Προς Ανατολάς

Προς Ανατολάς

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Τελικά τ’ αποφάσισες οριστικά.

Κουράστηκες κι απελπίστηκες.

Η σκάλα ήταν βουνό.

Το κρεβάτι φυλακή.

Ο κήπος σου γεμάτος πλέον ξεράδια.

Η κληματαριά ανερμάτιστη.

Advertisements

Ο Σταυρός των αναπήρων εκπαιδευτικών και ο Σκασμός των επιόρκων…

Οι μέρες που περνάμε έχουν μια διπλή, τουλάχιστον, δοκιμασία για τους έλληνες ορθοδόξους. Από τη μια βρισκόμαστε λίγο πιο μετά από το μέσο ακριβώς της Μεγάλης Σαρακοστής (ήδη υπερβήκαμε την σταυροπροσκυνηματική εβδομάδα και  περπατάμε την εβδομάδα του Μεγάλου Κανόνα). Από την άλλη, την Κυριακή που μας πέρασε, μέρα τιμής στον μέγιστο νηπτικό Ιωάννη το Σιναΐτη, η ευ-αγγελική περικοπή μας υπενθύμισε και τόνισε πως ξεπερνιέται η μέγγενη του πονηρού πάνω στα νέα παιδιά που στενάζουν: [«καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ»]*. Ποια Προσευχή και ποια όμως Νηστεία;

Δεν ανήκω προσωπικά, και το εξομολογούμε προκαταβολικά, ούτε στους νηπτικούς της Προσευχής (ακόμα το ψάχνω), ούτε στους μεγάλους νηστευτές. Επομένως ό,τι σημειώσω με αφορά πρωτίστως, αλλά οφείλω και να σημειώσω ότι με αφορά τόσο στο πλάτος τους, όσο και στη γνησιότητά τους. Και επειδή «έσπασα» τη συλλογική νηστεία για λόγους υγείας και δεν έχω ακόμα κανένα εμφανές σημάδι εσωτερικής πληροφόρησης για αληθή Προσευχή, θα ανοίξω το θέμα από τη γνωστή σε μένα μέθοδο: Την κοινωνική… για την άνοδο στη γνωστή Κλίμακα…

Ο Οικουμενικός στον Φραγκίσκο – Μπερτόλιο και η Διαρκής στην προεδρία της «Δημοκρατίας» της διπλής Τρόϊκας…

Κυριακή της Ορθοδοξίας 2013:

Ο ευαγγελισμός της ανθρωπότητας στις μυλόπετρες εξουσίας και ανέχειας   

Αυτή η Κυριακή της Ορθοδοξίας ήταν  ιδιαιτέρως πονεμένη με το επερχόμενο δράμα του Κυπριακού λαού και της συγκύπτουσας στην Τρόικα Κύπρου. Πολλοί Κύπριοι λένε ότι οι επιπτώσεις θάναι ίσως βαρύτερες και από τους Αττίλα Ι και ΙΙ, αλλά προσπαθούν να δουν τον εαυτό τους … στον καθρέπτη*. Την  ίδια μέρα η ελλαδική Διαρκής 12μελής Ι. Σ. και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β΄ συνέχιζαν την καθιερωμένη, μετά την ημιτελή εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του ’21, να συντρώγουν με τον ακόμα Πρόεδρο της κάπως Δημοκρατίας… Τυχαίο; Δεν νομίζω. Ζητά πολλά; Ίσως….

Η διαίρεση των εθνών, το κριτήριο της Ουράνιας Πόλης και η ορθόδοξη ταξικότητα: Η κρίση της Κυριακής των απόκρεω

«…καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη,

καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων…»

και

«…αγάπα τον πλησίον σου, ως εαυτόν…»

 Για άλλη μία φορά τα ευαγγέλια της Εκκλησίας βάζουν σε πρώτο φόντο τους λαούς και τα έθνη συνολικά και όχι τον ατομικό άνθρωπο. Όπως η αποστολή των μαθητών για την μεταλαμπάδευση και «σπορά» της καλής αναστάσιμης αγγελίας ήταν προς «πάντα τα έθνη», έτσι και σήμερα την ημέρα της τελικής «συγκομιδής», ο Ιησούς συγκεντρώνει «πάντα τα έθνη».

Στα έθνη θα δούμε πολιτισμούς διαχρονικούς, ίσως και φυλές και γένη, θα δούμε όμως και φιλοσοφίες, ιδεολογίες,  θρησκείες, θεολογίες, εκκλησίες. Ανάμεσα και η Εκκλησία των Αγίων, το «Έθνος άγιον». Εάν όμως προσέξουμε καλά, όλα τα έθνη τέμνονται κάθετα στο εσωτερικό τους, όπως σε διαπροσωπικό επίπεδο κόπηκε κάθετα η σχέση μεταξύ του θρησκευόμενου και θεσμικού γυιού και του συνειδητοποιημένου «ασώτου». Γιατί απλούστατα ο διαχωρισμός είναι ποιοτικός και όχι θεσμικός.

Εξήλθαν των ορίων, έγιναν Εκκλησία, επανήλθαν στους τόπους: ένας πολύβουος αχός μια μέρα μετά το ευαγγέλιο της Χαναναίας

Ζωοποίηση και νοηματοδότηση στα σύνορα μιας διπλής νεκρής τοπικότητας…

Αναστοχαζόμενος το χθεσινό ευ-αγγέλιο, μετά από πολλαπλές χθεσινές και σημερινές εμπειρίες, κυρίως στην πραγματική ζωή, αποφάσισα να αφήσω γραπτές κάποιες σημειώσεις. Θέλω όμως εισαγωγικά να  σημειώσω ότι έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο και μια σειρά σχόλια σε ηλεκτρονικούς τόπους με αφορμή δυο σκληρά ρεύματα, φαινομενικά αντίθετου προσανατολισμού, που κυριαρχούν σήμερα και στη χώρα μας: Μιας υπέρμετρης λατρείας της τοπικότητας και του φυλετισμού από τη μια και μιας υπέρμετρης διαφυγής απ’ αυτήν, για χάρη μιας δήθεν και άριζης οικουμενικότητας.

Η ζωή στον Ισραήλ, αλλά και σε πολλές μικρές εθνικοθρησκευτικές κοινότητες, είχε χάσει τον προφητικό προσανατολισμό της και αυτός ήταν σχεδόν νεκρωμένος. O Ισραήλ βρισκόταν στα χέρια γραφειοκρατικών θεολόγων του σαλονιού (Φαρισαίων κα Γραμματέων) και όλοι μαζί υποδουλωμένοι στην απολυταρχική αυτοκρατορία της Ρώμης. Παρόμοια νεκροί βρίσκονταν και οι γύρω λαοί και ας ήσαν …ειδωλολάτρες, όπως οι Συροφοίνικες (Χαναναίοι). Μέχρι την δημόσια εμφάνιση του Ιησού αντίπαλός τους ήσαν μικρές ζηλωτικές εθνικιστικές ομάδες (κάτι σαν τους χρυσαυγίτες της χώρας μας), αλλά αυτοί – οι Φαρισαίοι και Γραμματείς –  έλεγχαν ιδεολογικά και πολιτικά το λαό, όπως οι δικοί μας δυτικόπληκτοι και … μνημονιακοί. Φανερή εξαίρεση έπαιζαν οι προφήτες, όπως ο Ιωάννης στον Ιορδάνη. Με «φωνή εν τη ερήμω», αλλά με αποδοχή του χειμαζόμενου λαϊκού στοιχείου και κόντρα στις ντόπιες υποταγμένες και αλλοτριωμένες ελιτ έδινε μια βαθιά μα και επικίνδυνη νότα.

Στο 15^ο κεφ. του Ματθαίου, όπου ανήκει η χθεσινή ευαγγελική περικοπή*, ανοίγεται με πολλαπλούς όρους το ζήτημα της αποδοχής της θεανθρώπινης παρουσίας του Ιησού τόσο από τους ιθαγενείς (τα τέκνα Ισραήλ), όσο και από τους ξένους (…τα σκυλιά). Ο ευαγγελιστής Ματθαίος πλέκει περίτεχνα με ειδικό σχεδιασμό αυτό το ζήτημα.

Εκκλησία και Αριστερά ανάμεσα στον ακαδημαϊσμό και το δεσποτισμό: Προσέγγιση 1η

Όταν ό άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επιμένει στη σύζευξη θεωρίας και πράξης, πράξης και θεωρίας δεν ενδιαφερόταν μόνο για την εξέλιξη της προσωπικής αγιοσύνης. Το ίδιο και ο κοινός ευαγγελικός, πατερικός, οσιακός λόγος. Μα και η λαϊκή ορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση.

Από την κάπως, κάποτε θεωρούμενη «αντίπερα» όχθη της αριστεράς (του μαρξιστικού κομμουνισμού ή και του αναρχισμού) τα ίδια διδάγματα. Πράξη με όσο γίνεται καλή θεωρητική ματιά και όχι θεωρίες του σαλονιού, του αστακού και των χρυσών…

Ταυτόχρονα σε ένα επιστημονικό συνέδριο είναι δυνατόν να απουσιάζουν τα πρόσωπα της διπλής πράξης, δηλ. Όσα βιώνουν την προσπάθεια της εκκλησιαστικής συνείδησης και ζωής και ταυτόχρονα την «αριστερή» προσωπική και συλλογική δράση; Και ανάποδα: Είναι δυνατόν να υπάρχει ολική εκκλησιαστική προσέγγιση μόνο με θεολόγους ακαδημαϊκούς και επισκόπους, όπου το σύνηθες – παρά κάποιες εξαιρέσεις – επικρατεί ο βυζαντινός και οθωμανικός δεσποτισμός; Γι’ αυτό ανησυχούμε σφόδρα…

Οι κλητοί των κεφαλαιοκρατικών κομμάτων, το Μεγάλο Δείπνο και οι … χωλοί

Με αφορμή το σημερινό ευ-αγγέλιο του Μεγάλου Δείπνου και τη γενίκευση του μικρού και μεσαίου εμπορίου – ποιου εμπορίου στην ύφεση…. –  τις Κυριακές: Τελικά άρχισε να … «φωνάζει»  και ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος, αλλά  ακόμα «ελπίζει» ότι για άλλη μία φορά θα κριθεί ένα θέμα από τους «χριστιανούς» βουλευτές. Και ξεχνά ότι 153 ψήφισαν το Μνημόνιο  ΙΙΙ που οδήγησε με την Πράξη 240_12-12-2012 νομοθετικού Περιεχομένου και στις εμπράγματες υποθήκες*1.