Παρουσίαση σχολικής γιορτής 17 Νοέμβρη 2017

στο Γυμνάσιο – ΛΤ Χαλανδρίτσας (17-11-2017)

Υπεύθυνος ομάδας καθηγητών και μαθητών:

Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας*

****

1) Εισαγωγή: Διεθνή γεγονότα της περιόδου

Χ.Ρ.: «Η στρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών που κηρύχτηκε στις 21 Απριλίου 1976, ξεμερώνοντας το Σάββατο του Λαζάρου, κράτησε τελικά μέχρι τις 24 Ιουλίου του 1974. Αφορμή ήταν η κήρυξη πολέμου 4 μέρες πριν από τους τούρκους στη Μεγαλόνησο της Κύπρου με ευθύνες και της ίδιας της χούντας. Ακολούθησε μια επιστράτευση – παρωδία και στην Ελλάδα.

Κορυφαία εκδήλωση, πριν τη πτώση της, υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου μεταξύ 15 και 17 Νοέμβρη του 1973 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Γιάννενα…

Συνέχεια →

Ποιος διάλογος για ποια Παιδεία (ξανά);

… (ξανά[1])…

Του Βένιου Αγγελόπουλου[2]

Πάνω από τους μισούς Υπουργούς Παιδείας τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν εξαγγείλει «διάλογο». Συνήθως, επιδιώκοντας να επιβάλουν προαποφασισμένες ρυθμίσεις, υιοθετώντας ενδεχομένως μικρές διορθώσεις. Κάποτε ούτε καν: ο νόμος Γιαννάκου έφερε τόσες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, ώστε μηδέ τους τεχνοκράτες υποστηρικτές του δεν ικανοποιεί.

Αλλάζει κάτι με το σημερινό διάλογο «από μηδενική βάση»; Πιστεύω ναι. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να θέλει κάτι καινούργιο, θέλει να κερδίσει χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές, χωρίς μείζονες αντιδράσεις από την εκπαιδευτική κοινότητα, ελπίζοντας συνάμα σε μια συναίνεση με την αξιωματική αντιπολίτευση, εκεί που υπάρχει ιδεολογική συγγένεια: ιδιωτικοποίηση και τεχνοκρατία. Με το μαλακό.

Πώς έτσι; Αφενός η παγκόσμια κρίση, που φρενάρει διεθνώς τη νεοφιλελεύθερη προέλαση, αφετέρου (κυρίως, νομίζω) η μαθητική εξέγερση του Δεκέμβρη έδειξαν ότι η τακτική του οδοστρωτήρα κινδύνευε να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Εξού κι η αλλαγή υπουργού, εξού κι η αλλαγή στυλ.

Άσυλο, προβληματικές, ερωταποκρίσεις και Πατερικές τομές

Του Φιλαλήθη

Σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο, έχουμε ήδη και εμείς πει πολλά και πολλαχού, δια ζώσης ή δια πληκτρολογίου κ.α.. Βεβαίως, το ζήτημα του Ασύλου είναι ένα εξόχως σημαντικό, πολυσήμαντο και βαρυσήμαντο ζήτημα, και πολλοί προσεγγιστές του αγνοούν όλη την προβληματική και την ιστορία του θέματος. Έτσι, η έποψή τους έχει ένα εξαιρετικά περιεσταλμένο οπτικό πεδίο. Οπωσδήποτε, και η επί τούτου «βιβλιογραφία» είναι μικρή. Προσωπικά, ερευνώντας σχετικά εξ αρχής του «ξεσπάσματος» του Φοιτητικού Κινήματος (2006-),

δεν βρήκα παρά, κατά βάσιν, δύο συγγράμματα, το ένα με μάλλον αρνητική προκατάληψι (εκδ. «Ερωδιός«) και το δεύτερο (αξιολογότατη) διδακτορική διατριβή από κάποιον ξενιτευμένο Έλληνα επιστήμονα, προσκείμενο δε στο πολιτικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (Κ. Μπαμπασίδης), του οποίου το έργο έχει προμνησθή και αλλαχού.

Είναι γνωστό ευρέως, ότι υφίσταται μία πολύ μεγάλη συζήτησι περί του ζητήματος τούτου, η οποία πολλάκις εκφυλίζεται σε συνθηματολογία αγνοούντων.

Συμπληρώνοντας το κείμενο που παραθέτουμε, αναδημοσιεύοντας, και που προοριζόταν ως εισήγηση σε κάποια πολιτικού περιεχόμενου συζήτησι / εκδήλωσι, θα καταχωρούσαμε σήμερα τα εξής στοιχεία.

Παναγία Βλαχέρνα Ηλείας: Μοναστήρι και ως ίδρυμα ανιάτων

Οφείλω, στον απόηχο των ημερών, να καταθέσω το πώς μεταμορφώθηκε ένα εγκαταλλημένο γυναικείο μοναστήρι και σε ησυχαστήριο ανιάτων – γερόντων.

Όπως γνωρίζουμε τα μοναστήρια με λιγότερους από πέντε μοναχούς / μοναχές, χτυπήθηκαν για πρώτη φορά από τη Βαυαροκρατία στη χώρα μας κάτω από το βάρος μιας αντιμοναχικής ιδεολογίας χωρίς πραγματικές αιτίες.

Το γυναικείο βυζαντινό μοναστήρι της Παναγίας της Βλαχέρνας, είναι χτισμένο σε μια τοποθεσία με μεγάλη βλάστηση και απέχει 2 χλμ. από την Κ. Παναγιά της Κυλλήνης.