Φαγώθηκαν στο τέλος του δρόμου τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά από τις εξαιρέσεις στις διαθεσιμότητες

Αν και η  ουσιαστική τραγωδία είναι το κλείσιμο τομέων, η κατάργηση ειδικοτήτων και η διαθεσιμότητα (και απόλυση κάποιων;) εκπαιδευτικών, η πολιτική τραγωδία είναι αυτό που συνέβη σήμερα.

Χθες είχαμε το ΦΕΚ του σχετικού νόμου [Ν.4172, ΦΕΚ Αρ. Φύλλου 167, 23 Ιουλίου 2013: N.4172_23-07-2013_Ar-fyll-167_polynomosx-dia8esim ], αλλά σήμερα η εγκύκλιος που υπογράφει ο Κυριάκος (Μητσοτάκης) ως υπουργός Μεταρρύθμισης ΔΕΝ περιλαμβάνει αυτές τις εξαιρέσεις… και τις εξαιρεί!!! «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» λοιπόν. Πρόκειται ίσως για κάτι χειρότερο και από τις Π(ράξεις) Ν(ομοθετικού) Π(εριεχομένου). Δηλαδή πρόκειται περί «κοινοβουλευτικής χούντας», αφού οι βουλευτές της πλειοψηφίας θεωρούνται εκ των προτέρων «δεδομένοι»!!!

Ο Σταυρός των αναπήρων εκπαιδευτικών και ο Σκασμός των επιόρκων…

Οι μέρες που περνάμε έχουν μια διπλή, τουλάχιστον, δοκιμασία για τους έλληνες ορθοδόξους. Από τη μια βρισκόμαστε λίγο πιο μετά από το μέσο ακριβώς της Μεγάλης Σαρακοστής (ήδη υπερβήκαμε την σταυροπροσκυνηματική εβδομάδα και  περπατάμε την εβδομάδα του Μεγάλου Κανόνα). Από την άλλη, την Κυριακή που μας πέρασε, μέρα τιμής στον μέγιστο νηπτικό Ιωάννη το Σιναΐτη, η ευ-αγγελική περικοπή μας υπενθύμισε και τόνισε πως ξεπερνιέται η μέγγενη του πονηρού πάνω στα νέα παιδιά που στενάζουν: [«καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ»]*. Ποια Προσευχή και ποια όμως Νηστεία;

Δεν ανήκω προσωπικά, και το εξομολογούμε προκαταβολικά, ούτε στους νηπτικούς της Προσευχής (ακόμα το ψάχνω), ούτε στους μεγάλους νηστευτές. Επομένως ό,τι σημειώσω με αφορά πρωτίστως, αλλά οφείλω και να σημειώσω ότι με αφορά τόσο στο πλάτος τους, όσο και στη γνησιότητά τους. Και επειδή «έσπασα» τη συλλογική νηστεία για λόγους υγείας και δεν έχω ακόμα κανένα εμφανές σημάδι εσωτερικής πληροφόρησης για αληθή Προσευχή, θα ανοίξω το θέμα από τη γνωστή σε μένα μέθοδο: Την κοινωνική… για την άνοδο στη γνωστή Κλίμακα…

Η διαίρεση των εθνών, το κριτήριο της Ουράνιας Πόλης και η ορθόδοξη ταξικότητα: Η κρίση της Κυριακής των απόκρεω

«…καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη,

καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων…»

και

«…αγάπα τον πλησίον σου, ως εαυτόν…»

 Για άλλη μία φορά τα ευαγγέλια της Εκκλησίας βάζουν σε πρώτο φόντο τους λαούς και τα έθνη συνολικά και όχι τον ατομικό άνθρωπο. Όπως η αποστολή των μαθητών για την μεταλαμπάδευση και «σπορά» της καλής αναστάσιμης αγγελίας ήταν προς «πάντα τα έθνη», έτσι και σήμερα την ημέρα της τελικής «συγκομιδής», ο Ιησούς συγκεντρώνει «πάντα τα έθνη».

Στα έθνη θα δούμε πολιτισμούς διαχρονικούς, ίσως και φυλές και γένη, θα δούμε όμως και φιλοσοφίες, ιδεολογίες,  θρησκείες, θεολογίες, εκκλησίες. Ανάμεσα και η Εκκλησία των Αγίων, το «Έθνος άγιον». Εάν όμως προσέξουμε καλά, όλα τα έθνη τέμνονται κάθετα στο εσωτερικό τους, όπως σε διαπροσωπικό επίπεδο κόπηκε κάθετα η σχέση μεταξύ του θρησκευόμενου και θεσμικού γυιού και του συνειδητοποιημένου «ασώτου». Γιατί απλούστατα ο διαχωρισμός είναι ποιοτικός και όχι θεσμικός.

Πριν το τροϊκανό σχέδιο Π.Δ. αξιολόγησης εκπαιδευτικών: προσέγγιση 2η

Γιώργος Γρόλλιος – Πρόεδρος Παιδαγωγικού Τμ. ΑΠΘ

Για το τροϊκανό σχέδιο Π. Δ. αξιολόγησης εκπαιδευτικών: προσέγγιση 1η

Αντιγράφω από το συν-στολόγιο «ΙΧΝΗΛΑΣΙΕΣ*» τον παρακάτω σχολιασμό στο σχέδιο Π.Δ.** (ένα ακόμα…) για την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών σε εποχές μάλιστα καταλήστευσης των εργαζομένων, διάλυσης των δημόσιων αγαθών και εμπραγμάτως (14-01-2013) υποθήκευση της όλης χώρας… Στο τέλος θα καταθέσω και ένα απλό σχόλιο…

****

«Δεν ξέρω τι πάνε ακριβώς να κάνουν, αλλά φαντάζομαι ότι οι ίδιοι γνωρίζουν, αφού όπως διαβάζω στο άρθρο 2 “σκοπός της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι η βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου, προς όφελος των μαθητών και της κοινωνίας”. Εδώ η λέξη βελτίωση και όφελος σαν αυτονόητες αρχές, σαν αυτοδίκαιες αξίες, λες και δεν χρήζουν επιστημονικής υποστήριξης ή τουλάχιστον εννοιολογικής διασαφήνισης, οπότε τίθενται δίκην apriori καντιανών κατηγοριών ως βάση ενός συστήματος που διατείνεται ότι τις υπηρετεί, και ας μην μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς τις εννοεί. 

Το γράμμα μιας ‘’γνωστής-άγνωστης’’ και ο Νίκος Τεμπονέρας

«Κοίταξε με καλά, βγάλε μου την κουκούλα που μου φόρεσαν εισαγγελείς, μπάτσοι και τα δελτία των 8. Αν σηκώσεις το κεφάλι θα με δεις. Εγώ είμαι. Με ξέρεις. Πιθανόν  με έχεις δει να κάνω μάθημα στο παιδί σου ή στις ουρές του ΟΑΕΔ ή στα διπλανά ταμεία της ΔΕΗ.

Με λένε Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Γεωργία, Ελευθερία… Ποτέ δεν ρώτησες το όνομα μου, αλλά δεν πειράζει, συνεχίζω να ελπίζω πως θα έρθουν μέρες που δεν θα είμαι πλέον για σένα μια «γνωστή άγνωστη». Συνεχίζω να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα νοιώθεις τη θέρμη του σώματος μου, όταν θα με κρατάς γερά στην «αλυσίδα».  

ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΛΑ ΚΥΡ-ΒΟΥΛΕΥΤΗ-ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ

 

Δικαίωμα της εργασίας, δικαίωμα της απεργίας μα και ο τρικέφαλος Δούρειος ίππος

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση μα και υποκρισία από το να ομιλούν κυβερνώντες και τα δημοσιογραφικά τσιράκια τους στην Ελλάδα για «το ιερό δικαίωμα της εργασίας», όταν ήδη η πραγματική ανεργία περνά το 40% του ενεργού πληθυσμού, οι μισθοί των υπόλοιπων εργαζομένων έχουν μειωθεί βίαια κατά το 1/3 μέσα σε λιγότερο από 2,5 χρόνια, οι μικρομεσαίοι έχουν τα λουκέτα κάτω από το μαξιλάρι τους, οι περισσότεροι συνταξιούχοι υποφέρουν οι άρρωστοι και οι ανήμποροι βλέπουν την ανασφάλεια και το θάνατο μπροστά τους, η νεολαία ένα μαύρο πέπλο.

Η απεργία αποτελεί ένα κατακτημένο δικαίωμα με πολύ αίμα, αγώνες και αγωνίες των τελευταίων 150 ετών.

Οι πολύτεκνοι διπλοθεσίτες κληρικοί ως «ανάπηροι» ή ως ευνοημένοι στο δημόσιο εν μέσω κρίσης;

Σήμερα θα αποπειραθώ να γίνω «κακός». Θα αγγίξω ένα ειδικό θέμα για κληρικούς σε μια περίοδο όπου η πιθανότητα του πλήρους νομικού διαχωρισμού θεσμικής Εκκλησίας και Κράτους αυξάνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η αιτία της βεβαίως είναι διπλή:

Από τη μια η νόθα σχέση Ορθόδοξης ελλαδικής Εκκλησίας και κράτους και από την άλλη η τάση παγίωσης της αμερικανικής εμπνεύσεως λογικής ιδιωτικοποίησης των «Εκκλησιών». Και την ευνοούν φαινόμενα σαν αυτό που θα αποκαλύψω, όχι όμως στους παροικούντες την … Ιερουσαλήμ.

Η Ελλάδα που βογκά πήγε … ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι λεφτάδες έκαναν κατάθεση κυρίως στην ΝΔ…

Εντάξει, μην πάρετε μανιχαϊστικά τον τίτλο, αλλά η κύρια τάση είναι αυτή. Αυτή είναι και η συνολική αίσθηση, αλλά και τα ευρήματα από τις σχετικές δημοσκοπήσεις που αναλύονται από τις αντίστοιχες εταιρείες. Γνωρίζουμε βεβαίως ότι έχουμε μετακινήσεις ψηφοφόρων απ’ όλους σε όλους, αλλά αυτά που θα σημειώσουμε αφορούν τις κύριες τάσεις. Δεν θάθελα σ’ αυτή την ανάρτηση να βάλω συνειδητά ειδική θεολογική γλώσσα. Θα βάλω την «καθομιλούμενη» πολιτική γλώσσα σε μαθηματική έκδοση.

Αξίζει να σημειωθεί η συνεχιζόμενη τάση αύξησης της αποχής που εκφράζεται με 260.889 λιγότερους ψηφοφόρους και 2,63%. Αντίθετα, απ’ όσους προσήλθαν είχαμε μείωση τόσο στα άκυρα κατά 80.612 και 1,22%, όσο και στα λευκά κατά 10.708 και 0,15%!

Πέρα από το γεγονός της πρωτοφανούς διεθνούς τρομοκρατίας και του εσωτερικού φόβου που περιχύθηκε  μέσω των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων ΜΜΕ σε συνταξιούχους, νοικοκυρές και αγροτικό πληθυσμό (όπως απεδείχθη από τα ευρήματα), σημαντικό ρόλο για την δημιουργία (ασταθούς βεβαίως) κυβέρνησης παίζει το καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα που αυτή τη φορά έδωσε πραγματικό  με αναγωγή –  bonous στην (1^η) ΝΔ 40 βουλευτές (129-89). Ταυτόχρονα συνέθλιψε με το πλαφόν του 3% όσες πιθανότητες υπήρχαν σε κάποια μικρά κόμματα να το περάσουν και να μπουν στη Βουλή ή να κρατήσουν τις πραγματικές τους δυνάμεις, εξαιρουμένου του ΚΚΕ.