Με ένα φλογερό Δημήτρη Καζάκη, ένα συνετό Ηλία Γεωργαλή με ανησυχίες του λαού και της νεολαίας έκλεισε πολύ επιτυχημένα η εκδήλωση της Πρωτοβουλίας πολιτών Πάτρας στην πλατεία Γεωργίου.
Θέμα: Τρόικα-Κυβέρνηση: «Η ζωή μας δεν υποθηκεύεται! Από τις τοπικές κινήσεις στο Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο«. Δείτε την πρόσκληση στην εκδήλωση.
Η κύρια εκδήλωση έγινε στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης από τις 19.30 έως τις 21.30 σε μια κατάμεστη – και θερμή – αίθουσα, ενώ πολύς κόσμος έμεινε όρθιος!!! Άνοιξε την εκδήλωση μέλος της κίνησης. Ιδιαίτερη μνεία να κάνουμε ότι η άιθουσα κατακλείστηκε από όλα τα ρεύματα πολιτικής σκέψης. Από δημοκράτες πατριώτες, οργανωμένους ή όχι αριστερούς κάθε τάσης και σοβαρούς αναρχικούς.
► Ξεκίνησε με εισήγηση ο Ηλίας Γεωργαλής, ο οποίος πολύ επιτυχημένα φώτισε τέσσερις σημαντικές πτυχές:
Α) Φώτισε πλευρές του θεματικού ζητήματος της ενέργειας και από εκεί ξαναέθεσε το ζήτημα του ξεπεράσματος του μετανεωτερικού τρόπου φιλοσοφίας και πολιτικής με αφορμή την πολύπλευρη κρίση.
Β) Στο πως το τοπικό ζήτημα του λιμανιού του Αστακού συνδέθηκε με το θεματικό ζήτημα της ενέργειας (εργοστάσιο λιθάνθρακα ) που προσπάθησε η κυβέρνηση ΓΑΠ να στήσει με «επενδυτές» καταριανούς χωρίς τη θέλησή τους εκεί.
Γ) Πως δικτυώθηκαν με άλλες τέσσερες πόλεις και νίκησαν .
Δ) Πως μπορούμε με δικτυωτό τρόπο και μέσα από το τοπικές κινήσεις να φτάσουμε σε ένα Λαϊκό δημοκρατικό Μέτωπο.
► Ο Δημήτρης Καζάκης μίλησε στοχευμένα για του που πάει η πολιτική και οικονομική κατάσταση στη χώρα στο δρόμο για ξεπούλημα των πάντων, διάλυση των δημόσιων αγαθών και της ασφαλούς εργασίας, αλλά και την πορεία προτεκτορατοποίσης της χώρας που χρησιμοποιείται σαν το καναρίνι στα ορυχεία, στο δρόμο για επέκταση της πολιτικής τους σε όλη τη ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης.
– Ανέδειξε την ανάγκη παλλαϊκού δημοκρατικού μετώπου με λίγους κεντρικούς άξονες, ενώ η εμβάθυνση των ζητημάτων θα βρεθούν στην πορεία. Βασικά σημεία των αξόνων είναι;
– Στόχος του Μετώπου είναι το διώξιμο της Τρόικας, της κυβέρνησης και του κυρίαρχου πολιτικού προσωπικού με Μέτωπο εξουσίας στο ιστορικό παρόν.
– Απαραίτητη αρχή αποτελεί και η τιμωρία των ενόχων της διάλυσης των δικαιωμάτων και της χώρας.
– Η άρνηση του απεχθούς και επαχθούς χρέους που έρχεται από τον 19ο αιώνα είναι όρος απεξάρτησης από τους τοκογλύφους της παγκόσμιας και ντόπιας ελίτ.
– Η αναγκαία άμεση μονομερής έξοδος από την Ευρωζώνη και η στρατηγικής ρήξης με την ΕΕ.
– Η εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των βασικών τραπεζών με πρώτη της ιδιωτικής τράπεζας της Ελλάδας για χάραξη εθνικής νομισματικής πολιτικής
– Η ανάδυση, ανάπτυξη και στήριξη της πραγματικής αυτοδύναμης οικονομίας για εργασία για όλους.
– Η αναδιανομή του πλούτου στους εργαζόμενους
– Η αυτοοργάνωση του λαού σε τοπικό και εργασιακό επίπεδο με μορφές άμεσης δημοκρατίας.
– Οι συμμαχίες με άλλους λαούς με πραγματικό και όχι κοσμοπολίτικο διεθνισμό.
Στις ερωτήσεις ήταν καίριος και καυστικός μέχρι παρεξηγήσεως…
► Μέλος της Πρωτοβουλίας κάλεσε τους συμμετέχοντες να μείνουν στην πλατεία. Εκεί με απόφαση της γενικής συνέλευσης από προηγούμενες μέρεες καλέστηκε ο Δημήτρης Καζάκης μετά από μια μικρή εισήγηση να απαντ΄σηει σε ερωτήσεις. Η διαδικασία αυτή έφτασε μέχρι τις 01.00 τη νύχτα, ενώ η συνέλευση και τα πηγαδάκια συνεχίστηκαν μέχρι τις 3.00 τη νύκτα.
► Δείτε από τοπικό ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης τι κατέγραψε από τις θέσεις του στην πλατεία Γεωργίου:
Πιστοί στο ραντεβού τους οι Αγανακτισμένοι της Πάτρας – Με πούλμαν αύριο στην Αθήνα
Στην πλ. Γεωργίου χθες ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης
20:10 Πιστοί στο καθημερινό τους ραντεβού είναι οι Αγανακτισμένοι της Πάτρας οι οποίοι έχουν αρχίσει σιγά-σιγά να συγκεντρώνονται στην πλατεία Γεωργίου. Μέχρι στιγμής η προσέλευση του κόσμου είναι περιορισμένη ωστόσο αργότερα αναμένεται ο αριθμός των συγκεντρωμένων να αυξηθεί σημαντικά.
Στο μεταξύ Αγανακτισμένοι τόσο από την Πάτρα όσο και από την ευρύτερη περιοχή αναμένεται αύριο να μεταβούν στο Σύνταγμα όπου και θα πραγματοποιηθεί Πανελλαδική συγκέντρωση στο πλαίσιο αντίστοιχων κινητοποιήσεων που γίνονται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ανάμεσα στο πλήθος θα βρεθούν ιερείς και πιστοί από την Αιγιάλεια μετά από σχετική προτροπή του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου.
Στο μεταξύ στη λαϊκή συνέλευση πλατείας Γεωργίου της 3ης Ιουνίου, όπως αναφέρει το μπλογκ των Αγανακτισμένων patras-democracy.blogspot.com/, συμμετείχε και ο έγκριτος Έλληνας οικονομολόγος, κύριος Δημήτρης Καζάκης.
Ο κύριος Καζάκης δεν αρκέστηκε απλά στην ομιλία του, αλλά παρακολούθησε και συμμετείχε σε όλη τη Συνέλευση ως ένας εξ ημών, δηλαδή ως ένας Πολίτης που ανησυχεί για το μέλλον της χώρας και που συμμετέχει ενεργά σε τέτοιες αμεσοδημοκρατικές συζητήσεις.
Μέσω της τοποθέτησής του αλλά και του διαλόγου που αναπτύχθηκε με τον κόσμο, ο κύριος Καζάκης «ξεγύμνωσε» την Κυβέρνηση και το Σύστημα, παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία που σκόπιμα αποκρύπτει η κυβερνητική προπαγάνδα.
Παρακάτω ακολουθούν κάποια από τα βασικά σημεία των όσων είπε ο κύριος Καζάκης σχετικά με την οικονομία, την κοινωνία, αλλά και την προπαγάνδα που υφίσταται ο μέσος Έλληνας από τα ΜΜΕ και τα διάφορα παπαγαλάκια της Κυβέρνησης του Μνημονίου:
* Τα 21 δις έλλειμμα για τη λειτουργία του κράτους σε περίπτωση στάσης πληρωμών μπορούν να καλυφθούν με πολλούς τρόπους, μη επιζήμιους για το λαό. Ένας εξ αυτών είναι η 45% φορολόγηση των 48δις € που διέφυγαν στο εξωτερικό από την αρχή της Κρίσης.
* Ή φεύγουμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστρέφουμε σε εθνικό νόμισμα ή καταστρεφόμαστε! Είναι απλό το δίλημμα! Με το ευρώ και όντες μέσα στο Μνημόνιο είμαστε καταδικασμένοι να καταστραφούμε.
* Υπάρχουν πολλοί τρόποι άρνησης του Χρέους και χαρακτηρισμού του ως απεχθές. Ο πιο αποτελεσματικός ,όμως, είναι ο εξής: Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, αν ένας λαός καταρρίψει το πολιτικό του Σύστημα και δημιουργήσει νέο Σύνταγμα, τότε αυτομάτως διαγράφονται όλα τα χρέη του προηγούμενου Συστήματος.
* Η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου είναι ένα βήμα, όμως δεν αρκεί. Το βασικό είναι να γίνει ευρέως αντιληπτό πως το χρέος της Ελλάδας είναι απεχθές καθότι δεν ωφέλησε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
* Και μόνο η δουλοπαροικία που βιώνουμε μπορεί να αποδείξει πως το χρέος είναι απεχθές.
* Για την αποπληρωμή 20δις χρέους δανειστήκαμε συνολικά 490δις! Τα τοκοχρεολύσια είναι αυτά που έχουν γονατίσει την οικονομία μας. Πληρώνουμε κερατιάτικα τα τοκοχρεολύσια των αφεντάδων μας!
* Υπήρχε το εξής δίλημμα: ή θα πληρώναμε τα αδιανόητα τοκοχρεολύσια με άδικες θυσίες του λαού, ή θα προχωρούσαμε σε παύση εξωτερικών πληρωμών. Η Κυβέρνηση επέλεξε να κάνει το πρώτο για να ικανοποιήσει τους δανειστές-δυνάστες μας!
* Δεν υπάρχει κανένα θετικό στοιχείο αν μείνουμε στο Ευρώ. Η προπαγάνδα της Κυβέρνησης στηρίζεται στα αρνητικά του να αποχωρήσουμε από αυτό. Αυτό που δε λένε στον κόσμο είναι πως αν μείνουμε στο Ευρώ θα καταστραφούμε σίγουρα!
* Αν η έξοδος από το Ευρώ και η στάση εξωτερικών πληρωμών συνοδευτεί από δημοσιονομικές αλλαγές και παύση αγορών πολυεθνικών «σκουπιδιών»,τότε μπορούμε να διασώσουμε την οικονομία μας.
* Με ύφεση που αγγίζει το 6,8%-όπως υπολογίζω προσωπικά ότι ισχύει-και όχι 4,5% που λέγεται από την Κυβέρνηση ,δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας αν δεν κάνουμε παύση εξωτερικών πληρωμών.
* Μελέτη που παρουσιάστηκε το Νοέμβριο του 2010 στην τότε Υπουργό Οικονομίας , Λ. Κατσέλη, απεδείκνυε πως κατά μέσο όρο, όλα τα δημόσια έργα που παραχωρήθηκαν σε ιδιώτες στοίχισαν στο Κράτος 4 φορές περισσότερο από όσα θα στοίχιζαν αν τα κατασκεύαζε το ίδιο το κράτος, χωρίς ανάθεση.
* Για να βγούμε απ´την Κρίση χρειάζεται πολιτική βούληση. Οι αποφάσεις που παίρνονται από την παρούσα Κυβέρνηση ταιριάζουν σε υποταγμένους!
* Αυτό που οδηγεί στη χρεωκοπία δεν είναι ούτε το χρέος ούτε το έλλειμμα – είναι το χρέος που είναι εκφρασμένο σε ξένο νόμισμα. Αυτή τη στιγμή, ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό του χρέους μας είναι εκφρασμένο σε Ευρώ, γι’ αυτό και είμαστε αντιμέτωποι με τη χρεωκοπία. Αν είχαμε εθνικό νόμισμα και το χρέος μας ήταν εκφρασμένο σε αυτό ,θα μπορούσαμε να το διαχειριστούμε και να μην πτωχεύσουμε, όπως έχουμε κάνει και στο παρελθόν.
* Το 84% του χρέους είναι εκφρασμένο σε ομόλογα στο εξωτερικό και όποιος ξέρει στοιχειώδη οικονομικά γνωρίζει πως αυτό το χρέος δεν είναι ούτε ελέγξιμο ούτε διαχειρίσιμο.
* 60 χιλιάδες Έλληνες έχουν μαζεμένο πλούτο 1 τρις ευρώ! Αυτοί πότε θα φορολογηθούν επαρκώς;
* Το ΔΝΤ εκτιμά ότι μέχρι το 2015 θα καταρρεύσει το ελληνικό τραπεζικό Σύστημα. Είναι αυταπάτη ότι το ευρώ εγγυάται τις καταθέσεις σας, σας λένε ψέματα! Όπως επίσης ψέμα είναι αυτό που έχει πει ο Υπουργός Οικονομικών ,ότι δηλαδή η Τράπεζα της Ελλάδος θα καλύψει τις καταθέσεις σας. Αυτό δεν μπορεί και δεν πρόκειται να συμβεί! Μην εξαπατάστε.
* Η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα (Τράπεζα της Ελλάδος) δεν είναι κρατική. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ανήκει σε ιδιώτες. Είναι Α.Ε.
* Επίσης, η Τράπεζα της Ελλάδος ,η οποία φυλάσσει τον Ελληνικό Χρυσό, είναι υποχρεωμένη βάσει καταστατικού να εμφανίζει κάθε χρόνο κέρδη. Για να το επιτύχει αυτό διαχειρίζεται κατά το δοκούν τα αποθέματα χρυσού. Απόρροια αυτού είναι να έχουν απομείνει στις αποθήκες της μόλις 147,5 τόνοι χρυσού, από τους 400 τόνους που είχε συνολικά. Και πολύ αμφιβάλλω αν είναι και τόσοι, αφού ούτε η ίδια η Βουλή μπορεί να ελέγξει πόσος χρυσός υπάρχει στις αποθήκες της Τράπεζας!
* Η συνθήκη της Λισαβόνας ορίζει πως οι κρατικοί λειτουργοί, όπως οι διοικητές των Τραπεζών, έχουν ισόβια ασυλία και δεν μπορούν ποτέ να διωχθούν ποινικά για τις αποφάσεις τους.
* Όσον αφορά στη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί σχετικά με την υποτίμηση που θα υποστεί ένα νέο εθνικό νόμισμά μας σε περίπτωση εξόδου από το Ευρώ, μπορώ ως οικονομολόγος να διαβεβαιώσω πως οι υποτιμήσεις ενός νομίσματος δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να καταστρέψουν μια εθνική οικονομία. Αντιθέτως, έχει αποδειχθεί πολλάκις πως μια Οικονομία μπορεί να καταστραφεί με την υποτίμηση της εγχώριας παραγωγής και το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας, πράγμα το οποίο κάνει τώρα η σημερινή Κυβέρνηση. Συμπληρωματικά, να υπενθυμίσω πως αυτοί που διασπείρουν αυτούς τους φόβους τώρα είναι οι ίδιοι που υποτίμησαν τη δραχμή κατά 90% ώστε να μπούμε στο Ευρώ! Γιατί δε χρεοκοπήσαμε και τότε λοιπόν;
14.15 Ραντεβού στις 4 το απόγευμα στην πλατεία Γεωργίου δίνουν και σήμερα οι Αγανακτισμένοι, οι οποίοι δεν το βάζουν κάτω και καθημερινά πλέον πάνε πλατεία. Και το σημερινό ραντεβού στην Πάτρα θα είναι μετά μουσικής. Την ίδια ώρα δυναμικό παρών αναμένεται να δώσουν αύριο οι αγανακτισμένοι και στην Πάτρα, στο πλαίσιο του Πανευρωπαϊκού ραντεβού, ενώ χιλιάδες άτομα από όλη τη χώρα ετοιμάζονται να κατακλύσουν το Σύνταγμα, την Κυριακή στις 6 το απόγευμα.
Μάλιστα ναυλώνονται πλοία για το αυριανό ραντεβού στο Σύνταγμα και πληροφορίες θέλουν να συναντιούνται περισσότερα από 300.000 άτομα, από όλη την Ελλάδα.
10.14 Πάτρα: Έκαναν τη νύχτα μέρα οι Αγανακτισμένοι στην πλατεία
Μέχρι τις 3 τη νύχτα έμειναν στην πλατεία Γεωργίου της Πάτρας εκατοντάδες Αγανακτισμένοι υπό τους ήχους της μουσικής, ενώ έκαναν τη νύχτα μέρα με τις ανοικτές τους συνελεύσεις αλλά και με δραστηριότητες που περιείχαν ακόμη και… ζογκλερικά στον χώρο όπου έχουν στηθεί οι δέκα σκηνές των… μονίμων πλέον κατοίκων πλατείας. Άτομα νεαρής ηλικίας και φοιτητές ήταν η πλειοψηφία των συγκεντρωμένων, που έκαναν κυριολεκτικά τη νύχτα μέρα.
Σήμερα οι Αγανακτισμένοι – όπως ανακοίνωσαν χθες το βράδυ στην πλατεία- θα επισκεφθούν τις λαϊκές αγορές της Πάτρας, για να απευθύνουν πρόσκληση συμμετοχής στους πολίτες, ενώ στις 4 το απόγευμα δίνουν και πάλι ραντεβού για έναρξη της…βραδιάς απο τις πρώτες μεσημεριανές ώρες.
Παράλληλα, υπάρχει σε μόνιμη βάση το λεωφορείο στο πάνω μέρος της πλατείας, όπου εκεί έχουν αναρτηθεί σε κοινή θέα τα αιτήματα και τα συνθήματα των αγανακτισμένων πολιτών, αλλά και αποσπάσματα από ποιήματα μεγάλων ποιητών. Παράλληλα, συγκεντρώνονται υπογραφές για την ικανοποίησή τους.
Χθες μάλιστα, οι αγανακτισμένοι τοποθέτησαν στο πάνω μέρος της πλατείας καρναβαλικό άρμα που αναπαριστά τον Πάγκαλο και την Μέρκελ.
ΠΗΓΗ: 04-06-2011, http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/72673#mail_now
Filed under: ΓΑΠ,Δ. Καζάκης,Δ΄Ράϊχ,Ηλίας Γεωργαλής,Νέα κατοχή,Νέο ΕΑΜ,Πάτρα,Πατρίδα,Πλατείες,Τρόικα |
Το Μανιτάρι του Βουνού 
Kατά το ethnologic.blogspot.com
“το περασμένο Σάββατο 28-5-11, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Έδεσσα με κεντρικό ομιλητή τον γνωστό δημοσιογράφο και οικονομολόγο Δημήτρη Καζάκη (με τον οποίο, ας σημειωθεί, διαφωνώ σε αρκετά σημεία με τις θέσεις του και κυρίως με την ανυπαρξία ουσιαστικών και πειστικών προτάσεων), απαντώντας σε κάποια ερώτηση, ο ομιλητής κατήγγειλε ότι το κίνημα των «αγανακτισμένων»
οργανώθηκε από συγκεκριμένους κύκλους που φρόντισαν να το «μεταλαμπαδεύσουν» στην Ελλάδα και τώρα επιχειρείται ανάλογη κίνηση προς την Γαλλία και Ιταλία.»
Εγώ, προς το παρόν, παραμένω καζακιστής.
Γιατί κανένας άλλος δεν μου ‘δωσε να καταλάβω τι πάνω-κάτω γίνεται μέσα στους λαβύρινθους της τοπικής άλλα και της διεθνούς οικονομικής λεηλασίας.
@ δελφινάκι ΚΑΙ @ papailias
Προσωπικά βγάζω το καπέλο μου στον Καζάκη, παρά το μειονέκτημα υπερεκτίμησης που έχει – όπως συχνά οι ηγέτες . Γι αυτό το λόγο είναι αναγκαία η στήριξή μας και οι υποδέιξεις μας. Το ίδιο ισχύει για τον Ηλία Γεωργαλή που έθεσε μια σειρά ζητήματα ώστε το Μέτωπο που δημιουργείται να έχει βάθος και να μην είναιεύκολα αναλώσιμο από το «σύστημα»…
Ένα σημαντικό αντίδοτο είναι ο ρόλος των αμεσοδημοκρατικών δομών σε τοπικό, θεματικό και εργασιακό επίπεδο, η ανακλητότητα στελεχών και φυσικά οι δημοκρατικές δομές στο επίπεδο της όποιας φυσικής ηγεσίας.
Θα νικήσουμε!!!
Κατά τη γνώμη μου, την πιο επιτυχημένη απάντηση στα επιχειρήματα του Καζάκη περί Στάσης Πληρωμών – Έξοδο από το Ευρώ δίνονται από τον Γιώργο Καραμπελιά στο ακόλουθο κείμενο, και ειδικότερα στην παράγραφο με τίτλο
«Τρεις είναι οι κύριες προτάσεις που σήμερα προωθούνται.»
Δελφινάκι
ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡIΣΗ ;
Του Γιώργου Καραμπελιά
Μέσα σε τριάντα χρόνια, από το 1980 έως το 2010, η ελληνική οικονομία έγινε μια οικονομία «υπηρεσιών», και μάλιστα εμποροπαρασιτικού χαρακτήρα, και απώλεσε κάθε παραγωγικό χαρακτήρα. Η ένταξη στην Ε.Ε. λειτούργησε σαν ναρκωτικό που επιδείνωσε τα διαρθρωτικά μας προβλήματα και η κατάργηση της δραχμής και το πέρασμα στην Ευρωζώνη ήρθε να ολοκληρώσει τη διαδικασία, διότι έφερε την ελληνική οικονομία σε άμεσο ανταγωνισμό με χώρες υψηλότερης παραγωγικότητας και τεχνολογίας. Ωστόσο, αυτή η ένταξη πραγματοποιήθηκε και εν τέλει έγινε δεκτή από τον ελληνικό λαό, ως όπλο για να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα, που μετά την εισβολή στην Κύπρο άρχισε πλέον να εκδηλώνεται ανοικτά εναντίον της Ελλάδας. Όταν μάλιστα κατέρρευσε και το ανατολικό μπλοκ, με όλες τις καταλυτικές αρνητικές συνέπειες που είχε αυτή η κατάρρευση για τις χώρες των Βαλκανίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνταζε ως η μοναδική λύση, στον βαθμό που πρώτη προτεραιότητα των βαλκανικών χωρών ήταν η ένταξη στην Ε.Ε.
Έτσι η Ελλάδα βρισκόταν παγιδευμένη ανάμεσα στις απαιτήσεις μιας αυτόκεντρης,–ή σχετικά αυτόκεντρης– ανάπτυξης, που επέτασσε η οικονομική πραγματικότητα και οι ανάγκες της χώρας, και από την άλλη τις απαιτήσεις της πολιτικής πραγματικότητας μιας χώρας η οποία, πιεζόμενη από την τουρκική επιθετικότητα που εκδηλώνεται όλο και πιο ανοικτά μετά το 1974, κατέφευγε στην «παπική τιάρα» για να αποφύγει το «τουρκικό σαρίκι».
Με αυτά τα δεδομένα, η μόνη στρατηγική της χώρας θα ήταν η προώθηση επενδύσεων υψηλής τεχνολογίας, ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί στοιχειωδώς τους ΕΟΚικούς γίγαντες, η διοχέτευση όλων των ΕΟΚικών προγραμμάτων στην εκπαίδευση και την έρευνα, δηλαδή η παραγωγική και εκπαιδευτική αναβάθμιση της χώρας, η διατήρηση του τελευταίου εργαλείου μιας σχετικής οικονομικής αυτονομίας, δηλαδή του ελληνικού νομίσματος, της δραχμής, ως όπλου για τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας και προπαντός η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας στα Βαλκάνια, με τη σύσφιγξη των οικονομικών σχέσεων και όχι απλώς με τις αρπαχτές των τραπεζών και των διαφόρων παρασίτων.
Αντ’ αυτών, τα ΕΟΚικά προγράμματα φαγώθηκαν από τους ημετέρους του ΠΑΣΟΚ, της ανανεωτικής αριστεράς και των οικολόγων σε πανεπιστήμια, ΙΕΚ και άλλες απάτες «σεμιναρίων», η δε αγροτική παραγωγή έπαψε να ενισχύεται με επενδύσεις και έγινε απλώς επιδοτούμενη από τους μηχανισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Τέλος, η αθρόα μεταναστευτική εισροή ανειδίκευτου και φτηνού εργατικού δυναμικού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε πρωτοφανή επίπεδα για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, ήρθε να αποτελειώσει την ελληνική οικονομία, παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα. Διότι υποβάθμισε το τεχνολογικό επίπεδο της παραγωγής, η οποία στηρίχτηκε στα φτηνά χέρια και όχι στην παραγωγική αναβάθμιση και την επένδυση στην τεχνολογία, έδιωξε τους Έλληνες από τις κατασκευές, τη βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή και δημιούργησε ένα χαμηλής παραγωγικότητας «δουλοκτητικό μοντέλο παραγωγής». Και όλοι γνωρίζουμε από την ιστορία πως η «δουλοκτησία» εξαχρειώνει τους δουλοκτήτες και υποβαθμίζει το επίπεδο της παραγωγικότητας.
Και όμως, όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν με αυτό το μοντέλο, που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρξαμε –για όσους το θυμούνται– οι μόνοι που το καταγγείλαμε με βάση και την οικονομική λογική. Και υπήρξε μια τέτοια ηχηρή σιωπή, διότι η αθρόα είσοδος φτηνών εργατικών χεριών επέτρεψε την πτώση του πληθωρισμού, επειδή έπεσε το κόστος της εργασίας, ενώ ανέβασε πρόσκαιρα τα εισοδήματα και την κοινωνική θέση των Ελλήνων εργαζομένων.
Έτσι τα παρασιτικά χαρακτηριστικά έγιναν ακόμα πιο έντονα. Οι επενδύσεις κατευθύνονταν μόνο σε δρόμους και «μεγάλα έργα», διευκολύνοντας την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και του παρασιτικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα οι εισαγωγές να διευρυνθούν και οι εξαγωγές να μείνουν στάσιμες. Χρηματιστήριο, Καγιέν και ολυμπιακοί αγώνες έμοιαζε να είναι το νέο όνειρο της Ελλάδας. Και μέσα στη σύγχυση, η κυβέρνηση Σημίτη έβαλε την τελευταία πινελιά στην παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας, την είσοδο στη Νομισματική Ένωση και την καθιέρωση του ευρώ, και μάλιστα με σχετικά υψηλή ισοτιμία – ένα ευρώ προς 340 δραχμές.
Έτσι το ΑΕΠ της Ελλάδας εμφανίστηκε να κάνει ένα άλμα προς τα πάνω, αλλά στην πραγματικότητα ενισχύθηκε η ακρίβεια και διευκολύνθηκε ο δανεισμός και οι εισαγωγές, ενώ έγιναν ακόμα πιο δύσκολες οι εξαγωγές! Επιπλέον, η πλασματική άνοδος του ΑΕΠ επέτρεπε ακόμα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα και άνοδο του χρέους, μιας και η Ελλάδα εμφανίστηκε να τα μειώνει δήθεν ως ποσοστό του ΑΕΠ!
Όταν λοιπόν ήρθε η παγκόσμια κρίση, η οποία σηματοδοτεί τη μεταφορά του οικονομικού επικέντρου από τη Δύση στην Ανατολή, η Ελλάδα βρέθηκε εντελώς ανυπεράσπιστη και απροετοίμαστη, σε απελπιστική θέση, ενώ οι τομείς στους οποίους στηριζόταν, η ναυτιλία και ο τουρισμός, μπήκαν σε κρίση.
Μπροστά στην κατάρρευση
Άρχισε λοιπόν η γενικευμένη αποδόμηση ενός μοντέλου, που επιδεινώθηκε δραματικά από την πολιτική διαχείριση, τόσο του τελευταίου χρόνου της καραμανλικής διακυβέρνησης, όσο και, κυρίως, των ανίκανων μάγων της κατοχικής κυβέρνησης.
Εισερχόμεθα λοιπόν σε μια σαρωτική και παρατεταμένη κρίση του παρασιτικού μοντέλου που οικοδομήθηκε στη μεταπολίτευση. Μια κρίση που, δυστυχώς, θα την πληρώσουν βαρύτερα απ’ όλους τα ίδια τα λαϊκά στρώματα.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι ποια πρόταση μπορεί να διαμορφωθεί σήμερα για την αντιμετώπιση της κρίσης και ποια είναι η προσφορότερη για την εθνική οικονομία και τα λαϊκά στρώματα, συνυπολογίζοντας πάντα τα γενικότερα πολιτικά και γεωπολιτικά προβλήματα της χώρας.
Τρεις είναι οι κύριες προτάσεις που σήμερα προωθούνται.
Η πρώτη είναι εκείνη της συμμόρφωσης στις επιταγές του μνημονίου, την οποία προωθεί ολόκληρο το σύστημα της υποτέλειας και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού. Είναι η πρόταση των λαμόγιων, των κατόχων ομολόγων, των διανοουμένων υπηρεσίας, των πρακτόρων ξένων δυνάμεων.
Η δεύτερη είναι η πρόταση της άρνησης του χρέους, παράλληλα ή ταυτόχρονα με την έξοδο από την ΟΝΕ και πιθανότατα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει τη δυνατότητα διαμόρφωσης σχετικά αυτόνομης οικονομικής πολιτικής. Αυτή η πρόταση στηρίζεται στη λογική του ΚΚΕ και διαφόρων αριστερίστικων ομάδων, ενώ την τελευταία περίοδο συναντά την επιδοκιμασία ενός μεγάλου αριθμού πολιτών, ιδιαίτερα από τα πληγόμενα μεσαία στρώματα, που μόλις εγκατέλειψαν τον καναπέ τους και που φαντάζονται πως με τη στάση πληρωμών θα επιστρέψουν ως διά μαγείας στην προηγούμενη κατάσταση.
Και η τρίτη, η μαζικότερη στην ουσία, η οποία και εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία ενός λαού με υψηλή υπευθυνότητα, είναι εκείνη που υποστηρίζει την απόρριψη του μνημονίου, ακόμα και με δημοψήφισμα, την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, έτσι ώστε και να μειωθεί το συνολικό ποσό του με επιμήκυνση και κούρεμα, ώστε αυτή να γίνει λιγότερο επαχθής, τέλος την άρνηση της επιβολής νέων επαχθών βαρών στις πλάτες του ελληνικού λαού.
Ανάμεσα στις τρεις αυτές κατευθύνσεις υπάρχουν και άλλες ενδιάμεσες ή ημιτελείς προτάσεις. Έτσι η Νέα Δημοκρατία μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, χωρίς όμως ανοικτή προσχώρηση στην άποψη της αναδιάρθρωσης, ενώ τέλος κάποιοι υποστηρίζουν την άρνηση του χρέους ως προϋπόθεση για την αναδιαπραγμάτευσή του.
Προφανώς η πρώτη άποψη δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση. Την ακούμε μήνες από την κυβέρνηση, τα κανάλια, την Καθημερινή, το Βήμα κ.λπ. και από όλων των ειδών τις γραφίδες, από τον Παπαχελά έως τον Παπαναγιώτου. Προσφάτως και από εκείνη του Χρ. Γιανναρά, ο οποίος υπερθεματίζοντας μας καλεί να παραδώσουμε ολοκληρωτικά την εξουσία και το κράτος στους ξένους και εμείς να αρκεστούμε στον «πολιτισμό» (Βλέπε Καθημερινή 5 Ιουνίου 2011).
Η αδυναμία της δεύτερης άποψης έγκειται στα εξής τρία σημεία:
Πρώτον, προϋποθέτει –ή θεωρεί δυνατή την εμφάνισή τους– την ύπαρξη πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ικανών να φέρουν εις πέρας μία ολοκληρωτική ρήξη με τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα… Δεν υπάρχουν ούτε οι πολιτικές ούτε οι κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμπαραταχθούν με μία τέτοια στρατηγική και οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σχετικά σύντομα και τα αντίστοιχα πολιτικά υποκείμενα. Η ελληνική κοινωνία έχει παρασιτοποιηθεί σε βάθος, δεν διαθέτει πλέον εγχώρια εργατική τάξη και ο μετασχηματισμός της είναι θέμα μιας σχετικά μεγάλης διάρκειας. Κατά συνέπεια, αν υποθέταμε πως θα ακολουθούνταν μια στρατηγική άμεσης ρήξης με το παγκόσμιο σύστημα, οι δυνάμεις αυτής της ρήξης θα ήταν μειοψηφικές κοινωνικά και θα προκαλούσαν, πιθανότατα, τα αντίθετα αποτελέσματα.
Δεύτερον, η πιθανότητα της χρεοκοπίας και η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ και την ΕΕ προωθείται από την αρχή της κρίσης από ένα μέρος του γερμανικού και αγγλοσαξονικού κεφαλαίου. Η πτώχευση και η παύση πληρωμών είναι μια υπαρκτή πιθανότητα που θα επιβληθεί στην Ελλάδα και θα προκαλέσει μια εκτεταμένη εκπτώχευση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι, όσο καταστροφική υπήρξε η ένταξή μας στην ΟΝΕ, το ίδιο καταστροφική θα είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η εκδίωξη μας από αυτήν. Η πιθανή έξοδος μας από την ΟΝΕ πρέπει να πραγματοποιηθεί σε άλλες συνθήκες αν είναι μεμονωμένη, ή σε περίπτωση γενικευμένης κρίσης του ευρώ.
Σε περίπτωση πτώχευσης θα ακολουθήσει μια σαρωτική κρίση αποκαλυψιακών διαστάσεων και τότε όντως θα καταστεί δυνατή η διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα επιχειρήσουν άμεσα μια διαφορετική πορεία για τη χώρα. Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι τέτοιο συνέβη στην Ελλάδα με τον πόλεμο και την Κατοχή. Η Κατοχή κατέστρεψε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και τα οδήγησε σε προσχώρηση στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Όμως, κανείς δεν σκέφτηκε να προκαλέσει… τον πόλεμο και την Κατοχή, για να ακολουθήσει…. η επανάσταση!
Τρίτον, η λύση της άρνησης του χρέους, ενώ εμφανίζεται ως μία λύση που αρνείται την κηδεμονία των ξένων και διεκδικεί την «εθνική ανεξαρτησία», στην πραγματικότητα υποτιμά τα εθνικά ζητήματα και κινδυνεύει να οδηγήσει σε καταστροφή! Διότι η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας και του νεοθωμανισμού, με ανοικτά μέτωπα στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη και τα Σκόπια, και οποιαδήποτε έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή και η εκδίωξή της από την ΟΝΕ θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τη διεθνή θέση της και θα πολλαπλασιάσει τους κινδύνους τελεσίδικων απωλειών και περαιτέρω εθνικής συρρίκνωσης. Η εθνική μας ανεξαρτησία δεν απειλείται μόνο από το ΔΝΤ και την Κομισιόν, αλλά και από την Ανατολή. Όποιος ξεχνάει αυτή την αποφασιστική παράμετρο, κινδυνεύει να αποφύγει τη Σκύλλα για να πέσει στη Χάρυβδη.
Και μια τέτοια άποψη, μέσα στην ευκολία της, δεν διακινείται μόνο σε χώρους που αρνούνται τη σημασία των εθνικών ζητημάτων και τον κίνδυνο του νεοθωμανισμού, αλλά συμπαρασύρει συχνά και δυνάμεις που θεωρητικά έχουν περισσότερο πατριωτική στάση. Αναβαθμίζοντας ως κύριο ζήτημα την «ταξική πάλη», χάνουν από τα μάτια τους την κύρια αντίθεση. Και η κύρια αντίθεση στη σημερινή Ελλάδα είναι η εθνική αντίθεση, από την οποία εξαρτάται άμεσα και η «ταξική πάλη». Κατά συνέπεια, είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις όλα τα ζητήματα κάτω από αυτό το πρίσμα.
Με αποφασιστικότητα και σχέδιο
Εν κατακλείδι λοιπόν, συντασσόμαστε με μια άποψη που στηρίζεται στους εξής άξονες:
Α. Απόρριψη του μνημονίου ως καταστροφικού και αντισυνταγματικού.
Β. Επιμήκυνση και αναδιάρθρωση του χρέους, χωρίς μέτρα εναντίον των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αντίθετα με μέτρα τόνωσης της λαϊκής ζήτησης και σύλληψης της φοροδιαφυγής των ημετέρων και των λαμόγιων.
Γ. Άμεση εκμετάλλευση δυνατοτήτων χρηματοδότησης από νέες πηγές, όπως η Κίνα, η Ρωσία και άλλες χώρες, χρησιμοποιώντας και το όπλο της ανακήρυξης της ΑΟΖ και της χρήσης των πιθανών αποθεμάτων πετρελαίου ή φυσικού αερίου.
Δ. Στη συνέχεια, στον βαθμό που αποκτήσουμε μεγαλύτερη δυνατότητα ελέγχου των κινήσεών μας, θα μπορέσουμε να δούμε ρεαλιστικά και υπεύθυνα τη δυνατότητα μιας αυτόκεντρης οικονομικής πορείας, ακόμα και εξόδου από το ευρώ, και την οικοδόμηση ενός περιφερειακού βαλκανικού οικονομικού πόλου, σε βάθος χρόνου, αναπτύσσοντας τις σχέσεις με την Ανατολική Ευρώπη κατ’ εξοχήν.
Μια τέτοια πρόταση προϋποθέτει μία στρατηγική βαθμιαίας ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας, έτσι ώστε να ανατραπεί το παρασιτικό μεταπρατικό μοντέλο, χωρίς ταυτόχρονα να βρεθούμε εντελώς ξεκρέμαστοι και απομονωμένοι.
` Και, πράγματι, το κεντρικό αίτημα που έχει αναδειχτεί από αυτή την κρίση δεν είναι η ανέφικτη πλέον επιστροφή στο παρελθόν, αλλά η αλλαγή του παραγωγικού και θεσμικού μοντέλου της Ελλάδας. Ένα μοντέλο στηριγμένο στα δανεικά, την υπερχρέωση, την υπερκατανάλωση των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων, τις πισίνες και τα 4Χ4 δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να επιστρέψει στο εσωτερικό της, για να αντλήσει τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες. Και όσοι προωθούν τον εύκολο ψευδοεπαναστατισμό της άμεσης «στάσης πληρωμών» και φαντάζονται πως αρκεί να χαϊδεύουν τ’ αυτιά των Ελλήνων με απάτες και αυταπάτες, προσφέρουν τη χειρότερη υπηρεσία στον τόπο τους και σε όσους τους ακούν.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια αυθεντική επανάσταση. Μια επανάσταση που θα ανατρέψει το σημερινό παρασιτικό μοντέλο. Κατά κάποιο τρόπο, η κρίση έχει κάνει τη μισή δουλειά. Η Ελλάδα που γνωρίσαμε δεν θα επιστρέψει ποτέ πλέον. Το ερώτημα που έχουμε τώρα να απαντήσουμε είναι εάν θα βαδίσουμε προς την ολοκλήρωση μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής, ή αν αντίθετα θα μετατρέψουμε αυτή τη σαρωτική κρίση σε αφετηρία μιας αναγεννητικής προσπάθειας. Και γι’ αυτό χρειάζεται θάρρος, αποφασιστικότητα και μυαλό.
@ delfinaki
Κατά τον Δημήτρη Καζάκη οι ψευδαισθήσεις της λύσης της «αναδιάρθρωσης» δεν είναι μόνο λάθος εναλλακτικής πολιτικής, αλλά και επικίδυνες για το λαό και τη Χώρα «ονειρώξεις» μέσα στο σ΄συτημα της ευρωζώνης:
Θα γλυτώσει την επίσημη πτώχευση η Ελλάδα; Μέρος Ι Του Δημήτρη Καζάκη
και Θα γλυτώσει την επίσημη πτώχευση η Ελλάδα; Μέρος Ι Του Δημήτρη Καζάκη
Nομίζω ότι πρέπει να γίνει σαφές ότι ο Καραμπελιάς δεν μιλάει για αναδιαπραγμάτευση – αναδιάρθρωση με τον τρόπο που το λέει μια μερίδα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ή ο Σαμαράς, αλλά συγκεκριμένα αναφέρεται σε ένα σημείο του κειμένου του σε :
1)». Επιμήκυνση και αναδιάρθρωση του χρέους, χωρίς μέτρα εναντίον των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αντίθετα με μέτρα τόνωσης της λαϊκής ζήτησης και σύλληψης της φοροδιαφυγής των ημετέρων και των λαμόγιων.»
ενώ σε άλλο σημείο αναφέρεται σε:
2)»απόρριψη του μνημονίου, ακόμα και με δημοψήφισμα, την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, έτσι ώστε και να μειωθεί το συνολικό ποσό του με επιμήκυνση και κούρεμα, ώστε αυτή να γίνει λιγότερο επαχθής, τέλος την άρνηση της επιβολής νέων επαχθών βαρών στις πλάτες του ελληνικού λαού.»
Η μόνη έλλειψη του κειμένου, είναι πως δεν αναπτύσσει λεπτομερειακά ΠΟΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΝΑ «ΚΟΥΡΕΥΤΕΙ», το οποίο αναμφισβήτητα είναι το ΕΠΑΧΘΕΣ μέρος του χρέους, το οποίο πρέπει το ταχύτερο να ανακαλυφθεί με τη δημιουργία ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΙΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (προφανώς υπό το διάδοχο της καταρρέουσας μεταπολιτευτικής ρεμούλας καθεστώς,) το οποίο είναι προϋπόθεση πέραν της ανακάλυψης του συγκεκιμένου τμήματος του χρέους που θα έχουμε, ρεαλιστικότατα, κάθε νομιμοποίηση να διεκδικήσουμε ως επαθαχθές (τα πανωτόκια, τα τμήματα των δανείων που δόθηκαν όχι για έργα ή μισθούς του Ελληνικού Δημοσίου, αλλά για προμήθειες που παραγγέλθηκαν και πληρώθηκαν στο ίδιο κεφάλαιο που μας έδωσε το δάνειο.
Η απουσία ανάπτυξης αυτής της «λεπτομέρειας» δεν πιστεύω ότι γίνεται σκοπίμως, αφού κι ο ίδιος έχει υπογράψει το αίτημα για διενέργεια λογιστικού ελέγχου.
Πέραν τούτου, νομίζω ότι είναι σημαντικό να προσεχθούν οι έλλειψη κοινωνικών – ταξικών προϋποθέσεων για την πήρη άρνηση του χρέους που θέτει, και οι συναφείς κίνδυνοι
Έχασα τον ειρμό της σκέψης μου λόγω ατασταλιών της δίχρονης κόρης μου.
Επαναλαμβάνω με πιο κατανοητό τρόπο τις τελευταίες παραγράφους.
Η μόνη έλλειψη του κειμένου, είναι πως δεν αναπτύσσει λεπτομερειακά ΠΟΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΝΑ “ΚΟΥΡΕΥΤΕΙ”, το οποίο αναμφισβήτητα είναι το ΕΠΑΧΘΕΣ μέρος του χρέους, το οποίο πρέπει το ταχύτερο να ανακαλυφθεί με τη δημιουργία ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΙΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (προφανώς υπό το διάδοχο της καταρρέουσας μεταπολιτευτικής ρεμούλας καθεστώς,) το οποίο είναι προϋπόθεση πέραν της ανακάλυψης του συγκεκιμένου τμήματος του χρέους που μπορούμε, ρεαλιστικότατα, να αρνηθούμε ως επαχθές (ιδίως για δάνεια που δόθηκαν, όχι για έργα ή μισθούς του ελληνικού δημοσίου, αλλά για προμήθειες-αγορές από το ίδιο κεφάλαιο που χωρήγησε το δάνειο, αλλά και πανωτόκια, κλπ)
,
.
Η απουσία ανάπτυξης αυτής της “λεπτομέρειας” δεν πιστεύω ότι γίνεται σκοπίμως, αφού κι ο ίδιος έχει υπογράψει το αίτημα για διενέργεια λογιστικού ελέγχου.
Πέραν τούτου, νομίζω ότι είναι σημαντικό να προσεχθούν οι έλλειψη κοινωνικών – ταξικών προϋποθέσεων για την πλήρη άρνηση του χρέους που θέτει, και οι συναφείς κίνδυνοι
@delfinaki
Τραγικό στο σύνολό του το κείμενο που επισύναψες, πραγματικά αυτός που το γραψε είναι στην καλύτερη περίπτωση παντελώς αδαής και στην χειρότερη γράφει αυτά που του χουν πει.
Π.χ.
—-
Τρίτον, η λύση της άρνησης του χρέους, ενώ εμφανίζεται ως μία λύση που αρνείται την κηδεμονία των ξένων και διεκδικεί την «εθνική ανεξαρτησία», στην πραγματικότητα υποτιμά τα εθνικά ζητήματα και κινδυνεύει να οδηγήσει σε καταστροφή!
—–
Το αστείο είναι ότι η Ελλάδα ΤΟ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ !!! Με το Βέλγιο. Και δεν έγινε απολύτως τίποτα. Το έχει κάνει 4 φορές και η Γερμανία.
Μέγιστες χαζομάρες δηλαδή μας λέει ο κύριος αυτός και αυτό είναι μόνο ένα δείγμα.
Θα πρότεινα πριν διαβάσετε και πιστέψετε ότι βλακεία δείτε, να κάνετε την ερευνά σας πριν. Και κυρίως πριν σπεύσετε να υποστηρίξετε άκρατες ηλιθιότητες.
Αυτό μας έλειπε τώρα άτομα που δεν έχουν ιδέα ούτε τι είναι ένα τραπεζικό σύστημα, να μας λένε αν γίνεται διαγραφή του χρέους ή όχι. Ας ψάξει ο κύριος τη διεθνή βιβλιογραφία και ας μας πει μετά.
Και ας μας πει, για την αναδιάρθρωση του χρέους που λέει ως αίτημα. Η Αργεντινή μήπως πτώχευσε πάνω στην αναδιάρθρωση ? Και μάλιστα με selective default ?
Ένα κάρο ανοησίες και κάθεστε και τα ακούτε, έλεος..