Συζητώντας με εκπαιδευτικούς για τους τεκταινόμενους σχεδιασμούς στο χώρο της (δημόσιας) εκπαίδευσης συναντάς όπως συχνά διάφορες προσεγγίσεις εν όψει του καινούριου. Το καινούριο, ειδικά όταν είναι μεν γενικά ζητούμενο αλλά όχι κοινωνικά προσδιορισμένο, ελκύει ως ενδιαφέρον, απωθεί ως αναστάτωση, προβληματίζει ως άγνωστο, γεννά αντιστάσεις με νέα οράματα.
Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν μια κλειστή – ακόμα – εσωτερική συζήτηση για το μάθημα των θρησκευτικών. Δεν θα ήθελα προς το παρόν να γράψω ποιοι και πως.
Έπεσαν βέβαια και κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις για το παρελθόν – δεν γνωρίζω όμως εάν είναι και επίκαιρες ή έχουν κάποια άλλη σκοπιμότητα, όπως: «…Χρειάζεται, συνεπώς, αναφορικά προς το ΜτΘ να προβληματιστούμε αν η τρομακτική αυτή συρρίκνωσή του σημάνει και το ιστορικό του τέλος στο λύκειο. Αναμφίβολα η εξέλιξη αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μόνον των πρόσφατων εξελίξεων, αλλά απότοκος της γενικότερης ανυποληψίας του μαθήματος, που καλλιέργησαν επί δεκαετίες οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί, αλλά και οι θεολογικές σχολές, ακόμη και η ηγεσία του κλήρου…».
Filed under: Αποκαλυπτικά,Αφέλειες,Αντιπαιδαγωγικά,Αναδημοσιεύσεις,Αννα Διαμαντοπούλου,Ανοικτές Επιστολές,Θρησκευτική αγωγή,Νέα γενιά,Νέο Σχολείο,ΠΑΣΟΚ,Παγκρήτιος Σύλλογος θεολόγων,Σχόλια,Σύνταγμα | 6 Σχόλια »
Η οργή μου όμως είναι μεγαλύτερη για μας που είμαστε ανέτοιμοι ως συλλογικά υποκείμενα μπροστά σε μια παγκόσμια κρίση και λειτουργούμε ως φοβισμένα όντα. Οι πολλοί κρύβονται στα φουστάνια των κομμάτων εξουσίας. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογές στα περισσότερα πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία. Το δείχνουμε εμείς οι φοβισμένοι αστοχριστιανοί της τυπολατρίας και της ατομικής και κοινωνικής μιζέριας