαντά στη νέα κατοχή που επιβάλλεται, αλλά ακόμα και αν κάποια στελέχη της ή οπαδοί της δεν θέλουν να το παραδεχτούν, το κοινό παγανιστικό υπόβαθρο με τις δυνάμεις του κεφαλαίου τους καθιστά αυριανούς συμμάχους – όταν βαθύνει η κρίση και οι «δημοκρατικές» εφεδρείες καούν.

******

Μένει στα «ολίγα» εν επιγνώσει πρόσωπα που συνδέουν Αίμα με Πνεύμα και Γή με Λόγο, αλλά και στα «πολλά» που μέσα από την ανάγκη βιώνουν την απουσία τους, να συνευρεθούν στις πλατείες και τους δρόμους, στις συνελεύσεις και στα κοινά τραπέζια, αλλά και στα ευρύχωρα μέτωπα της νέας καπιταλιστικής φυλακής που χτίζουν οι παγανίζοντες με στόχο την υπέρβασή της. Ο δρόμος είναι πιο πέρα από τη «λαϊκή εξουσία» και τον «εργατικό έλεγχο», πιο μακριά από το «εξέγερση παντού» και το «όλοι στους δρόμους», απέναντι από το  «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», όταν αποτελούν μια βιολογική απλή δικαιολογία…

Όπως με έμφαση ένας φίλος, σύντροφος και αδελφός μου τόνισε σήμερα είναι μέγιστης σημασίας η ενότητα λόγων και πράξης, μαζί με την αναγκαία κάθε φορά αυτοκριτική. Γι’ αυτό, εν μέσω των χρειαζούμενων διακοπών, για πολλούς από μας που ακόμα είμαστε εργαζόμενοι και λειτουργοί, να αναλογιστούμε ότι είναι όμορφο το πολλαπλό όραμα πράξης: Αλληλεγγύη κατά τόπους χωρίς αναλύσεις αίματος αλλά Πνεύματος, κινήματα πολυποίκιλα χωρίς συνταγές νομιμότητας αλλά κοινωνικής νομιμοποίησης, μέτωπα χωρίς κλαδικές αλλά δημοκρατικής ποικιλότητας. Σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Το εύχομαι εγκαρδίως!!!