Οι μέρες που περνάμε έχουν μια διπλή, τουλάχιστον, δοκιμασία για τους έλληνες ορθοδόξους. Από τη μια βρισκόμαστε λίγο πιο μετά από το μέσο ακριβώς της Μεγάλης Σαρακοστής (ήδη υπερβήκαμε την σταυροπροσκυνηματική εβδομάδα και περπατάμε την εβδομάδα του Μεγάλου Κανόνα). Από την άλλη, την Κυριακή που μας πέρασε, μέρα τιμής στον μέγιστο νηπτικό Ιωάννη το Σιναΐτη, η ευ-αγγελική περικοπή μας υπενθύμισε και τόνισε πως ξεπερνιέται η μέγγενη του πονηρού πάνω στα νέα παιδιά που στενάζουν: [«καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ»]*. Ποια Προσευχή και ποια όμως Νηστεία;
Δεν ανήκω προσωπικά, και το εξομολογούμε προκαταβολικά, ούτε στους νηπτικούς της Προσευχής (ακόμα το ψάχνω), ούτε στους μεγάλους νηστευτές. Επομένως ό,τι σημειώσω με αφορά πρωτίστως, αλλά οφείλω και να σημειώσω ότι με αφορά τόσο στο πλάτος τους, όσο και στη γνησιότητά τους. Και επειδή «έσπασα» τη συλλογική νηστεία για λόγους υγείας και δεν έχω ακόμα κανένα εμφανές σημάδι εσωτερικής πληροφόρησης για αληθή Προσευχή, θα ανοίξω το θέμα από τη γνωστή σε μένα μέθοδο: Την κοινωνική… για την άνοδο στη γνωστή Κλίμακα…
Filed under: Α. Σαμαράς,Αλληλεγγύη,ΔΗΜΑΡ,Επίορκοι,Κυριακοδρόμιο,ΝΔ,Νηπτικά,ΠΑΣΟΚ,Τρόϊκα,Φθόγγοι και κραυγές,Ψυχασθενείς,Ψεύδη | 2 Σχόλια »
Σήμερα θα σημειώσω ποια κόμματα δεν θα ψηφίσω. Δεν θα κάνω ειδικές αναλύσεις. Απλά θα εκθέσω συνοπτικά το σκεπτικό μου. Δεν θα βάλω ιδεολογικούς όρους, αλλά πολιτικούς. Γιατί αν έβαζα μόνο ιδεολογικούς ίσως έφτανα στον απόλυτο σεχταρισμό: Το άκυρο ή την αποχή. Αλλά οι ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές στιγμές για το λαό και τη χώρα δεν το επιτρέπουν.
Οι 164 αποδέχτηκαν την μεταφυσική και άσαρκη «συγγνώμη» της εταιρείας για τις πολιτικές και οικονομικές τερατογενέσεις στην χώρα μας, ενώ αν ήσαν έστω και κατά τι σώοι θα ζητούσαν μια έμπρακτη στάση: Τη δημόσια παράδοση της λίστας Χριστοφοράκου – υιού, για να δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος» από τους υπηρέτες της ελλαδικής ελίτ (πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοητές, μάνατζερ…).