Για το θεανθρωπολογικό δοκίμι του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Για το θεανθρωπολογικό δοκίμι του Παναγιώτη Μπούρδαλα

Του Νεκτάριου Στελλάκη*

Διάβασα πρόσφατα: «Διαβάζοντας ένα βιβλίο δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια, ούτε να κρυφτείς.»

Νομίζω πως αυτό δεν ισχύει για όλα τα βιβλία. Ισχύει, ωστόσο, για το βιβλίο που μας «κερνά» ο αγαπητός Παναγιώτης και οι εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.

Εξηγούμαι: Το βιβλίο αυτό δεν μας αφήνει να «κλείσουμε τα μάτια» και με τις δύο έννοιες της φράσης: μας κρατά αφενός «ξύπνιους», δηλαδή σε εγρήγορση, αλλά και μας αποκαλύπτει αλήθειες από τον εκκλησιαστικό χώρο που πολλές φορές δεν θέλουμε να δούμε ή κάποιες άλλες φορές αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε λόγο να δούμε – κυρίως εμείς οι λαϊκοί -, κι αυτό μάλλον είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε όσους από εμάς έχουμε αποδεχτεί την κλήση και θέλουμε να γίνουμε Σώμα Χριστού, δηλαδή Εκκλησία, αφού «διότι το όλο νόημα της Εκκλησίας είναι η κοινωνία των προσώπων μεταξύ τους» (π. Βασίλειος Θερμός).

Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το βιβλίο ως «θεανθρωπολογικό δοκίμιο».

Δοκίμιν : Αρχ. δοκίμιον, μεσν. δοκίμι, κυπρ. διτζίμιν δοκιμαστικό βαρύ λιθάρι. Δες και «Το δοκίμι της Αγάπης» (τρόπος ελέγχου και μέσο δοκιμής χειροπιαστό κείνος που θα σηκώσει το λιθάρι θα γίνει άξιο ταίρι της κόρης των δημοτικών παραλογών). Σε μερικές αυλές παλαιών εκκλησιών της Κύπρου μπορεί κανείς και σήμερα να δει κάποιο διτζίμιν όποιος το έσερνε «του νώμου του» (το σήκωνε δηλαδή ώς τον ώμο του) λογαριάζονταν ανάμεσα στα πρώτα παλικάρια. Αλλά και τώρα οι νέοι, σ’ εκκλησιές οπού έχουν διτζίμιν, δοκιμάζουν τη δύναμή τους στα «παιχνιδάκια της Λαμπρής», Κυριακή και Δευτέρα του Πάσχα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Ο σκοπός του βιβλίου δηλώνεται ξεκάθαρα από τον συγγραφέα στη σελίδα 16:

Εφαρμοσμένη θεανθρωπολογία στην Αχαϊκή γη

Εφαρμοσμένη θεανθρωπολογία στην Αχαϊκή γη

Βιβλιοπαρουσίαση του Σπύρου Παΐζη στην Κόρινθο

    Ο τρόπος δουλειάς του Παναγιώτη: Μέσα από το πρωτογενές υλικό, τα βιώματά του, τους ανθρώπους πρότυπα, την αλληλεπίδραση αυτού του υλικού με τις θεωρητικές μελέτες του, αναδεικνύει υποθέσεις–προτάσεις ενός θεανθρωπολογικού μοντέλου, όπου το εφαρμόζει σε μεγάλα ζητήματα που προκύπτουν στο χώρο της υγείας, της παιδείας, της ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και του πολέμου στο έδαφος της Ουκρανίας, που ξέσπασε λίγες μέρες πριν την έκδοση του βιβλίου. Ίσως, η πιο ολοκληρωμένη εφαρμογή του τρόπου δουλειάς του, φαίνεται στην ορθή στάση που κρατά στο μέγα θέμα της Πανδημίας, αποφεύγοντας τόσο την συστημική όσο και την συνωμοσιολογική τάση.

     Έτσι, στη σελ.183, αναφέρει ότι η πανδημία είναι «μια δυσμενής απόληξη του κυρίαρχου τρόπου ζωής, των διατροφικών συνηθειών, της υπερεκμετάλλευσης των οικοσυστημάτων με κριτήριο τα υπερκέρδη μεγάλων εταιρειών».  Όντως, οι συστημικές ελίτ, συχνά, εγκλωβίζουν την επιστήμη και είναι τροχοπέδη για την ίδια, π.χ στο θέμα των εμβολίων, αν δεν ήταν το κέρδος ο κινητήριος μοχλός, ίσως να είχαμε και νωρίτερα και καλύτερα εμβόλια.  Στη σελ.283: «Η κατεύθυνση της επιστήμης συχνά έχει σχέση με τους χρηματοδότες και την κατεύθυνση του κέρδους». Και βέβαια, εναντιώνεται στην πολιτική των κυβερνώντων, γράφοντας στη σελ. 198 : «Βρήκαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν νέες πρακτικές ελέγχου των ανθρώπων. Πήραν ελάχιστα έως καθόλου μέτρα υπέρ των δημόσιων αγαθών».

     Από την άλλη, έχει σταθερό μέτωπο στον αντι-διαφωτισμό, αναδεικνύοντας σε πολλά σημεία την εμπιστοσύνη του στην επιστήμη, π.χ. με τον συμβολισμό των 3 μάγων στην γέννηση του θείου βρέφους, στα σημεία που επικεντρώνει για τους 3 ιεράρχες και βέβαια στην κριτική του στο φονταμενταλιστικό ρεύμα. Ενώ, η αποστροφή του, στη σελ. 282, ότι «Η επιστήμη είναι ένα από τα δώρα του θεού στον άνθρωπο ως εξελικτική δυνατότητα» μας αποκαλύπτει τη φλόγα που συντηρεί αυτή την εμπιστοσύνη του.

       Η έντονη κριτική του στον σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, στους πολυποίκιλους υπερεθνικούς οργανισμούς και στην κυριαρχία της μετανεωτερικότητας, η οποία συνεπικουρούμενη από την εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας και των ρυθμών της ζωής, ωθεί προς ένα ασπόνδυλο τύπο ανθρώπου (αποκλειστικό επίκεντρο ο εαυτός του, οι επιθυμίες του, χωρίς υποχρεώσεις), τον  οδηγεί να αναδείξει ως προοδευτικό υποκείμενο απάντησης, στις προκλήσεις του 21^ου αιώνα, τον «συλλογικό τύπο ανθρώπου». Αυτό δεν σημαίνει καθόλου μια μάταιη και αφελή επιστροφή σε κάποιες εξιδανικευμένες ρίζες, ενώ απαντά στη ναρκισσιστική εξατομίκευση, τον καταναλωτισμό και την πεποίθηση του δογματικού διαφωτισμού, ότι η επιστήμη και η τεχνολογία θα είναι η προοδευτική και ολοκληρωτική λύση όλων των ζητημάτων. Προσπαθεί να κινηθεί στο κενό, που δημιουργεί η ίδια η επιτυχία του διαφωτισμού, στο ότι ο καθένας νοιώθει μόνος του, αγχώνεται και ψάχνει την επιβεβαίωση μέσω της επικράτησης στον άλλο.   

     Ως εκπαιδευτικός, οφείλω να πω ότι το βιβλίο του Παναγιώτη στηρίζει τους αγώνες των εκπαιδευτικών, στηλιτεύει τον πυρήνα των σχεδίων των ελίτ παγκόσμια και τοπικά, ενώ αναδεικνύει ένα αντι – παράδειγμα των μάχιμων εκπαιδευτικών.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΣΑΜΙΚΟ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΣΑΜΙΚΟ

Του Παναγιώτη Α. Ανδριόπουλου*

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, η Μητρόπολη Πατρών υποδέχθηκε χθες τα οστά του Μητροπολίτου Παλαιών Πατρών Γερμανού από την βιβλιοθήκη της Δημητσάνας όπου φυλάσσονται. 

Πρόκειται, φυσικά, για μια …ανώδυνη εκδήλωση, στην λογική της μεταφοράς των λειψάνων από δω κι από κει, την οποία από χρόνια έχουμε επισημάνει. 

Προφανώς μη έχοντας να επιδείξει κάτι ουσιαστικό η Μητρόπολη Πατρών για να τιμήσει την επέτειο, έφερε τα οστά της εμβληματικής φυσιογνωμίας του Γερμανού, νομίζοντας ότι συμβάλλει στην «τόνωση του εθνικού φονήματος». 

Όμως το όλο σκηνικό, όπως εξελίχθηκε, κατά την υποδοχή των οστών (Παρασκευή 11 Ιουνίου 2021), συνιστά «ημέρα θεολογικού πένθους σήμερα στην Πάτρα», όπως έγραψε στον τοίχο του στο facebook ο θεολόγος και φυσικός Παναγιώτης Μπούρδαλας. Θεωρεί πως πρόκειται για παραχάραξη κριτηρίων και εξηγεί: 

«Η κυριαρχία της «ελληνοχριστιανικής» ερμηνείας της ελληνικής επανάστασης του 1821, η μετατροπή της σε ιδεολογία και εξ αυτής στην αίρεση του εθνοφυλετισμού – που έχει καταδικαστεί από Μεγάλη Σύνοδο- έφερε από χθες βράδυ την παραχάραξη των κριτηρίων για το ποια οστά προσκυνούνται στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία. Γι αυτό στην Ι. Μητρόπολη Πατρών η ευθύνη τεράστια! 

Ως γνωστόν μόνο τα ιερά λείψανα, δηλαδή τα οστά οσίων ή μαρτύρων της πίστης, ήτοι των αναγνωρισμένων αγίων με τα ορθά κριτήρια της Εκκλησίας τιμούνται και προσκυνούνται, ως φορείς των θείων χαρισμάτων. Από χθες βράδυ με ιδιοτελή και αιρετικά κριτήρια είχαμε: «…τα οστά του Εθνεγέρτη Δεσπότη μεταφέρθηκαν από τη Δημητσάνα Αρκαδίας που είναι ο μόνιμος τόπος κοίμησης του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης και θα βρίσκονται για προσκύνημα στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα από σήμερα, Παρασκευή 11 Ιουνίου έως τις 14 Ιουνίου….» 

Έως πότε θα είμαστε δέσμιοι αυτής της αιρετικής ιδεολογίας και αίρεσης;».

Ο Παναγιώτης Μπούρδαλας επεσήμανε, πολύ σωστά, το θεολογικό μέρος του ζητήματος. Η όλη αντιμετώπιση του Γερμανού (λάρνακα οστών στο κέντρο για προσκύνημα, εικόνα δαφνοστόλιστη, η φωτογραφία του Γερμανού στον θρόνο και στο σύνθρονο) παραπέμπει ευθέως σε άγιο της Εκκλησίας και όχι απλώς σε μια εθνική μορφή. 

Εγώ θα σταθώ στην αισθητική του πράγματος. Πλήθος ιερέων πλαισιώνουν το στρατιωτικό αυτοκίνητο που μεταφέρει τα οστά του Π.Π. Γερμανού, το οποίο προσεγγίζει τον ναό του Πολιούχου Αγίου Ανδρέου. Σταματάει και αίφνης πετάγονται χορευτές κι …αρματωμένοι οι οποίοι χορεύουν το τσάμικο «Χαρά που το ‘χουν τα βουνά», των ιεραρχών και των ιερέων όντων σε «στάση προσοχής»! 

Για την ιστορία να πούμε εδώ ότι το τραγούδι αυτό, που αναφέρεται στην ύψωση του λαβάρου της Επανάστασης από τον Γερμανό, είναι ένα δημοτικοφανές άσμα, πάνω στη μουσική του γνωστού παραδοσιακού «Να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές», αφού καταγράφηκε καθ’ υπαγόρευση του Αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού Γεωργίου της Μονής Αγίας Λαύρας το 1938. 

Από αυτή τη σκηνή, λοιπόν, στα προπύλαια του Αγίου Ανδρέου, έλειπε μόνο ο Γιώργης Παπαδόπουλος για να σύρει τον χορό. Νομίζω, πάντως, πως ούτε η χούντα των συνταγματαρχών θα την σκεφτόταν έτσι. Αλλά εδώ εμπνευστής είναι ο …ευφάνταστος μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος Σκλήφας.

Αφού τελείωσε ο τσάμικος αμέσως άρχισε ο «Εθνικός ύμνος», ο οποίος εψάλη και στο τέλος της Δοξολογίας εντός του ιερού ναού. Δύο φορές για να τον εμπεδώσουμε! Δυστυχώς και ο Εθνικός ύμνος στην υπηρεσία του απόλυτου κιτς! 

Όλη αυτή η αφόρητη φιέστα το μόνο που εξέπεμπε ήταν μια τεράστια κακογουστιά. Ένας βερμπαλισμός σε όλα τα επίπεδα, εντελώς α- νόητος. Και φυσικά άχρηστος. 

Όπως ακριβώς και ο βίος των εθνικοφρόνων («καὶ ἄχρηστον βίον προσηγάγομεν ὁμοῦ· διὸ καὶ κατεκρίθημεν», Άγ. Ανδρέας Κρήτης, Μ. Κανών). Δυστυχώς, η Εκκλησία της παρακμής χορεύει τσάμικο.

ΠΗΓΗ: 12.06.2021,Ιδιωτική Οδός: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΣΑΜΙΚΟ (panagiotisandriopoulos.blogspot.com) .

Στο θεολόγο Σωκράτη Νίκα, αντί επικήδειου

Στο θεολόγο Σωκράτη Νίκα, αντί επικήδειου

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Έφυγε χθες 23 Νοέμβρη 2020 σε βαθιά γεράματα ένας φίλος των νιάτων μου στην Πάτρα, ένας βαθύς δημοκράτης, ένας αγωνιστής συνάδελφος, ένας αληθινός ορθόδοξος θεολόγος, ένας γλυκύς άνθρωπος.

Με την γυναίκα του Ευτυχία απέκτησαν και μεγάλωσαν τρία παιδιά: Την Ευαγγελία τον Μιλτιάδη (Μίλτο) και τον Στέφανο. Μια πολύ δεμένη οικογένεια. Το σπιτικό τους βρίσκεται στην Εγλυκάδα Πατρών, το οποίο γνώρισα με μια φοιτητική παρέα περί το 1980. Εκεί ένοιωσα και την οικογενειακή ζεστασιά ενός αγαπημένου ζευγαριού.

Τον γνώρισα λοιπόν τη δεκαετία του 1970 ως φοιτητής φυσικής, αλλά για τα μεγάλα ζητήματα χριστιανισμού και σοσιαλισμού. Προς το τέλος της δεκαετίας μας βοήθησε ως νεανική παρέα όταν προσπαθήσαμε να έχουμε ενοριακή στήριξη τόσο στον Ι. Ν. της  Αγίας Βαρβάρας Πατρών όσο και στον Ι. Ν. της Μεταμορφώσεως Σκαγιοπουλείου στην Πάτρα. Στον πόλεμο από τρις θρησκευτικές οργανώσεις αντέξαμε, στον οποίο αυτός διακριτικά μας στήριξε με τον τρόπο του.

Αργότερα τον συνάντησα ως συνάδελφο και σχολικό σύμβουλο θεολόγων, αυτός στα τελευταία της επαγγελματικής καριέρας του κι εγώ στις αρχές. Δεν προλάβαμε για συναδελφικές ωσμώσεις. Τον παρακολουθούσα με διάκριση στις πάμπολλες ομιλίες του με κάθε ευκαιρία στην Πάτρα, τις οποίες πραγματοποιούσε κάθε φορά που τον καλούσαν μέχρι τα βαθιά του γεράματα.

Σελίδες: 1 2

Και τώρα κουλτούρα κεφαλαιοποίησης;

Και τώρα κουλτούρα κεφαλαιοποίησης;

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Ι. Μικρή ποιοτική ιστορία του ασφαλιστικού

Με την παγκόσμια υποχώρηση του οράματος για μια αταξική κοινωνία ο σύγχρονος καπιταλισμός στο τέλος της δεκαετίας του 1980 μπήκε στο δήθεν όραμα «του τέλους της ιστορίας». Μέρος του αποτελεί και το πείραμα της «Σχολής του Σικάγου» περί των «τριών πυλώνων» για το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό στη Χιλή (Πινοσέτ 1973). Τώρα ξέρουμε το αποτέλεσμα: Οι χιλιανοί συνταξιούχοι ψάχνουν να ζήσουν από τα παιδιά τους και βγαίνουν στους δρόμους… Ένα κομμάτι αποτελεί μια μικρή «εθνική σύνταξη» που εγγυάται όπως-όπως το κάθε εθνικό κράτος, ένα άλλο θα αποτελεί μέσω των «επαγγελματικών ταμείων» ή παραπλήσιων μορφών χρήσης των κρατήσεων κι το τελευταίο -για όσους μπορούν- η ιδιωτική ασφάλιση.

Το κράτος -«το λιγότερο κράτος» κατά τον Κ. Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο- άρχισε να απομακρύνεται ως ο ένας από τους τρεις χρηματοδότες των ασφαλιστικών αναγκών και των συντάξεων κατά το αναδιανεμητικό σύστημα, δια μέσου της φορολογίας των «ισχυρών». Οι άλλοι δύο ήταν οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι. Με το νόμο Σιούφα (1992) της τότε Κυβέρνησης (Κωνστ. Μητσοτάκη-ΝΔ) τέμνονται οι εργαζόμενοι του δημοσίου σε πριν το 1993 και από το 1993, ενώ παράλληλα μπαίνει λογιστικά η κράτηση 6,67% των εργαζομένων επί του βασικού μισθού και του χρονοεπιδόματος (πριν 1993) και όλου του μισθού (από 1993). Βλέποντας προς τα πίσω κατανοούμε λοιπόν με τον επανυπολογισμό του ν. Κατρούγκαλου ποιο κομμάτι θα θεωρείται συντάξιμος μισθός από το 2002.

Συνέχεια: http://www.tomtb.com/kai-tora-coultoure-anakefalaiopoiisis-pam/

Τα ίχνη του συλλογικού ανθρώπου στην Πάτρα

Οι εκδόσεις «Αρμός» και το βιβλιοπωλείο «Πρωτοπορία» παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα «Στα ίχνη του συλλογικού ανθρώπου» – «55 σημαδούρες υπαρκτικής και κοινωνικής θε-ανθρωπολογίας».

Η παρουσίαση θα γίνει την Πέμπτη 03 Οκτώβρη 2019 και ώρα 08.30μμ  στον ισόγειο χώρο της Πρωτοπορίας στην Πάτρα, Γεροκωστοπούλου 31.
Συνέχεια →

Ο Παναγιώτης Μπούρδαλας* με την Ανυπότακτη Πολιτεία!

Υποψήφιοι του 2019

Ως εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και κάτοικος Οβρυάς Μεσσάτιδας θα είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την «Ανυπότακτη Πολιτεία» και υποψήφιο δήμαρχο τον Χρήστο Πατούχα μέσω της Δ.Ε. Μεσσάτιδας. Να σημειώσω ότι ενώ είμαι ιδρυτικό της μέλος, θέτω υποψηφιότητα για πρώτη φορά, αλλά στηρίζω διαρκώς το εγχείρημα μέχρι τώρα από τα μετόπισθεν.

Θεωρώ ότι ήλθε η ώρα να βάλω πιό συγκροτημένα και το δικό του στίγμα, αφού το σχήμα είναι δημιουργικό στις θέσεις, ανυπότακτο στις δυνάμεις της πολλαπλής εξουσίας, αποστασιοποιημένο ως συλλογικό υποκείμενο από κομματικές εξαρτήσεις, έχει πλουραλιστική σύνθεση και δεν ψαρεύει στα θολά νερά. Οι θέσεις της βρίσκονται συχνά απέναντι στους κεντρικούς άξονες του δεξιού και αριστερού νεοφιλελευθερισμού, όπως και των ευρωπαϊκών ή παγκόσμιων εκφραστών τους.

Συνέχεια →

 

O οθωμανικός Karagöz, ο νεοελληνικός Καραγκιόζης και ο Πατρινός Μίμαρος (o εκ Κερτέζης Καλαβρύτων Δημήτριος Σαρδούνης)

O οθωμανικός Karagöz, ο νεοελληνικός Καραγκιόζης και ο Πατρινός Μίμαρος (o εκ Κερτέζης Καλαβρύτων Δημήτριος Σαρδούνης)

Δημήτριος Σαρδούνης ή Μίμαρος

Του Δημ. Σταθακόπουλου*

Για το θέμα της προελεύσεως του θεάτρου σκιών, έχουν γραφτεί ήδη πάρα πολλά, τόσο από ξένους, όσο και από Έλληνες και Τούρκους μελετητές αυτής της λαϊκής θεατρικής έκφρασης με σκιές από φιγούρες.

Οι βασικές απόψεις μπορούν «χοντρικά» να συνοψιστούν σε δύο. Μία που αποδέχε­ται την ασιατική του προέλευση και μία άλλη που αποδέχεται την αρχαιοελληνική, όπως αυτή διαμορφώθηκε, ανά τους αιώνες, με το Ελληνιστικό, ρωμαϊκό και Βυζαντινό μιμοθέατρο και κουκλοθέατρο, το οποίο σε συνδυασμό με την τεχνική του «μπερντέ και της σκιάς που δημιουργούσε το κερί«, κατέληξε στον οθωμανικό Karagöz του οποίου μάλ­λον, κύριοι φορείς διαδόσεως, αλλά και Καραγκιοζοπαίκτες, ήταν οι Τσιγγάνοι.

Συνέχεια →

Ο υποβολέας για το νέο Λύκειο και την τράπεζα θεμάτων

Ο γνωστός δημόσιος υποβολέας στην Πάτρα, για θέματα παιδείας και εκπαίδευσης, μου εκμυστηρεύτηκε τι είπε στο Ράδιο – Γ την Δευτέρα 30 Ιουνίου:

Μετά το 1999 και το 2000 οι καρδιές των μαθητών των Λυκείων τραντάζονται. Μαζί τους αυτή τη φορά και αυτές των μαθητών της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης.

Οι περισσότερες ψυχές από σας ίσως να μη γνωρίζετε ότι οι μισοί, ίσως και παραπάνω, νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές είναι εγκλωβισμένοι στις νέες ιδιότυπες διακοπές της φετινής χρονιάς. Το Υπουργείο Παιδείας ( ; ) αποφάσισε παρά τη γνωστή νομοθεσία των ΠΔ50/1996 και 100/1997 με την οποία αυτές τις μέρες θα είχε λήξει ανά πάσα την επικράτεια όλο το πλέγμα των εθελοντικών μεταθέσεων, υπεραριθμιών, βελτιώσεων και οριστικών τοποθετήσεων για τη νέα χρονιά. Φέτος η διαδικασία αυτή εκτιμάται ότι θάρθει σε πέρας με τη λήξη των διακοπών σε νηπιαγωγούς, δασκάλους, καθηγητές Δημοτικών, Γυμνασίων, Λυκείων και ΕΠΑΛ.

Η ανάγκη των εκπαιδευτικών (όπως και των μαθητών) που διαχρονικά, σε όλα τα πλάτη του πλανήτη και με όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα για ανάπαυλα, αγραναύπαση, διακοπές για γέμισμα των «μπαταριών» διακυβεύεται με ευθύνη του ίδιου του υπουργείου.

Κάποιοι άλλοι παρακολουθείτε το παιχνίδι του ΥΠΑΙΘ, όχι πλέον με τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου, αλλά με αυτούς της Α΄ Λυκείου για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης. Δεν πρόκειται για εισαγωγικές από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, όπως είχε δοκιμαστεί και αποτύχει στο απώτατο παρελθόν. Πρόκειται για το τριπλό παιχνίδι που παίζεται με τον γενικό τίτλο «Τράπεζα θεμάτων».

Τέλος διαθεσιμότητας, αρχή απολύσεων και μονίμων εκπαιδευτικών

Ταμπούρλα στην πλ. Γεωργίου της Πάτρας – Πολεμικό κλίμα!

Σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Γεωργίου προχώρησαν εκ νέου σήμερα οι καθηγητές μέλη της ΕΛΜΕ Αχαϊας διαμαρτυρόμενοι για τις απολύσεις των συναδέλφων τους 49 ειδικοτήτων  οι οποίοι είχαν τεθεί σε  8άμηνη διαθεσιμότητα.

Οι καθηγητές πραγματοποιούν συγκέντρωση στην πλ. Γεωργίου με χάπενιγκ και στη συνέχεια δράσεις στους δρόμους της κεντρικής αγοράς της Πάτρας.

https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=2Rd7kOP57UI