Η Παναγιά της Κέρτεζης ως ΜτΒ γιόρτασε μετά σαράντα χρόνια…

Όταν στην Παναγιά της Κέρτεζης – ομώνυμος λόφος, αφού εκεί υπήρχε σκήτη στο όνομα της Παναγιάς – κτίστηκε το ομώνυμο ξωκκλήσι ήμουν μικρό παιδί. Έχασα τότε για λόγους υγείας τη πρώτη και δεύτερη (μοναδικές) Λειτουργία.

Έκτοτε μια σειρά συγκυριών το άφησαν μόνο σε προσκυνητές και … κατσίκες. Πέρσι αιφνιδιαστικά έγινε μια Θ. Λειτουργία σε τυχαία μέρα, αλλά φέτος με κάθε εκκλησιολογική απλότητα λειτουργήθηκε από δεκάδες χριστιανούς κάθε ηλικίας στα εννιάμερα της Παναγίας (απόδοση της Κοίμησης της Παναγιάς).

Πολλά παιδιά – ντόπια και μη – και μερικοί γέροντες (3 άνω των 80) ανέβηκαν κυριολεκτικά με τα πόδια τα 5 δύσκολα χιλιόμετρα περνώντας μέσα από το πανέμορφο καστανόδασος.

Την παραμονή μια δεκάδα με μπροστάρη τον εργάτη παπα-Ανδρέα ανεβήκαμε για προετοιμασία. Κουβαλήσαμε με το γερο-γάιδαρο του Μήτσου την καμπάνα, ενώ οι άλλοι με τα χέρια εργαλεία και λοιπά σύνεργα.

Και ενώ ο παπα Ανδρέας έβαφε και καθάριζε στο εσωτερικό του ναϊδρίου (δεν χωρά πάνω από 6-7 νοματαίους) ο Μιχάλης με την παρέα του καθαρίσανε απέξω και κατόπιν στήσανε το μικρό διπλό καμπαναριό.

Και ενώ ο    γερο-γάιδαρος ξαπόσταινε στην κορυφή τσιμπολογώντας,

οι Μιχάλης-Άγγελος-Πέτρος-Πάνος στήσανε το καμπαναριό και σήμανε εν είδει εσπερινού.

Την άλλη μέρα, πουρνό-πουρνό και με βοριά, ο γάιδαρος φορτωμένος τα εκκλησιαστικά (μεγάλη ευλογία αυτό το ζώο…) και οι υπόλοιποι άρτους, την απλή περιφερόμενη  μικροφωνική της ενορίας, νερά, γλυκά και πορτοκαλάδες φτάσαμε κατά κύματα.

Εκτός από τα παιδιά (υπολόγισα καμιά τριανταριά), την παράσταση έκλεψαν οι ογδοντάρηδες μπάρμπα Σπύρος Π. (83), μπάρμπα Σωτήρης Γ. (81), μπάρμπα Θόδωρος Χ. (81).

Ο φίλος Πάνος σήμανε τον Αδάμ τόσο στο ξεκίνημα, όσο και στις καταβασίες και τη δοξολογία, ενώ οι λαϊκοί ψάλτες Μίμης Ν., Αντώνης Μ. (συντ. δάσκαλοι), Γιώργης Λ. (συντ. ΔΕΗ) και η Μαρία (μοναδική γυναίκα ψάλτρια) κελαηδούσαν…

έστελναν από ψηλά τους ύμνους και στους Κερτεζίτες, που δεν κατάφεραν να ανηφορίσουν, αλλά και στους λίγους Καλλιφωνίτες, Λαγοβουνιώτες και Κραστικιώτες του τέως Δήμου Καλλιφωνίας (αρχές του 20^ου αιώνα, όταν οι κάμποι έσφυζαν από ζωή και ιδρώτα…).

Ο Άγγελος έκοψε και μοίρασε τους άρτους, τα παιδιά πήραν γλυκίσματα και πορτοκαλάδες, αφού πρώτα κοινώνισαν οι «ετοιμασμένοι» και πήρε το αντίδωρο όλο το εκκλησίασμα, η επιστροφή μας βρήκε χωρίς βοριά και με ήλιο που ανέβαζε θερμοκρασία και με ευλογίες περίσσειες…

Στην κορφή λοιπόν της Παναγιάς πάλι το εκκλησιαστικό συλλογικό υποκείμενο πήρε σάρκα και οστά, φωτισμένο στο κατά δύναμη για να παίξει τον εκκλησιαστικό – προσωπικό και πολιτικο-κοινωνικό ρόλο του, στη χειρότερη ιστορική στιγμή της μεταπολίτευσης: Στη ιστορική στιγμή που δια χειρών της ηγεσίας του πολιτικού συστήματος παραχωρήθηκε ο λαός και η χώρα στα άνομα διεθνή και ντόπια συμφέροντα, ώστε να ξεπεράσει ο χρηματωπιστωτικός και πληροφοριακός καπιταλισμός τη δική του κρίση. Όμως στα δύσκολα θα τα βρούμε και ας ευχηθούμε η Παναγιά να μας οδηγήσει έξω και απ’ αυτή την κατοχή μαζί με όσους (λαούς) έχουμε κοινή μοίρα…