Συναντήσεις, του Παν. Α. Μπ.

Συναντήσεις

 Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Θρηνώ και οδύρομαι,

όταν εννοήσω το σκότος το ισχυρό,

που κείται κάτω από χαλιά, χιλιοπατημένα,

αγορασμένα των πολλών, των δήθεν κανονικών.

Συνέχεια →

 

Ως μικρο-εξουσιαστές ας ανέβουμε στη συκομουριά των εκλογών…

Ως μικρο-εξουσιαστές ας ανέβουμε στη συκομουριά των εκλογών…

Τις ώρες που η ελπίδα έρχεται (όπως παρόμοια το 1974, 1981, 1993, 2009) στην Ελλάδα και την Ευρώπη, μένω πιό ήρεμος και πιο απαθής, όπως ο νέος Πρωθυπουργός μιας «δημοκρατικής» χώρας, που ευαγγελίζεται να «σώσει» την Ελλάδα, την Ευροζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση…

Αυτή τη φορά δεν θέλω να γράψω την ΔΕΝ θα φηφίσω ή ακόμη τι θα ψηφίσω, γιατί δεν έχει πλέον καμμιά σημασία. Έχει αποφασιστεί να αποκαθηλωθούν οι εξουσιαστές της τελευταίας εξηκονταετίας και κυρίως της τελευταίας «μνημονιακής» εξαετίας –καιρός ήταν- και ένας νέος «εξουσιαστής», πιο συλλογικός και πιο φρέσκος, φαίνεται ότι θα ανέλθει τα σκαλιά του «Μαξίμου»… χωρίς γραβάτα.

Η «ελπίδα έρχεται» λοιπόν –και καλώς να έλθει- όμως το όντως νέο θέλει πριν απ’ όλα όλους εμάς τους μικρο-εξουσιαστές και μερικούς αρχι-εξουσιαστές να κάνουμε τρεις βασικές κινήσεις, παίρνοντας αντίστοιχες αποφάσεις.

Ο ακάθαρτος προδρομικός κατάλογος, ο Ιησούς της ιστορίας και κάποιες μουρμούρες χριστιανών για το Νίκο Ρ.

Ο ακάθαρτος προδρομικός κατάλογος, ο Ιησούς της ιστορίας και κάποιες μουρμούρες χριστιανών για το Νίκο Ρ.

Τα Χριστούγεννα έχουν επιβληθεί στις μάζες του δυτικού κόσμου ως ευφρόσυνη γιορτή με απολύξεις σε «ρεβεγιόν», καταναλωτσμό, φιλανθρωπίες και οικογενειακά τραπέζια… Στη δύνη αυτού του παγκοσμιοποιημένου (με νεοκαπιταλιστικό φόντο) κόσμου φαίνεται να «χάνεται η μπάλα» σε πολλούς από μας, τους κάπως Ορθοδόξους, που ζούμε μέσα σ’ αυτόν. Το νόημα της του ταπεινού Λόγου σχεδόν αξαφανισμένο, το νόημα ένος ακάθαρτου κόσμου που προσλαμβάνεται εξοβεληστέο, η προσδοκία ενός νέου μέλλοντος που πάει να ριζώσει μέσα σ’ αυτή τη συγχισμένη, ταξική και δια-πολιτσμική «κοινωνία» φθαρμένη.

Μπορούμε να ψηλαφίσουμε κάποια απ’ αυτά τα νοήματα, εάν και μόνο εάν μπορούμε να δια-περάσουμε την σημερινή, με μια μακροσκελή μονότονη και περίεργη εισαγωγή-  ευαγγελική περικοπή του Ματθαίου, της «Βίβλου γενέσεως Ιησού Χριστού», που καταλήγει σε ένα κεντρικό κορμό και έναν ενδιαφέροντα επίλογο, γειώνοντάς την.

Ο Νίκος Ρωμανός στα σοκάκια του περιθωρίου και το Μεγάλο Δείπνο

Ο Νίκος Ρωμανός στα σοκάκια του περιθωρίου και το Μεγάλο Δείπνο

Μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας είναι απελπισμένη, φοβισμένη, ατομικά θυμωμένη μέχρι ακατάσχετης βωμολοχίας, συντηρητικοποιημένη και ανόητη. Το έδειξε με αφορμή την απεργία πείνας ενός μηνός του Νίκου Ρωμανού, και με τον τρόπο που αντιμετώπισε το αίτημά του για σχετική ελευθερία για τις σπουδές του στο ΑΤΕΙ Αθήνας. Πολιτικοί εκπρόσωποι αυτής της άποψης ο κάπως υπ. Δικαιοσύνης και πρώην δικαστικός, ο Σαμαράς, η ακροδεξιά  με τα εμπόδια και την μέχρι θανάτου «υπομονή» τους. Από την άλλη οι λαλίστατοι ακαδημαϊκοί, φιλόσοφοι, μεγαλοδημοσιογράφοι, και Ιεράρχες σιώπησαν ηχηρά και συνέννοχα πλην ελάχιστων εξαιρέσεων απλών ιερέων

Της καμπούρας η διάρρυξη…

Της καμπούρας η διάρρυξη…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Ο δρυοκολάπτης χωρίς βιασύνη

σκάβει το δέντρο τo ισχυρό,

να βρει την τροφή που η φύση του χρωστά.

Ο κροκόδειλος δεν χορταίνει το αίμα,

που η άλογη ζέβρα με γοργοσύνη

τον ποταμό της ζωής δεν  προσπερνά.

*****

Συνέχεια →

Από τον παραλυτικό μέχρι τον … εκ γενετής τυφλό: αναφορά στην Ε.Ε. της Κονσίτας

«Μετά οσίου όσιος έση, και μετά ανδρός αθώου αθώος έση,
και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση και μετά στρεβλού διαστρεψεις»
(Ψαλμός ΙΖ´)

Είχα αποφασίσει να κάνω μιαν σχετική ανάρτηση πριν λίγες μέρες, αλλά μια σειρά από εμπόδια με καθυστέρησαν. Πυρήνας της ανάρτησης θα ήταν η «Κυριακή του Παραλύτου» που πέρασε και αφορμή …η Κονσίτα. Οι μέρες κυλούσαν μεταξύ υποχρεώσεων και προβληματισμού και νάσου μετά μια ανάρτηση που μου χαρίστηκε στην Αποικία μας: Τελικά… 2 φύλα δεν είναι αρκετά…. [Ματίνα Αναγνωστοπούλου]. Η ανάρτηση ίσως σοκάρει πολλούς από μας, αλλά οφείλουμε να ξεπεράσουμε τα «εσκαμμένα» και ας ματώσουμε και λίγο. Χωρίς μάτωμα δεν υπερβαίνουμε τα τυπικά και το συντηρητισμό μας. Το όποιο τάλαντο της Χάρης ας μη το σιγουρέψουμε κάτω από το χώμα του «μη τα σκαλίζεις».

Υπάρχει και άλλο γεγονός αυτές τις μέρες. Είναι οι πολλαπλές εκλογικές «δημοκρατικές» διαδικασίες, με κορύφωση την αυριανή, που ίσως δείξει κάποιο ταρακούνημα των πολιτικών υδάτων της ελλαδικής και ευρωπαϊκής «κολυμβήθρας της Βησθεδά». Και όπως το στάσιμο νερό της τότε κολυμβήθρας ζωογονούσε η ταραχή ενός Αγγέλου, ας αναρωτηθούμε αν μια μερίδα από τους ευρωπαϊκούς λαούς μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο. Έστω και αν μόνο αυτοί που έχουν «άνθρωπο» (μπάρμπα στην Κορώνη ή συλλογικό υποκείμενο») γίνουν οι «πρώτοι» που θα προλάβουν να «ιαθούν» μέχρι νάρθη ο Ιησούς…

Η Κυριακή των Μυροφόρων και η γιορτή της Γυναίκας

Πάνε πολλές δεκάδες αιώνων όταν στην ανθρώπινη ιστορία κυριάρχησε το πατριαρχικό ανθρωπολογικό πρότυπο. Πριν απ’ αυτό, εξ όσων αποδεικνύουν οι ανθρωπολόγοι, κυριάρχησε η γυναίκα. Το σύστημα ήταν μητριαρχικό αφού στα τότε πρωτόλεια κοινόβια σ’ αυτήν σε πρώτο επίπεδο και στο κοινόβιο σε δεύτερο αναγνωρίζονταν τα παιδιά. Η αλλαγή των σχέσεων εργασίας, η κατά κανόνα μόνιμη κατοικία και οι γαμήλιες σχέσεις ανέτρεψαν το μητριαρχικό σύστημα χωρίς να οδηγήσουν σε σχέσεις ισοτιμίας. Ο ανδρικός πληθυσμός κατά κανόνα κυριάρχησε και ο γυναικείος βρέθηκε υπό την ανδρική και πατριαρχική κυριαρχία.

Πριν είκοσι αιώνες, όταν έκανε τομή ο Ιησούς στην ανθρώπινη ιστορία, η γυναίκα ήταν β΄ διαλογής ανθρώπινο όν. Και αν δεν κάνω λάθος όχι μόνο στους πολιτισμούς γύρω από τη Μεσόγειο. Ο Ιησούς ανέτρεψε θεολογικά και αυτό το κατεστημένο εξουσιαστικής δομής σε όλες τις φάσεις της ενανθρώπισής του:

Οι απαρχές της προόδου, τα βαρίδια της συντήρησης και η Κυριακή του …Ασώτου

Στη λεγόμενη νεωτερική εποχή ένα κοινωνικό και ιστορικό δίπολο που πλανιέται είναι αυτό μεταξύ συντήρησης και προόδου. Ειδικά στον προηγούμενο αιώνα η διαμάχη πήρε διαστάσεις σε όλα τα επίπεδα: ιστορικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά, θεολογικά, πολιτικά, κλπ.

Κορυφαίες εκδηλώσεις της προόδου  εντοπίζονται στις θετικές επιστήμες και στην τεχνολογία της,  στην εξέλιξη της κεφαλαιοκρατίας-καπιταλισμού στο δυτικό υπόδειγμα, αλλά και αυτή στην αναζήτηση ενός άλλου κοινωνικο-πολιτικού υποδείγματος…

Τοπικότητα, Εθνικότητα και Οικουμενικότητα κατά την Προϋπάντηση (Υπαπαντή) του Ιησού XC

Στις μέρες που πέρασαν, ανάμεσα σε πολλά γεγονότα, σημαδευτήκαμε ιδιαζόντως από δυο μικρά νησάκια στο Ανατολικό Αιγαίο. Το Ανατολικό Αιγαίο, από τότε που αποτελεί οιονεί σύνορο μεταξύ κρατών και όχι λίμνη μιας επικράτειας, στιγματίζεται από γεγονότα.

Νοτιοανατολικά του Αιγαίου πριν από 2000 χρόνια και κάτι ο σαράντα ημερών Ιησούς, πρωτότοκος γιος της Μαρίας, εφάρμοζε δια των γονέων του για άλλη μια φορά τον Ιουδαϊκό Νόμο, ώστε να τον υπερβεί. Η υπέρβασή του όμως αποτελεί και προσωπικό, μα και συλλογικό κατόρθωμα ομάδων, λαών και εθνών.

Σήμερα Κυριακή συμπίπτει (με το νέο ημερολόγιο) η γιορτή της Υπαπαντής (Προϋπάντησης) του Ιησού από τον πνευματοφόρο Συμεών* με την ελικοειδή Αναστάσιμη επιμονή των ορθοδόξων. Η έλλειψη υπέρβασης του Νόμου όμως σηματοδοτήθηκε καίρια:

Θεσμική αριστερά, θεσμική Εκκλησία και οι …10 λεπροί

«…Η αριστερά οφείλει να ερευνήσει αν θα γίνει η ίδια θρησκεία και θα χωρίσει τους πολίτες σε «ορθοδόξους» ή «αιρετικούς»

καλώντας τους σε ιδεολογικού τύπου συμπαράταξη, ή αν θα τους καλέσει στη βάση πολιτικών προταγμάτων και συμφωνίας

Η εκκλησία καλείται να δει αν θα είναι με την κοινωνία ή με την εξουσία – ή ελευθερία ή επιβολή: και τα δύο μαζί δεν γίνεται…» [1]

 

Πέρασαν αρκετές μέρες από τα αρχαιοελληνικά «Αργκουτσιάρια της Καστοριάς» [2], αλλά και από την «Κυριακή μετά τα Φώτα» της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στην ίδια περίοδο η εξαετής περίπου παγκόσμια, ευρωπαϊκή και ελλαδική καπιταλιστική (νεοφιλελεύθερη) κρίση ρευστοποιεί τα πάντα, όπου συλλογικότητες και θεσμοί ακολουθούν το ευαγγελικό: «έσονται οι πρώτοι έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι», αλλά όχι και για πολύ ακόμα. Και ήδη φτάσαμε σήμερα στην Κυριακή των «δέκα λεπρών»… [3].