Δεν βγαίνουνε, δε βγαίνουνε… στο σύνταγμα
Αυτή τη φορά δεν θα γράψω δικές μου σοφίες ή εκτιμήσεις. Αρκεί το παρακάτω απόσπασμα ελληνικής ταινίας της μετεμφυλιακής εποχής, εποχής που μοιραζόταν το… σχέδιο Μάρσαλ… Να ευχαριστήσω δημοσίως τον Αργύρη και το Σπύρο που μου το έστειλλαν…. Κάθε σύγκριση με την εποχή των μνημονίων είναι …. «ανιστόρητη»… Εάν φτάσετε μέχρι το τέλος της ανάρτησης θα καταλάβετε εάν είναι αλήθεια, χωρίς δάσκαλο, αστυνόμο και ιδιωτικό μάνατζερ…βεβαίως…*
Μοιράζοντας 49 κατσίκια….
ΠΗΓΗ: Μεταφορτώθηκε από το χρήστη daskalos98 την 23 Νοέ 2011
Απόσπασμα από την ταινία «Ήταν όλοι τους… κορόιδα!» του 1964. Σενάριο-σκηνοθεσία: Χρίστος Αποστόλου. Βρήκαμε την ταινία στο κανάλι του χρήστη TheSTASEOS (http://www.youtube.com/user/TheSTASEOS).
* «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου, που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι αυτή.
Επειδή έχω μια ηλικία που δε μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω ότι αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ), δε βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Παρέτο του Μιλάνου)»
Filed under: Έγκλήματα κατά της ανθρωπότητας,Αυτοκτονίες,Βίντεο,ΓΑΠ,Ιδι'οχειρα σημειώματα,Κυβέρνηση Παπαδήμου,Μεσαιωνικά,Μνημόνιο,Μοιράσματα,ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,Σχέδιο Μάρσαλ,Τρόϊκα,Ταινίες,Χιούμορ |
Το Μανιτάρι του Βουνού 
Η επιστολή της κόρης του αυτόχειρα:
Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής.
Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα.
Για κάποιους, για ΄΄ τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας΄΄, σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.
Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς. .. Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου.
Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες.
Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου ΄΄ To όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία..μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση΄΄.
Έμμυ Χριστούλα
ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 5 Απριλίου 2012, Εδώ