Η φωνή του και ελληνόφωνα Αφγανού Nasim από την Πάτρα

«Εμείς οι άνθρωποι που μένουμε στον καταυλισμό είμαστε πρόσφυγες από το Αφγανιστάν. Ερχόμαστε από μια μακρινή χώρα όπου εδώ και τρεις δεκαετίες γίνεται πόλεμος…. Επιβιώνουμε σε αυτόν τον καταυλισμό ελπίζοντας να βρούμε μια ευκαιρία να φύγουμε από την Ελλάδα βάζοντας για ακόμα μια φορά τη ζωή μας σε κίνδυνο. Φεύγουμε από την Ελλάδα γιατί δεν μας αναγνωρίζει ως πρόσφυγες και δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα μας. Δεν μας δίνει ανθρωπιστικό ούτε πολιτικό άσυλο για να μπορέσουμε να μείνουμε στην Ελλάδα. Αντίθετα μας κλείνει στις φυλακές, στα κρατητήρια και στα στρατόπεδα…».

Οι αφγανοί πρόσφυγες από τον καταυλισμό της Πάτρας

Μ’ αυτή τη φωνή, ο και ελληνόφωνος Nasim, μας καλεί πολύ πριν το Πάσχα να σκεφτούμε και το Γολγοθά αυτών των απόκληρων της σύγχρονης ιστορίας. Από το Αφγανιστάν που πέρασε και άφησε «μαγιά» ο Αλέξανδρος και εμείς έχουμε ακόμα στρατό εκεί…, έρχεται η φωνή του Χριστού, στο πρόσωπό τους…

Να ακούσουμε τη φωνή του πιο πολύ, να προβληματιστούμε, να απλώσουμε τα χέρια μας, τη σκέψη μας και τη καρδιά μας μέχρι τον καταυλισμό της Πάτρας …

«Εμείς οι άνθρωποι που μένουμε στον καταυλισμό είμαστε πρόσφυγες από το Αφγανιστάν. Ερχόμαστε από μια μακρινή χώρα όπου εδώ και τρεις δεκαετίες γίνεται πόλεμος. Από τη στιγμή που ανοίξαμε τα μάτια μας δεν έχουμε δει τίποτα άλλο εκτός από πόλεμο, βομβαρδισμούς, θανάτους, φτώχεια και δυστυχία. Οι άνθρωποι που αγαπούσαμε σκοτώθηκαν μπροστά στα μάτια μας. Χάσαμε τα υπάρχοντά μας και αναγκαστήκαμε να γίνουμε πρόσφυγες. Περπατώντας στα βουνά και περνώντας τη θάλασσα με φουσκωτή βάρκα από χώρα σε χώρα φτάσαμε εδώ. Δεν ήταν καθόλου εύκολο το ταξίδι που κάναμε. Κινδύνευε η ζωή μας σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Είδαμε με τα μάτια μας τους φίλους και τους συντρόφους μας να πεθαίνουν στο δρόμο.

Τώρα όμως ούτε εδώ στον καταυλισμό είναι εύκολο να επιβιώσουμε. Διψάμε, πεινάμε, κρυώνουμε και όταν αρρωσταίνουμε δεν υπάρχουν γιατροί και φάρμακα και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μια τουαλέτα. Οι γείτονες μας φωνάζουνε και μας λένε ότι τους δημιουργούμε προβλήματα και ότι είμαστε βρώμικοι. Αισθανόμαστε πολύ άσχημα γι’ αυτό αλλά δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να μην δημιουργούμε πρόβλημα. Πρέπει να υπάρχει καθαρό νερό και τουαλέτες για να μένει ο χώρος καθαρός. Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι, ούτε κλέφτες ούτε εχθροί σας. Τα κανάλια μας παρουσιάζουν ως κακούς. Γιατί κι εμείς ξέρουμε από ανθρωπιά. Κάποτε είχαμε κι εμείς σπίτια και οικογένεια που τώρα μας λείπουνε.

Επιβιώνουμε σε αυτόν τον καταυλισμό ελπίζοντας να βρούμε μια ευκαιρία να φύγουμε από την Ελλάδα βάζοντας για ακόμα μια φορά τη ζωή μας σε κίνδυνο. Φεύγουμε από την Ελλάδα γιατί δεν μας αναγνωρίζει ως πρόσφυγες και δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα μας. Δεν μας δίνει ανθρωπιστικό ούτε πολιτικό άσυλο για να μπορέσουμε να μείνουμε στην Ελλάδα. Αντίθετα μας κλείνει στις φυλακές, στα κρατητήρια και στα στρατόπεδα. Η αστυνομία, οι συνοριοφύλακες και οι λιμενικοί μας χτυπάνε και μας βασανίζουνε γιατί περάσαμε τα σύνορα παράνομα, χωρίς βίζα. Και ύστερα μας δίνουν ένα χαρτί αποφυλακιστήριο που μας καλεί μέσα σε τριάντα ημέρες να εγκαταλείψουμε τη χώρα. Τότε εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να φύγουμε από την Ελλάδα.

Καθένας μας έχει περάσει τουλάχιστον μία ή και περισσότερες φορές από τα κρατητήρια και τους χώρους κράτησης. Δεν υπάρχει κανείς εδώ στον καταυλισμό που να μην έχει φάει ξύλο από την αστυνομία ή από τους λιμενικούς. Εδώ και μήνες ο καταυλισμός πολιορκείται από την αστυνομία και είμαστε φυλακισμένοι εδώ μέσα. Και αν βγούμε έξω για ψώνια ή έστω για τουαλέτα, μας συλλαμβάνουνε και μας πηγαίνουνε στα κρατητήρια, ακόμα και στα στρατόπεδα του Έβρου για να μας απελάσουν στην Τουρκία.

Για να φύγουμε από εδώ για την Ιταλία είναι ακόμα πιο δύσκολο και επικίνδυνο από όλα τα άλλα σύνορα που έχουμε περάσει. Εκτός από τον κίνδυνο του παράνομου ταξιδιού αν μας πιάσει η αστυνομία ή οι λιμενικοί είτε κάτω από τις νταλίκες είτε μέσα στα καράβια, είτε μέσα είτε έξω από το λιμάνι, μας χτυπάνε άγρια με ό, τι βρίσκουνε στα χέρια τους. Μετά μας πετάνε στη θάλασσα και μετά πάλι μας χτυπάνε σαν να μην είμαστε άνθρωποι.

Εδώ στον καταυλισμό οι περισσότεροι είμαστε νέοι και έφηβοι αλλά μαζί μας υπάρχουν και πάρα πολλά μικρά παιδιά μέχρι 9−10 χρονών. Δεν είμαστε εχθροί σας και ούτε ήρθαμε για να σας πάρουμε κάτι. Είμαστε θύματα πολέμου και φτώχειας, να ζήσουμε θέλουμε μόνο και για μια καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή κάναμε όλο αυτό το ταξίδι.

Δεν έχουμε σκοπό να σας δημιουργούμε κανένα πρόβλημα αλλά τα προβλήματα που έχουμε μας πνίγουνε. Όπως θέλουμε φαγητό για να φάμε γιατί πεινάμε, νερό για καθαριότητα, ρούχα για να φοράμε γιατί κρυώνουμε, στέγη για να μένουμε γιατί είμαστε άστεγοι, γιατρούς και φάρμακα γιατί είμαστε άρρωστοι και τραυματισμένοι από τους ξυλοδαρμούς, τουαλέτες γιατί ως άνθρωποι έχουμε ανάγκες έτσι θέλουμε και να μας ακούτε γιατί έχουμε τόσα πολλά να σας πούμε. Θέλουμε να σας πούμε ότι δεν είμαστε τρομοκράτες, αλλά θύματα τρομοκρατίας.

Βρισκόμαστε σε αυτή την πόλη ανάμεσά σας και είναι αδικία να περνάμε όλα αυτά τα βάσανα. Σας θέλουμε πλάι μας και όχι εναντίον μας. Μη μας κατηγορείτε για τα προβλήματα που υπάρχουν γιατί εμείς δεν μπορούμε να σας δώσουμε λύσεις, οι λύσεις βρίσκονται αλλού, στα γραφεία, στις αρχές. Μόνο με τη δική σας βοήθεια και υποστήριξη θα αλλάξει αυτή η άθλια κατάσταση για μας αλλά και για εσάς. Εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα αλλά εσείς μπορείτε να πιέσετε τις αρχές για να δώσει μια λύση στα προβλήματα αυτά. Μια λύση που να έχει ανθρωπιστική βάση.

Όχι επιχείρηση − σκούπα, όχι φυλακές και κρατητήρια, όχι αστυνομική τρομοκρατία».