Εκκλησία και Αριστερά: μεταξύ εξουσίας και κόμπλεξ – προσέγγιση 2η

Οι τέσσερις «ευαγγελιστές» – συγγνώμη οι τέσσερις σχηματισμοί της αριστεράς – ήταν τρεις, οι εξής δυο: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ! Αυτό το μήνυμα βγήκε για το ποια είναι η ελληνική αριστερά ανάμεσα σε πολλά άλλα στο γνωστό συνέδριο στη Θεολογική Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε στις 22-23 Ιανουαρίου πριν δέκα μέρες.

Παράλληλα το μήνυμα που επίσης βγήκε ήταν: Εκκλησία (υπονοήθηκε η Ορθόδοξη Χριστιανική) είναι το γνωστό κράμα των δεσποτάδων-επισκόπων και μια μερίδα της ακαδημαϊκής θεολογίας.

Τα υπόλοιπα παρατράγουδα πριν, κατά και μετά τη διάρκεια του συνεδρίου ήταν απλώς επικοινωνιακοί αντιπερισπασμοί του γνωστού αιωνόβιου ελλαδικού μπλοκ «Δεξιά και Εκκλησία» που προσπαθεί να καπηλεύεται δήθεν το «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» από τη μια και τα ανθρώπινα και αναπόφευκτα ή εγκληματικά λάθη και της άλλης πλευράς και εδώ και στον σταλινικό υπαρκτό κρατικό «σοσιαλισμό».

Εκκλησία και Αριστερά ανάμεσα στον ακαδημαϊσμό και το δεσποτισμό: Προσέγγιση 1η

Όταν ό άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επιμένει στη σύζευξη θεωρίας και πράξης, πράξης και θεωρίας δεν ενδιαφερόταν μόνο για την εξέλιξη της προσωπικής αγιοσύνης. Το ίδιο και ο κοινός ευαγγελικός, πατερικός, οσιακός λόγος. Μα και η λαϊκή ορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση.

Από την κάπως, κάποτε θεωρούμενη «αντίπερα» όχθη της αριστεράς (του μαρξιστικού κομμουνισμού ή και του αναρχισμού) τα ίδια διδάγματα. Πράξη με όσο γίνεται καλή θεωρητική ματιά και όχι θεωρίες του σαλονιού, του αστακού και των χρυσών…

Ταυτόχρονα σε ένα επιστημονικό συνέδριο είναι δυνατόν να απουσιάζουν τα πρόσωπα της διπλής πράξης, δηλ. Όσα βιώνουν την προσπάθεια της εκκλησιαστικής συνείδησης και ζωής και ταυτόχρονα την «αριστερή» προσωπική και συλλογική δράση; Και ανάποδα: Είναι δυνατόν να υπάρχει ολική εκκλησιαστική προσέγγιση μόνο με θεολόγους ακαδημαϊκούς και επισκόπους, όπου το σύνηθες – παρά κάποιες εξαιρέσεις – επικρατεί ο βυζαντινός και οθωμανικός δεσποτισμός; Γι’ αυτό ανησυχούμε σφόδρα…

Τα νέα θρησκευτικά ως στοίχημα στο πείραμα αμάθειας του «Νέου» Σχολείου

Η αλήθεια είναι ότι το «παλιό» σχολείο απομακρύνεται από τις ραγδαίες πολιτισμικές, κοινωνικές, πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα μας. Στην ουσία δεν απομακρύνεται το σχολείο, αλλά η ίδια η ελληνική κοινωνία και η χώρα. Η μεταπολίτευση από τη μια μεριά κάτω από τη βαριά επιρροή της σοσιαλδημοκρατίας που ξεκίνησε ως κίνημα και κατέληξε σε δοσιλογία και από την άλλη,  κάτω από  τα βαρίδια μιας περίεργης νεοδεξιάς που ασθμαίνει στις εξελίξεις.

Και οι δυο όμως συνέχισαν το πολιτικό καθαρά σφιχταγκάλιασμα με τον ελλαδικό ορθόδοξο κλήρο, με ειδικές σχέσεις «μνημονίων» με τον ανώτερο. Οι εξαιρέσεις συχνά λαμπρές, αλλά λίγες για να δημιουργήσουν ακόμα ανατροπές. Πάνω κάτω εκεί κινήθηκαν και οι δυο θεολογικές σχολές. Η Αθήνα πιο κοντά στη νεοδεξιά και η Θεσσαλονίκη στη σοσιαλδημοκρατία. Δεν είναι όμως η ώρα για παραπέρα διερεύνηση.

Καταζητείται ή όχι ο … ΓΑΠ -«Αναγνώστου»;

Και ναι και όχι. Ίσως δηλαδή… Και καταζητείται και κρύβεται και φοβάται… Ήλπιζε ότι θα τον έπαιρναν μόνο «με τις πέτρες» αλλά τα πράγματα σοβαρεύουν. Τώρα πια όλοι ξέρουν, οι πολλοί κατανοούν και οι περισσότεροι πια αναμένουν; Λίγοι μόνο πια κοιμούνται ήσυχοι… Έχει δίκιο η αφίσα επί της ουσίας; Λίγο με νοιάζει… Λιμένισε ως Αναγνώστου στην Καρδαμύλη; Ακόμη πιο λίγο με νοιάζει.

Ο «Γατουλέας» ρίχνει το γάντι στο DebtOcracy και στην ΕΛΕ

Με τίτλο: «DebtOcracy: λιπόψυχα μισόλογα, υπεκφυγές και ανακρίβειες» βγάζει στη φόρα τρία πράγματα για την «ελληνική αριστερά», όχι μόνο γιατί είναι κατά μεγάλο ποσοστό πλήρως ρεφορμιστική, αλλά διότι επί πλέον κατηγορείται για:

1) Κουτοπονηριές

2) Φοβίες

3) Μισές αλήθειες και ανακρίβειες.

Παρατήρηση από τΜτΒ: Δεν βγάζει στη φόρα βεβαίως άλλες πλευρές της άλλης αριστεράς, της «ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς», ώστε η ζυγαριά να δείχνει «δίκαια»: 1) Την αναβλητικότητα, 2) Τις φανταστικές μάχες 3) Τη λογική ανάπτυξης του κομματικού μηχανισμού – δίκην «κιβωτού»  – έναντι των λαϊκών κινημάτων. Παρόλα αυτά εμείς σας προτείνουμε:

Μια πρόταση στον «ΚΑΙΡΟ» – εποχή του «Σοκ και Δέος» στην Ελλάδα του Σικάγου

The Shock Doctrine 2009 – Σοκ και Δέος 2009»

Οι περισσότεροι συνάδελφοι του Καιρού έχουν κατανοήσει βαθιά ότι περνάμε στον δυτικό κόσμο σε μια τρομερή εποχή και στον τομέα της γνώσης. Πατέρας αυτής της γνώσης είναι ο Μίλτον Φρίντμαν, αφού δεν είναι η Αθηνά – Σοφία το κεφάλι της παιδείας, αλλά οι κεραυνοί του Δία – του καπιταλισμού της καταστροφής δηλαδή.

Η αφήγηση – Ντοκουμέντο που ακολουθεί και που αναδημοσιεύω, είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στους φίλους του «ΚΑΙΡΟΥ», που αποτελούν υπό προϋποθέσεις, την ομάδα που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο για την αναβάθμιση της θρησκευτικής παιδείας, στην όποια δημόσια εκπαίδευση μείνει στη χώρα μας, τα αμέσως ερχόμενα χρόνια…

Γιατί ο σύνδεσμος του Καιρού είναι επίκαιρος

Η χώρα μας βρίσκεται σε μια τεράστια δίνη εδώ και χρόνια. Απλά η οικονομική κρίση ήταν το «κερασάκι στην τούρτα». Θα ήθελα σήμερα, όχι αναλυτικά βεβαίως, να θίξω μια πλευρά του ζητήματος που είναι η σχέση της ελλαδικής θεσμικής εκκλησίας με τους κρατικούς θεσμούς με επίκεντρο το ελληνικό σχολείο.

Βεβαίως η θεσμική Εκκλησία και στο βαθμό που πέρα από τη λατρεία βρίσκεται σε διαδικασίες ωσμώσεων με το λαό (πιστό, πολιτισμικά ορθόδοξο, αδιάφορο ή ενάντιο) βρίσκεται και σε διαδικασίες σχέσεων με τις κρατικές δομές. Ούτε η Εκκλησία ζει έξω από το κοσμικό κράτος, ούτε το κράτος μπορεί να εξοβελίσει μια (μεγάλη στην περίπτωσή μας) μερίδα του λαού, ούτε φυσικά μπορεί η Εκκλησία να αποτελεί «κράτος εν κράτει».