Ο Σταυρός των αναπήρων εκπαιδευτικών και ο Σκασμός των επιόρκων…

Οι μέρες που περνάμε έχουν μια διπλή, τουλάχιστον, δοκιμασία για τους έλληνες ορθοδόξους. Από τη μια βρισκόμαστε λίγο πιο μετά από το μέσο ακριβώς της Μεγάλης Σαρακοστής (ήδη υπερβήκαμε την σταυροπροσκυνηματική εβδομάδα και  περπατάμε την εβδομάδα του Μεγάλου Κανόνα). Από την άλλη, την Κυριακή που μας πέρασε, μέρα τιμής στον μέγιστο νηπτικό Ιωάννη το Σιναΐτη, η ευ-αγγελική περικοπή μας υπενθύμισε και τόνισε πως ξεπερνιέται η μέγγενη του πονηρού πάνω στα νέα παιδιά που στενάζουν: [«καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ»]*. Ποια Προσευχή και ποια όμως Νηστεία;

Δεν ανήκω προσωπικά, και το εξομολογούμε προκαταβολικά, ούτε στους νηπτικούς της Προσευχής (ακόμα το ψάχνω), ούτε στους μεγάλους νηστευτές. Επομένως ό,τι σημειώσω με αφορά πρωτίστως, αλλά οφείλω και να σημειώσω ότι με αφορά τόσο στο πλάτος τους, όσο και στη γνησιότητά τους. Και επειδή «έσπασα» τη συλλογική νηστεία για λόγους υγείας και δεν έχω ακόμα κανένα εμφανές σημάδι εσωτερικής πληροφόρησης για αληθή Προσευχή, θα ανοίξω το θέμα από τη γνωστή σε μένα μέθοδο: Την κοινωνική… για την άνοδο στη γνωστή Κλίμακα…

Για το τροϊκανό σχέδιο Π. Δ. αξιολόγησης εκπαιδευτικών: προσέγγιση 1η

Αντιγράφω από το συν-στολόγιο «ΙΧΝΗΛΑΣΙΕΣ*» τον παρακάτω σχολιασμό στο σχέδιο Π.Δ.** (ένα ακόμα…) για την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών σε εποχές μάλιστα καταλήστευσης των εργαζομένων, διάλυσης των δημόσιων αγαθών και εμπραγμάτως (14-01-2013) υποθήκευση της όλης χώρας… Στο τέλος θα καταθέσω και ένα απλό σχόλιο…

****

«Δεν ξέρω τι πάνε ακριβώς να κάνουν, αλλά φαντάζομαι ότι οι ίδιοι γνωρίζουν, αφού όπως διαβάζω στο άρθρο 2 “σκοπός της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι η βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου, προς όφελος των μαθητών και της κοινωνίας”. Εδώ η λέξη βελτίωση και όφελος σαν αυτονόητες αρχές, σαν αυτοδίκαιες αξίες, λες και δεν χρήζουν επιστημονικής υποστήριξης ή τουλάχιστον εννοιολογικής διασαφήνισης, οπότε τίθενται δίκην apriori καντιανών κατηγοριών ως βάση ενός συστήματος που διατείνεται ότι τις υπηρετεί, και ας μην μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς τις εννοεί. 

Δικαίωμα της εργασίας, δικαίωμα της απεργίας μα και ο τρικέφαλος Δούρειος ίππος

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση μα και υποκρισία από το να ομιλούν κυβερνώντες και τα δημοσιογραφικά τσιράκια τους στην Ελλάδα για «το ιερό δικαίωμα της εργασίας», όταν ήδη η πραγματική ανεργία περνά το 40% του ενεργού πληθυσμού, οι μισθοί των υπόλοιπων εργαζομένων έχουν μειωθεί βίαια κατά το 1/3 μέσα σε λιγότερο από 2,5 χρόνια, οι μικρομεσαίοι έχουν τα λουκέτα κάτω από το μαξιλάρι τους, οι περισσότεροι συνταξιούχοι υποφέρουν οι άρρωστοι και οι ανήμποροι βλέπουν την ανασφάλεια και το θάνατο μπροστά τους, η νεολαία ένα μαύρο πέπλο.

Η απεργία αποτελεί ένα κατακτημένο δικαίωμα με πολύ αίμα, αγώνες και αγωνίες των τελευταίων 150 ετών.

Τι ΔΕΝ φηψίζω στις ιστορικές εκλογές 17 Ιούνη 2012

Να ομολογήσω εξ αρχής ότι δεν είμαι σημαντικά ικανοποιημένος από κανένα πολιτικό σχηματισμό, παραμένω ακόμα κομματικά-οργανωτικά ανένταχτος, αλλά γνωρίζω ότι οφείλουμε να επιλέξουμε μέσα από το παλιό….  Το καινούριο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Το «νέο ΕΑΜ» ή κάπως έτσι. Για την πλήρη απελευθέρωση όχι μόνο από την Τρόικα και τις δανειακές συμβάσεις… Για πιο μακρυά… Την άποψή την έχω διατυπώσει πάρα πολλές φορές από την αρχή της πολλαπλής ελλαδικής και τώρα ευρωπαϊκής κρίσης του καπιταλιστικού δυτικού υποδείγματος.

Σήμερα θα σημειώσω ποια κόμματα δεν θα ψηφίσω. Δεν θα κάνω ειδικές αναλύσεις. Απλά θα εκθέσω συνοπτικά το σκεπτικό μου. Δεν θα βάλω ιδεολογικούς όρους, αλλά πολιτικούς. Γιατί αν έβαζα μόνο ιδεολογικούς ίσως έφτανα στον απόλυτο σεχταρισμό: Το άκυρο ή την αποχή. Αλλά οι ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές στιγμές για το λαό και τη χώρα δεν το επιτρέπουν.

Βλέπουμε, οργιζόμαστε, ηρεμούμε, νήπτουμε και ψηφίζουμε!

Η ανάσταση του ανθρώπου, η μουμιοποίηση της Siemens, η μαρτυρία του Δ. Χριστούλα και το πουλάρι της Παλαιστίνης…

Ασύνδετα φαίνονται εκ πρώτης όψεως τα τέσσερα ζητήματα του τίτλου. Δυο από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα: η ανήθικη πολιτική απαλλαγή από την εκτός κοινωνικής πραγματικότητας βουλή (164 βουλευτές από τη δεξαμενή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) της Siemens και η πολιτική αυτοκτονία του αγανακτισμένου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα έξω απ’ αυτήν…

Οι 164 αποδέχτηκαν την μεταφυσική και άσαρκη «συγγνώμη» της εταιρείας για τις πολιτικές και οικονομικές τερατογενέσεις στην χώρα μας, ενώ αν ήσαν έστω και κατά τι σώοι θα ζητούσαν μια έμπρακτη στάση: Τη δημόσια παράδοση της λίστας Χριστοφοράκου – υιού, για να δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος» από τους υπηρέτες της ελλαδικής ελίτ (πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοητές, μάνατζερ…).

Μοίρασμα μισθών, αγαθών και… 49 κατσικιών

Δεν βγαίνουνε, δε βγαίνουνε… στο σύνταγμα

Αυτή τη φορά δεν θα γράψω δικές μου σοφίες ή εκτιμήσεις. Αρκεί το παρακάτω απόσπασμα ελληνικής ταινίας της μετεμφυλιακής εποχής, εποχής που μοιραζόταν το… σχέδιο Μάρσαλ… Να ευχαριστήσω δημοσίως τον Αργύρη και το Σπύρο που μου το έστειλλαν…. Κάθε σύγκριση με την εποχή των μνημονίων είναι …. «ανιστόρητη»… Εάν φτάσετε μέχρι το τέλος της ανάρτησης θα καταλάβετε εάν είναι αλήθεια, χωρίς δάσκαλο, αστυνόμο και ιδιωτικό μάνατζερ…βεβαίως…*

Μοιράζοντας 49 κατσίκια….